หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 238

“ตอนนี้ผมจะบอกวัตถุดิบบางตัวกับคุณ เป็นวัตถุดิบพื้นๆ ไม่แพงด้วย คุณไปหาซื้อให้ผมชุดหนึ่ง ผมจะกลั่นยาเม็ดเล็กๆ จากนั้นคุณนำออกไปขาย ส่วนสามารถขายได้ราคาเท่าไร ถึงเวลานั้นคุณกำหนดราคาเองได้เลย!”

เฉินผิงพูดจบ หลินเทียนหู่รีบให้คนหยิบปากกากระดาษมา เตรียมตัวจด!

“ลูกพุด อารัม เมล็ดลิ้นจี่ ฮอลลี่…”

เฉินผิงพูดชื่อวัตถุดิบสิบกว่าอย่าง แต่ล้วนเป็นวัตถุดิบที่หาได้ทั่วไป และหาซื้อได้ง่ายไม่แพง!

“จดไว้ทั้งหมดแล้วนะ?” เฉินผิงพูดเสร็จก็หันไปถามหลินเทียนหู่

“ประมุข จดไว้ทั้งหมดแล้วครับ นี่เป็นวัตถุดิบทั่วไป ในร้านยาหงเฉิงมีครับ แต่ว่าไม่มีปริมาณมากขนาดนี้ ผมจะส่งคนไปที่อวิ๋นเฉิง ที่นั่นมีวัตถุดิบทุกชนิด และไม่แพงครับ แบบนี้จะประหยัดเงินไปได้มากโขอยู่ครับ!”

เมื่อหลินเทียนหู่รู้ว่าเฉินผิงต้องใช้เงินมากเท่านั้นล่ะ เขาก็เริ่มประหยัดเงิน ไม่กล้ามือเติบอีก!

“อวิ๋นเฉิง?” จู่ๆเฉินผิงก็คิดขึ้นมาได้ อวิ๋นเฉิงอยู่ห่างจากหงเฉิงไปทางตะวันตกเฉียงใต้แค่ไม่กี่ร้อยไมล์ เป็นฐานส่งวัตถุดิบที่ใหญ่ที่สุดของประเทศ

วัตถุดิบทั้งหมดของประเทศ ต้องแจกจ่ายผ่านอวิ๋นเฉิง ส่งไปทั่วทุกหนแห่ง ดังนั้นเมื่อเวลาผ่านไป อวิ๋นเฉิงจึงมีอีกชื่อที่เรียกกันว่าคลังยา!

“ไม่รู้ว่าคลังยานี้ มีวัตถุดิบที่ฉันต้องการไหม!”

สิ่งที่เฉินผิงต้องการคือวัตถุดิบราคาแพงล้ำค่า การกลั่นยาโอสถทิพย์ต้องการโสมและเห็ดหลิงจือจำพวกนี้ อายุร้อยปีขึ้นไปก็ยังใช้ไม่ได้ อย่างน้อยต้องสามร้อยปีขึ้นไปถึงจะได้!

ต้องรู้ก่อนว่าโสมและหลิงจืออายุสามร้อยปีขึ้นไป ล้วนพบได้ในภูเขาที่แห้งแล้งและไม่มีคนอาศัยอยู่ ดังนั้นจึงเก็บเกี่ยวได้น้อยมาก หนำซ้ำหากอยากให้โอสถทิพย์มีประสิทธิผลสูงสุด ยังต้องการกระสายยาอีกอย่าง นั่นก็คือบัวหิมะสวรรค์

อยากได้บัวหิมะสวรรค์ยากเสียยิ่งกว่ายาก ดังนั้นเฉินผิงจึงไม่ได้รีบเร่ง สะสมความมั่งคั่งไปก่อน จากนั้นค่อยใช้เงินรางวัลสูงๆเพื่อซื้อสิ่งเหล่านี้ อย่างไรเสียถ้าให้รางวัลอย่างงามย่อมมีผู้กล้าออกมาทำงานให้!

“ประมุข อวิ๋นเฉิงมีบริษัทประมูลแห่งหนึ่ง ประมูลสมบัติหายากที่รวบรวมมาจากที่ต่างๆโดยเฉพาะ ซึ่งหนึ่งในของหายากคือวัตถุดิบที่ล้ำค่า ผมให้คนไปจับตามองแล้ว ถ้ามีของที่ประมุขต้องการ จะรีบไปแจ้งคุณทันที!”

หลินเทียนหู่พูดเสียงกระซิบ

“เช้ดด นี่ไม่ใช่รถของคนใหญ่คนโตในหงเฉิงเหรอ ทำไมมาอยู่ที่นี่”

หลังจากหลินเทียนหู่มองเห็นป้ายทะเบียนรถ ก็อดที่จะอุทานออกมาไม่ได้!

เฉินผิงสงสัยเล็กน้อย คนใหญ่คนโตของหงเฉิง มาที่ตระกูลซูทำไมกัน แต่จะว่าไปซูเหวินจงก็เป็นคนที่ร่ำรวยของหงเฉิง ผู้นำจะมาคุยธุระสักหน่อย ก็น่าจะเป็นไปได้อยู่!

เฉินผิงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง คิดอยู่ว่าจะเข้าไปดีหรือไม่ดี แต่สุดท้ายก็ลงจากรถและเดินเข้าไป หลังจากนี้ไปยังไงซะก็เป็นครอบครัวของพ่อตา ก็ไม่มีความจำเป็นต้องยับยั้งชั่งใจอะไร ยิ่งไปกว่านั้นได้รู้จักคนแบบนี้เพิ่มขึ้น ไม่แน่ว่าวันข้างหน้าอาจมีประโยชน์นะ”

ทันทีที่เดินเข้าไปในวิลล่า เฉินผิงก็เห็นซูอวี่ฉีกับชายหนุ่มแปลกหน้าคนหนึ่งอยู่ในลานบ้าน ดูเหมือนทั้งคู่กำลังกำลังคุยอะไรกันอยู่ และดูไม่ค่อยมีความสุข

“หลิงเฟิง วันหลังคุณไม่ต้องมาที่บ้านฉันนะ ใครไม่รู้จะคิดว่าฉันเกี่ยวข้องอะไรกับคุณ!”

ซูอวี่ฉีขมวดคิ้ว พูดกับชายหนุ่ม