หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 252

หลิงเจิ้นชวนกลับมาถึงบ้าน สีหน้าก็ดูย่ำแย่มาโดยตลอด ขาวซีดจนไม่อาจหาสิ่งใดมาเปรียบได้

เฒ่าหลิง เกิดอะไรขึ้นหรือ? ทำไมสีหน้าคุณถึงได้แย่ถึงขนาดนี้” 

หวังฮุ่ยที่เห็นสภาพของหลิงเจิ้นชวนเป็นแบบนั้น จึงถามด้วยความเป็นห่วง 

“อย่าได้ถามเลย” หลิงเจิ้นชวนเองก็ไม่รู้ว่าควรจะอธิบายยังไงให้หวังฮุ่ยฟัง จึงได้แต่โบกมือปัดไปมา “เธอช่วยฉันดูเจ้าเด็กเปรตนั้นดีๆ ไม่ให้เขาได้ย่างก้าวออกไปได้สักก้าว อย่าได้ให้ฉันรู้ว่าเขากล้าออกไปสร้างความยุ่งยากให้กับเฉินผิง ฉันจะตีขาเขาให้หัก” 

พูดจบหลิงเจิ้นชวนก็เดินกลับเข้าไปในห้อง หลิงเจิ้นชวนที่กำลังนอนอยู่บนเตียงใช้เวลาอยู่นานแต่ก็ไม่สามารถสงบใจลงได้เสียที

ส่วนหวังฮุ่ยก็อึ้งไปสักพัก จากนั้นก็เดินขึ้นไปชั้นบน เธอต้องไปพูดกำชับกับหลิงเฟิงเล็กน้อย ไม่เช่นนั้นหลิงเจิ้นชวนคงได้ตีขาเขาหักจริงๆ 

แต่ในเวลานี้หลิงเฟิงที่พักอยู่ในห้องบนชั้นสอง กำลังใช้โทรศัพท์โทรออกอยู่

หลังโดนเฉินผิงหักข้อมือไปแถมยังกล้ามาฟ้องเขาอีกหลิงเฟิงยอมไม่ได้จริงๆ 

“คุณชายใหญ่หลิง คุณนึกยังไงถึงโทรศัพท์มาหาฉันได้ล่ะ? นี่ไม่ใช่สไตล์ของคุณเลยนะ...” 

น้ำเสียงจากปลายสายที่ดังออกมาเอ่ยแซวออกมา

“เว่ยเทา อย่าได้มาตีฝีปากกับฉัน ตอนนี้พวกเราสองคนควรจะร่วมมือกัน ต่อต้านศัตรูด้วยกัน” 

หลิงเฟิงพูดด้วยใบหน้าโกรธเคือง 

“หมายความว่าอะไร?” เว่ยเทาถาม 

“ซูอวี่ฉีไปคบหากับผู้ชายคนหนึ่ง และยังเป็นพวกขี้คุก นี่มันหยามใส่ฉันชัดๆ” 

หลิงเฟิงพูดกัดฟันดังกรอด 

“อะไรนะ?” เว่ยเทาถึงกับร้องเสียงสูงในทันที “ซูอวี่ฉีคบหากับไอคนขี้คุกคนหนึ่ง? หล่อนคงไม่ใช่เป็นโรคอะไรหรอกนะ? ถึงไม่เลือกพวกเราสองคน กลับไปเลือกไอขี้คุกคนนั้น? แต่ว่าในหงเฉิง ยังมีคนกล้าแย่งผู้หญิงกับคุณด้วยหรือ? ไม่ใช่ว่าคุณควรส่งคนไปจัดการเขาไม่ใช่หรือ?” 

“อย่าได้พูดถึงเลย เจ้าหนุ่มนั้นพอมีวิชากังฟูนิดหน่อย ข้อมือของฉันโดนมันหักไปเรียบร้อยแล้ว คุณก็รู้ว่าพ่อฉันเป็นคนหัวโบราณแค่ไหน ตอนนี้ฉันถูกจับขังไว้ในบ้าน ไม่ให้ฉันออกไปแก้แค้น แต่ว่าฉันไม่สามารถกลืนความแค้นนี้ลงได้ ดังนั้นถึงได้โทรศัพท์มาหาคุณ” 

หลิงเฟิงพูดอธิบายออกมา 

หลังจากจบการศึกษา หลิงเฟิงอาศัยความได้เปรียบจากการที่อยู่เมืองเดียวกันกับซูอวี่ฉี พยายามไล่จีบซูอวี่ฉีอย่างหนัก ส่วนเว่ยเทานั้นก็มาที่หงเฉิงอยู่หลายครั้ง เพียงแต่ผู้ที่มีอำนาจอันแข็งแกร่งก็ไม่อาจเอาชนะอำนาจของคนในพื้นที่ได้ ถูกหลิงเฟิงไล่กลับออกมา 

เหตุที่ครั้งนี้หลิงเฟิงมาข้อร้องเว่ยเทา เป็นเพราะว่าหลิงเจิ้นชวนไม่มีอำนาจไปถึงที่เสิ่งเฉิงได้ ดังนั้นคนที่มาจากเสิ่นเฉิง เขาไม่ค่อยให้ความสนใจมากนัก ถ้าหากหลิงเฟิงหาคนในหงเฉิงมาต่อกรกับเฉินผิง เกรงว่าเพียงไม่ถึงครึ่งวันหลิงเจิ้นชวนก็รู้แล้ว 

อีกทั้งหลังจากที่เว่ยเทาเรียนจบ ก็เข้ากรมไปเป็นทหารรับใช้ชาติอยู่หลายปี มีฝีมืออยู่ไม่น้อย ต่อกรกับเฉินผิงไม่น่าจะมีปัญหาอะไร 

เพิ่งจะวางสายโทรศัพท์ไป หวังฮุ่ยก็ผลักประตูเดินเข้ามา

“ลูกชาย มือของลูกยังเจ็บหรือไม่?” 

หวังฮุ่ยมองไปยังข้อมือของหลิงเฟิงที่พันผ้าพันแผลไว้และเอ่ยถามด้วยความเจ็บปวดใจ 

“ไม่ต้องให้แม่มาสนหรอก ให้ลูกเจ็บตายไปเถอะ ลูกนั้นสงสัยจริงว่าตัวลูกใช่ลูกแท้ๆของพวกคุณหรือเปล่า ข้อมือของลูกโดนคนอื่นตีจนหัก นี่กลับไปขอโทษขอโพยคนอื่นเขาอีก จะให้ลูกโมโหตายหรือไงกัน” 

หลิงเฟิงเห็นหวังฮุ่ยเข้าก็เลยหันหน้าหนีไปอีกทาง