หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 231

เซียวเหล่ยยังไม่ทันพูดจบ พอได้ยินว่าเฉินผิงเรียกเขา ในใจก็มีความคิดหนึ่งแวบเข้ามาทันที ตอนนี้เขาต้องแสร้งทำเป็นขี้ขลาดต่อหน้าเฉินผิง ทำแบบนี้เฉินผิงจะได้ประมาท รอจนเขามีเงินและอำนาจแล้ว เขาจะทำให้มันอับอายเป็นเท่าทวีคูณ

หลังจากถามที่อยู่แล้ว เซียวเหล่ยก็รีบรุดไปที่ภัตตาคารเถียนหยวน

“เขาจะรีบมา!”

เกิ่งซานซานกลับไปยังที่นั่งและกระซิบบอกเฉินผิง

เฉินผิงไม่พูดอะไร สีหน้าเขาดูเฉยเมย เมื่อหยวนหวาเห็นกิริยาแบบนั้นของเฉินผิงก็เบะปาก “ ทำท่าทางหยั่งกะมีดี? รอเดี๋ยวคุณชายเซียวมาถึง สงสัยแกได้ร้องไห้ จะดูสิว่ายังจะอวดเก่งอีกไหม!”

“ฉันจะร้องไห้ไหมไม่รู้ รู้แต่นายร้องไห้แน่!”

เฉินผิงมองไปที่หยวนหวาและยิ้มอย่างเย็นชา

“แกพูดอะไร? ฉันร้องไห้? ฉันจะทำให้แกร้องไห้เดี๋ยวนี้…”

หยวนหวาพูดแล้วก็คว้าขวดเหล้าขึ้นมาใหม่อีกรอบ!

“หยวนหวา นายบ้าไปแล้วเหรอ วางขวดเหล้าลง?”

เกิ่งซานซานเห็นเหตุการณ์ก็รีบตะโกนพูดกับหยวนหวาด้วยความตกใจ

“ซานซาน เธอจะไปกลัวอะไรกับไอ้หมอนี่? ต่อให้มันฝึกวิชามาบ้างจากในคุก ก็ไม่ต้องกลัวมัน นี่เป็นอาณาเขตของท่านหู่ มันไม่กล้าลงมือหรอก!” หยวนหวาพูดจบ ก็ยื่นหน้าไปประชิดตรงหน้าเฉินผิง พูดด้วยท่าทางยั่วยุ “เฉินผิง แกแน่มากไม่ใช่เหรอ สามารถหักขาฟู่เหว่ยให้หักได้ ตอนนี้ฉันอยู่ตรงนี้ แกกล้าแตะไหมล่ะ?”

ผัวะ!

หยวนหวาเพิ่งพูดจบ เฉินผิงก็ตบเขาฉาดหนึ่ง!

หยวนหวาโดนฟาดออกไป ฟันก็หลุดสองซี่ ใบหน้าครึ่งหนึ่งก็บวมขึ้นมาทันที

“เกิดมานานขนาดนี้ เพิ่งเป็นครั้งแรกที่มีคนมาให้ตบถึงที่ ตบฉาดนี้รู้สึดสบายไหม? จะเอาอีกทีไหม?”

เฉินผิงมองไปที่หยวนหวา พูดด้วยท่าทางขี้เล่น

หยวนหวารู้สึกตัวเองสับสนมึนงง และสลบไป!

“หยวนหวา คุณไม่เป็นอะไรนะ?”

หลิวเจียเจียรีบประคองหยวนหวาด้วยสีหน้าแตกตื่น!

“พี่เฉิน ทำไมพี่ลงมือล่ะ เดี๋ยวจะมีเรื่องนะ!”

เฉินเอ้อร์ก่าดูตื่นตระหนก มือไม้อ่อนทำไรไม่ถูก!

เพื่อนนักเรียนทุกคนมองเกิ่งซานซานอย่างงงงวย ไม่แน่ใจว่าเกิ่งซานซานจะมาไม้ไหน

หยวนหวาที่ฟื้นมาก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยและเหลือบมองเกิ่งซานซาน จากนั้นมองที่เฉินผิงและพูดด้วยความโกรธ “ เฉินผิง แกกล้าตบฉัน วันนี้ฉันจะไม่ปล่อยให้แกออกไปจากห้องนี้ แกรอฉันตรงนี้นะ!”

หยวนหวาพูดแล้วก็จะกระแทกประตูเพื่อออกไปหาญาติผู้พี่!

“พี่เฉิน พี่รีบขอโทษเร็ว หรือไม่งั้นเราสองคนรีบกลับกันก่อนเถอะ!”

เฉินเอ้อร์ก่าดึงแขนเสื้อของเฉินผิง และพูดอย่างกังวล

“เอ้อร์ก่า นายนั่งดีๆ วันนี้ฉันจะให้โอกาสนาย!”

เฉินผิงพูดและยิ้มเล็กน้อยให้กับเฉินเอ้อร์ก่า

ตอนที่หยวนหวากำลังจะกระแทกประตูออกไป จู่ๆประตูห้องวีไอพีก็มีคนผลักเข้ามา เป็นเซียวเหล่ยที่รีบมาในสภาพเหงื่อท่วมตัว!

หยวนหวาเมื่อเห็นเซียวเหล่ย ก็รีบยิ้มออกมาและปรี่เข้าไปทักทาย “คุณชายเซียว พวกเราตั้งหน้าตั้งตารอคุณอยู่ เชิญนั่งครับ!”

หยวนหวาเลียแข้งเลียขา เชิญเซียวเหล่ยนั่ง เพื่อนนักเรียนคนอื่นๆของเขาลุกขึ้นยืนทุกคน แต่ละคนรีบยิ้มทักทาย!

แต่เซียวเหล่ยไม่ได้สนใจคนพวกนั้น แม้กระทั่งกับเกิ่งซานซานเขาก็ไม่ได้เหลือบมองสักกระผีก เขากวาดสายตาดู พอเห็นเฉินผิงร่างกายก็สั่นเล็กน้อย รีบสาวเท้าเดินไป!