หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 242

“หลิงเฟิง คุณหมายความว่าอะไร? คนที่เคยติดคุกก็ไม่ใช่คนดีแล้วหรือ? คุณอย่าได้พูดจาดูถูก…”

ซูอวี่ฉีพอได้ยินก็รู้เลยว่าหลิงเฟิงกำลังตั้งแง่กับเฉินผิงอย่างเห็นได้ จึงรู้สึกไม่พอใจขึ้นมาทันที

เมื่อเห็นว่าซูอวี่ฉีออกตัวปกป้องเฉินผิง ทำให้สีหน้าของหลิงเฟิงดูย่ำแย่ขึ้นมาชั่วขณะ และขึ้นเสียงใส่ซูอวี่ฉี “อวี่ฉี ผมถามคุณหน่อย ไอคนขี้คุกคนนี้มีตรงไหนที่ได้ดึงดูดความสนใจของคุณกัน ทำไมคุณถึงมักจะช่วยพูดแทนมัน? ผมคิดยังไงกับคุณ คุณดูไม่ออกหรือ? ขอเพียงพวกเราเกี่ยวดองกันตระกูลซูต้องเจริญรุ่งเรืองมากยิ่งขึ้นในหงเฉิง อย่างนี้ไม่ดีหรือ?”

“หลิงเฟิง ถึงแม้คุณจะเป็นทายาทสืบทอดรุ่นสองของผู้มีอำนาจที่เป็นที่อิจฉาของทุกคน แต่ฉันก็ไม่สนใจ คุณพอเข้าใจไหม?”

ซูอวี่ฉีมองไปยังหลิงเฟิงด้วยสายตาเอือมระอา

“เพราะอะไร เป็นเพราะอะไรกัน?” หลิงเฟิงจับแขนของซูอวี่ฉีพร้อมเอ่ย “หรือเป็นเพราะผมยังสู้ไอคนขี้คุกคนนี่ไม่ได้หรือ? มีตรงไหนที่ผมสู้มันไม่ได้?”

ใบหน้าของหลิงเฟิงเต็มไปด้วยความดุดันพร้อมทั้งเอ่ยพูดด้วยเสียงดังคำราม

ซูอวี่ฉีขมวดคิ้วแน่น สีหน้าเผยให้เห็นถึงความเจ็บปวด “หลิงเฟิง คุณทำฉันเจ็บนะ!”

แต่ว่าหลิงเฟิงเป็นเหมือนกลับเป็นคนบ้า จับซูอวี่ฉีไว้แน่น ไม่คิดที่จะปล่อยมือ!

“เสี่ยวเฟิง…”

ซูเหวินจงสีหน้าเปลี่ยนเป็นเย็นชา ทั้ง ๆ ที่อยู่ต่อหน้าเขา กลับลงมือกับลูกสาวของตัวเองต่อหน้าต่อตาได้ นี่มันจะมากเกินไปแล้ว!

“แกมันรนหาที่ตาย….”

เฉินผิงหรี่ดวงตาลงเล็กน้อย กลิ่นอายของจิตสังหารระเบิดออกมาจากภายใน

จากนั้นก็ยื่นมือออกไปจับที่ข้อมือของหลิงเฟิงไว้ หลิงเฟิงรู้สึกว่าข้อมือของตัวเองเหมือนโดนคีมเหล็กหนีบเอาไว้ ความเจ็บปวดรวดร้าวอย่างรุนแรงพุ่งแทงเข้าไปในหัวใจ!

“อ๊าก…”

เขาร้องเสียงหลงด้วยความตกใจ จากนั้นหลิงเฟิงก็ปล่อยมือของเขาออก ซูอวี่ฉีฉวยโอกาสนี้วิ่งไปหลบอยู่ข้างหลังเฉินผิง

ส่วนเฉินผิงก็ยกหมัดเตรียมต่อยไปยังหลิงเฟิง

“เฉินผิง อย่าได้ลงมือเด็ดขาด…”

ซูเหวินจงรีบส่งเสียงห้ามขึ้นมาทันที

เขารู้ฐานะของหลิงเฟิงตั้งนานแล้ว ต่อให้เป็นลูกชายของท่านผู้นำเมืองแล้วจะยังไงล่ะ? เฉินผิงไม่ได้รู้สึกเกรงกลัวสักนิด

“อะไรนะ?” ซูเหวินจงถึงกับช็อกขึ้นมาทันที “เธอ…เธอหักข้อมือของหลิงเฟิงไปแล้ว? แบบนี้ก็แย่นะสิ!”

ซูอวี่ฉีเองก็มีสีหน้าตกใจเช่นกัน “แย่แล้ว แบบนี้เกรงว่าเจ้าหลิงเฟิงนั้นคงไม่มีทางยอมรามือง่ายๆเป็นแน่!”

ใบหน้าของซูเหวินจงกับซูอวี่ฉีเต็มไปด้วยความกังวล

“ดูท่าเรื่องนี้คงต้องไปถามท่านกู่แล้วล่ะ ถึงแม้เขาจะเกษียณอายุข้าราชการไปแล้ว แต่ว่าน่าจะยังพอมีเส้นสายอยู่บ้าง คงสามารถช่วยพูดให้ได้”

แวบแรกที่ซูเหวินจงนึกถึงก็คือกู่เวิ่นเทียน

ถึงแม้ตระกูลซูจะเป็นตระกูลที่ร่ำรวยอันดับต้นๆ ในหงเฉิง แต่ว่าในสายตาของพวกนักการเมืองเหล่านั้น นักธุรกิจอย่างพวกเขาก็เป็นแค่หมากที่ใช้เพื่อหาเงินเท่านั้น ไม่ได้มีสิทธิ์มีเสียงที่จะพูด

“ถึงแม้หมอนั้นจะเป็นถึงลูกชายของผู้นำเมือง แต่ไม่เห็นต้องตื่นตระหนกถึงขนาดนี้ก็ได้? ก็แค่หักข้อมือเท่านั้น ไม่ใช่ว่าจะต่อกลับไปไม่ได้เสียหน่อย อีกอย่างพ่อของเขาก็เป็นถึงนายกเทศมนตรีของเมือง คงไม่มีทางไม่มีเหตุผลหรอก?”

เมื่อเห็นซูเหวินจงมีท่าทีกังวลแบบนี้ ใบหน้าของเฉินผิงเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ!