หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 241

“แน่นอนว่าเช็กแล้ว คิดว่าฉันโง่หรือไง? แต่ว่าพวกเรามีผ้าแดงคลุมปิดไว้ แง้มเปิดช่องเล็กๆไว้แอบดู ทำแบบนี้แล้วโสมคงไม่มีทางหายไปไหน!”

หลิงเฟิงอธิบายขึ้นมาอย่างรีบร้อน

เมื่อได้ยินหลิงเฟิงพูดแบบนี้ เฉินผิงกับซูอวี่ฉียิ่งมั่นใจมากขึ้นไปอีกว่าเจ้าหมอนี่โดนคนอื่นหลอกเข้าแล้ว แม้แต่ซูเหวินจงก็อดไม่ได้ที่จะส่ายหัว และยิ้มด้วยใบหน้าที่ขมขื่นจนปัญญา 

เจ้าหลิงเฟิงคนนี้เป็นคุณชาย แต่ไหนแต่ไรมาก็ไม่เคยผ่านประสบการณ์อันเลวร้ายในสังคมมาก่อน ดังนั้นไม่ว่าเรื่องอะไรก็ล้วนคิดไร้เดียงสาเกินไป ถึงอย่างไรก็เป็นลูกของท่านผู้นำเมืองหงเฉิง ใครจะกล้ามาหาเรื่อง?

อย่างรถออดี้ที่จอดอยู่ข้างนอกคันนั้น ไม่ว่าจะขับออกไปที่ไหนในหงเฉิง คนอื่นๆต่างพากันถอยหลบไปให้ไกล

“ผมเชื่อว่าคุณไม่ได้พูดโกหก เชื่ออย่างแน่นอน” เฉินผิงพูดด้วยใบหน้าเคร่งขรึมกับหลิงเฟิง 

ตอนที่หลิงเฟิงมองไปยังเฉินผิงอย่างไม่เข้าใจความหมายของเฉินผิงที่สื่อมาชัดเจนสักเท่าไรอยู่นั้น เฉินผิงที่ใบหน้าเคร่งขรึมอยู่เมื่อสักครู่กลับหัวเราะและเอ่ยพูดขึ้นมาในทันที “แต่ว่าผมไม่เชื่อชาวภูเขาคนนั้น ไม่แน่ว่าเป็นเขาที่พูดโกหก!”

ดวงตาทั้งสองข้างของหลิงเฟิงเบิกกว้าง เขาเข้าใจแล้วว่าเฉินผิงคนนี้ยังคงไม่เชื่อ! 

“วันนี้แหละฉันจะทำให้นายหน้าแตกให้ดู ฉันจะทำให้นายเห็นเองว่าข้างในนี้เป็นรากไม้หรือว่าโสมกันแน่!” 

หลิงเฟิงร้อนรนขึ้นมาจึงหยิบกล่องขึ้นมาเปิดดู

ตอนที่ฝากล่องถูกเปิดออกแล้ว หลิงเฟิงก็ตะลึงงันไปทันที ข้างในกล่องเห็นเพียงแค่รากไม้แห้งๆสองสามต้นวางนอนอยู่ข้างใน ไม่เห็นจะมีโสมพันปีที่ว่าเลย!

“คริ ๆ ๆ” 

ซูอวี่ฉีเห็นแบบนี้ หัวเราะจนน้ำตาแทบเล็ดออกมา

ซูเหวินจงเองก็อดกลั้นไว้ไม่ไหว ส่งเสียงหัวเราะออกมา 

ใช้เงินหนึ่งล้านเพื่อซื้อรากไม้มาสองสามเส้น นี่มันเป็นการเสียค่าโง่ชัดๆ

“แม่ง กล้าหลอกฉันได้ไง ฉันจะต้องหาตัวมันให้เจอ ให้มันเข้าไปอยู่ในคุกชั่วชีวิต...” 

หลิงเฟิงเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะของคนเหล่านั้น โกรธจนปากล่องลงไปที่พื้นอย่างแรง ตะโกนด่าอย่างเกรี้ยวกราด

“คุณรู้ไหมว่าคนที่ขายโสมให้คุณชื่ออะไร? อยู่ที่ไหน? คุณจะไปหาเขาได้จากที่ไหน? ที่นั่นคืออวิ๋นเฉิงเลยนะ ไม่ใช่ที่หงเฉิง เส้นสายของพ่อคุณยังไปไม่ถึงที่นั่น!”

เมื่อคนขับรถพูดจบ ใบหน้าของหลิงเฟิงก็เปล่งประกายด้วยความตื่นเต้นขึ้นมาทันใด สายตาที่มองไปยังเฉินผิงแฝงไปด้วยความเหยียดหยาม

หลิงเฟิงโบกมือเล็กน้อยให้คนขับรถออกไปรออยู่ข้างนอก ส่วนเขาก็เดินถือกล่องของขวัญเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าซูเหวินจง “ลุงซู ข้างในนี้มีโสมร้อยปีอยู่สองสามต้น ช่วงว่างๆก็สามารถหยิบออกมาต้มดื่มได้” 

ครั้งนี้ หลิงเฟิงเปิดกล่องของขวัญออกด้วยตัวเองต่อหน้าทุกคน ข้างในมีโสมสองสามต้นจริงๆ และรูปร่างก็ดูดีใช้ได้ด้วย

“เสี่ยวเฟิง เธอไม่ต้องเกรงใจขนาดนี้ก็ได้ ในเมื่อนี่เป็นน้ำใจของเธอ งั้นลุงซูจะรับเอาไว้ละกันนะ”

ซูเหวินจงรับกล่องของขวัญมา 

“ลุงซู ต่อไปคุณต้องดูแลร่างกายให้ดี ไม่ใช่ใครให้ของอะไรมาก็ทานหมด โดยเฉพาะของจากคนขี้คุก คุณคงไม่รู้ว่าคนพวกนี้ชั่วร้ายเป็นอย่างมาก คนที่เคยติดคุกไม่มีใครเป็นคนดี ต่อให้ออกมาแล้ว ก็ไม่อาจลบล้างสถานะความเป็นคนขี้คุกออกได้” 

ขณะที่หลิงเฟิงกำลังพูดอยู่นั่น ดวงตาก็จ้องมองตรงไปที่เฉินผิง ใบหน้าเต็มไปด้วยการเสียดสี! 

เห็นได้ชัดว่าเมื่อสักครู่นี้เขาให้คนขับรถไปสืบเรื่องของเฉินผิง ถึงได้รู้เรื่องบางอย่างของเฉินผิงขึ้นมา