หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 222

“ยัง ฉันยังพูดไม่จบ!” เกิ่งซานซานส่ายหน้าอย่างรุนแรง “เฉินผิง นายยกโทษให้ฉันเถอะนะ ฉันถูกบังคับ ฉันไม่มีวิธีอื่นจริงๆ!”

“เธอจะถูกบังคับไหมมันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันแล้ว!”

เฉินเอากระจกรถขึ้น

วินาทีต่อมา ซูอวี่ฉีที่นั่งด้านข้างคนขับโมโหมาก เธอเปิดประตูรถเดินออกไปโดยไม่สนใจฝนที่ตกหนักอยู่ด้านนอกเลยแม้แต่น้อย!

“เธอนี่ไม่รู้จักอายเลยนะ ปล่อยมือเดี๋ยวนี้ ถ้ายังกล้ามายุ่งกับสามีของฉันอีกละก็ เธอเชื่อไหมว่าฉันจะหาคนมาหักขาเธอแน่” ซูอวี่ฉีตะคอกใส่เกิ่งซานซาน และมองเกิ่งซานซานอย่างดูถูก “เธอคิดว่าตัวเองเป็นอะไร ถ้าเทียบกับฉัน เธอมีตรงไหนที่ดีกว่าฉันบ้าง มีเงินมากกว่าฉันหรือ มีอำนาจมากกว่าฉันหรือ หรือว่าสวยกว่าฉันงั้นหรือ...

...สู้ฉันไม่ได้สักอย่าง ทำไมเฉินผิงต้องยกโทษให้เธอหรือเลือกเธอด้วย ม้าที่ดีจะไม่กินหญ้าที่ตัวเองไม่อยากกินหรอกนะ ในเมื่อเธอไม่รู้จักเห็นค่าของเขา ตอนนี้มาขอร้องเขาก็สายเกินไปแล้ว ไสหัวออกไปซะ!”

ซูอวี่ฉีเตะเกิ่งซานซานไปแรงๆ หนึ่งที จนเกิ่งซานซานล้มลงกับพื้น!

เกิ่งซานซานมองไปยังซูอวี่ฉีด้วยความโมโห แต่กลับไม่กล้าออกมาสักคำ ถ้าไม่มีหน้าจะพูดอะไรแล้ว!

ซูอวี่ฉีพูดถูก ตัวเธอสู้ซูอวี่ฉีไม่ได้สักอย่าง ทำไมเฉินผิงจะต้องมาเลือกเธอด้วย

เมื่อเห็นเกิ่งซานซานพูดรู้เรื่องแล้ว ซูอวี่ฉีถึงกลับเข้ามานั่งที่เดิมและปิดประตูรถอย่างแรง “ออกรถ!”

เฉินผิงมองดูซูอวี่ฉีและยิ้มออกมา จากนั้นก็เหยียบคันเร่งออกตัวไป!

“เฉินผิง...”

เกิ่งซานซานตะโกนขึ้นมา แต่เฉินผิงก็ไม่ได้สนใจเธอเลยสักนิด!

เกิ่งซานซานคิดมาตลอดว่าเฉินผิงถูกซูอวี่ฉีปกป้องอยู่ ถ้าซูอวี่ฉีทิ้งเขา เฉินผิงก็ไม่มีอะไรน่ากลัวแล้ว แต่นึกไม่ถึงว่าเธอจะกลายเป็นตัวตลกไปเสียเอง ไม่ว่าจะเป็นกู่เวิ่นเทียนหรือหลินเทียนหู่ ต่างก็ไม่ใช่คนที่ตระกูลซูจะทำอะไรตามใจได้ ทั้งหมดนั่นเป็นเพราะเฉินผิง!

เกิ่งซานซานไม่เข้าใจจริงๆ เฉินผิงเปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อไรกัน เปลี่ยนไปถูกคนใหญ่คนโตเหล่านี้เคารพนับถือ...

“คุณยิ้มอะไรของคุณ รู้สึกว่าฉันดุมากหรือ”

ซูอวี่ฉีจ้องเฉินผิงและถามขึ้น

เฉินผิงรีบส่ายหน้าทันที “ไม่ดุ นิสัยแบบนี้ผมชอบ!”

“จริงหรือ” ซูอวี่ฉียิ้มออกมา “มายั่วยวนสามีของฉันต่อหน้าฉัน ฉันไม่หาคนมาหักขาก็ถือว่าโชคดีมากแล้ว!”

“เฉินผิง ดึกขนาดนี้แล้ว ไหนจะฝนตกหนักอีก ลูกไปไหนมา”

เมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู เสียงเป็นห่วงของถังหงอิงก็ดังขึ้น!

“คุณป้า ขอโทษนะคะ พวกเราไปปีนเขากันมาก็เลยกลับมาเสียดึกเลย!”

เมื่อได้ยินเสียงของถังหงอิง ซูอวี่ฉีก็รีบอธิบาย

“อ้าว ที่แท้ก็เป็นอวี่ฉีนี่เอง ไม่เป็นไรๆ รีบมานั่งเถอะ ด้านนอกฝนตกหนักมากเลย เปียกหมดเลยใช่ไหม”

ทันทีที่ถังหงอิงได้ยินเสียงของซูอวี่ฉี สีหน้าก็เต็มไปด้วยรอยยิ้ม

เธอเดินไปจับซูอวี่ฉีและพบว่าซูอวี่ฉีตัวเปียกไปทั้งตัว จึงพูดขึ้นด้วยความกังวล “ดูสิ ตัวเปียกไปหมดจริงๆ ด้วย ฉันมีเสื้อผ้าไม่มากและคุณหนูก็คงจะใส่ไม่ได้ด้วย แบบนี้จะทำอย่างไรดีล่ะ”

“คุณป้าคะ คุณป้าไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ ด้านบนมีห้องอยู่ ในนั้นมีเสื้อผ้าของฉัน เดี๋ยวฉันขึ้นไปเปลี่ยนก็ได้แล้วค่ะ!”

ซูอวี่ฉียิ้มและตอบกลับไป