หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 253

“เจ้าลูกคนนี้นิ วันๆเอาแต่หาแต่เรื่องมาให้ นี่จะทำให้พ่อของลูกโมโหตายหรือไง ครั้งนี้ทำข้อมือของลูกหักถือว่าเบาแล้ว ถ้าหากลูกยังไปหาเรื่องอีก อาจไม่แน่คงมีสักวันที่โดนโยนลงไปแม่น้ำเป็นอาหารปลา”

หวังฮุ่ยที่มองไปยังหลิงเฟิงพร้อมกับพูดด้วยหวังดี 

“เป็นอาหารปลาก็เป็นอาหารปลาสิ ออกไปเถอะ ผมจะนอนแล้ว” 

หลิงเฟิงเริ่มไล่หวังฮุ่ยให้ออกไป 

“พ่อของลูกบอกไว้ ไม่ให้ลูกไปแก้แค้นคนที่ชื่อเฉินผิงคนนั้น ไม่เช่นนั้นจะตีขาลูกให้หัก” 

หวังฮุ่ยพูดกำชับกับหลิงเฟิง!

พอหลิงเฟิงได้ยินดังนั้นก็ร้อนรนขึ้นมาทันที “งั้นก็ให้พ่อมาตีให้หักเถอะ ไม่ต้องมาตีขาผมให้หักหรอก ฆ่าผมไปเลยก็ได้ ผมจะได้หลุดพ้นไปเลย...” 

หลิงเฟิงตะคอกเสียงดังใส่หวังฮุ่ย หวังฮุ่ยกลัวว่าหลิงเจิ้นชวนจะได้ยินเข้า จึงรีบเดินออกไป และปิดประตูให้สนิท

“เฉินผิง ฉันจะสั่งสอนแกให้ได้...” 

เมื่อหวังฮุ่ยเดินออกไปหลิงเฟิงก็กัดฟันกรอดพูดออกมา

…………

ณ วิลล่าหลังหนึ่งบนยอดเขาผานหลงวาน 

วัตถุดิบยาที่หลินเทียนหู่ส่งคนไปซื้อมาได้ส่งมาถึงแล้ว เฉินผิงมองดูวัตถุดิบยาแต่ละถุง ก็รู้สึกปวดหัวเล็กน้อย เห็นทีคืนนี้อย่าหวังว่าจะได้นอนแล้ว ต้องหลอมทั้งคืนเห็นจะได้ 

โชคดีที่ถังหงอิงกับเฉินเป่ากั๋วไม่อยู่บ้านทั้งคู่ ตั้งแต่ตอนที่ดวงตาของถังหงอิงสามารถกลับมองเห็นได้อีกครั้ง ก็ไม่ค่อยอยู่บ้านเสียเท่าไร ออกไปเที่ยวเล่นอยู่ข้างนอกเสมอ ออกไปชมดูทัศนียภาพที่งดงามและไปดูความเปลี่ยนแปลงของหงเฉิง 

ถึงอย่างไรตาก็มองไม่เห็นสิ่งเหล่านี้มาหลายปีแล้ว ตอนนี้กลับมามองเห็นได้กะทันหัน ถังหงอิงเลยอยากออกไปมองดูสิ่งเหล่านี้ทั้งหมด 

เขานำวัตถุดิบยาเข้าไปไว้ในห้องนอน หลังจากเฉินผิงล็อกประตูเสร็จ ก็เริ่มใช้วิชาหลอมยา หลอมออกมาเป็นเม็ดยาเสี่ยวหวนตัน 

ใช้เวลาตลอดทั้งคืน วัตถุดิบยาทั้งหมดถูกใช้จนหมดเกลี้ยง เฉินผิงหลอมเสี่ยวหวนตันออกมาทั้งหมดยี่สิบเม็ด แต่ว่าทำมาตลอดทั้งคืนทำเอาเฉินผิงเหนื่อยเป็นอย่างมาก พอถึงช่วงเวลาฟ้าสางเฉินผิงก็นอนหลับไปเรียบร้อย

ตอนนี้เฉินผิงยังไม่ถึงช่วงเวลาที่ต้องงดเว้นอาหาร ดังนั้นยังไม่ถึงขั้นที่ไม่ต้องกินไม่ต้องดื่มไม่ต้องนอน 

ถังหงอิงคิดมาโดยตลอดว่าซูอวี่ฉี่ให้เฉินผิงยืมใช้บ้านหลังใหญ่ขนาดนี้ ให้พวกเขายืมอยู่อาศัย แต่ไม่รู้ว่าเลยว่าเป็นการมอบให้เฉินผิง 

“แม่ครับ ไม่เป็นไร ให้พวกเขาสำรวจไปเถอะ รกแล้วก็ค่อยหาคนมาเก็บกวาดก็ได้แล้ว” เฉินผิงได้ยินดังนั้น ก็รีบพูดปลอบใจถังหงอิง 

“ดูท่าแล้วตอนกลางวันพวกเขาก็คงจะไม่ไปไหน แน่นอนว่าต้องอยู่กินข้าว ลูกไปจองร้านอาหารเอาไว้ล่วงหน้าก่อน แต่ว่าอย่าได้แพงเกินไปล่ะ” 

ถังหงอิงพูดพร้อมกับหยิบเงินออกมาจำนวนหนึ่งจากกระเป๋าเสื้อยัดใส่ไปทีเฉินผิง 

“แม่ครับ ผมมีเงิน แม่ไม่ต้องสนใจหรอก” เฉินผิงไม่ได้รับเอาไว้

“ลูกเพิ่งจะเริ่มงานได้ไม่นาน จะไปหาเงินมาจากที่ไหนกัน? อีกอย่างลูกก็ไม่ควรเอาแต่ใช้เงินของอวี่ฉีเขา เป็นผู้ชายเสียเปล่า จะเอาแต่ใช้เงินผู้หญิงได้ยังไงกัน” 

ถังหงอิงยัดเงินใส่เฉินผิงจากนั้นก็เดินจากไป 

เขามองดูเงินในมือที่มีทั้งแบงก์ใหม่และแบงก์เก่า เฉินผิงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาอย่างขมขื่น จากนั่นก็เอาเงินยัดใส่กระเป๋า และก็เดินออกไป