หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 254

เฉินผิงโทรศัพท์หาหลินเทียนหู่ ให้เขามารับตัวเองจะได้เอาเสี่ยวหวนตันที่หลอมไว้ให้เขาไปด้วย จากนั้นก็ไปจองโต๊ะสักโต๊ะในภัตตาคารเถียนหยวน

ไม่นานหลินเทียนหู่ก็มาถึง มารับฉินผิงไปที่ภัตตาคารเถียนหยวน เมื่อถึงห้องทำงานของหลินเทียนหู่ เฉินผิงก็มอบเสี่ยวหวนตันทั้งหมดยี่สิบเม็ดให้เขา

“ในนี่มีอยู่ทั้งหมดยี่สิบเม็ด ราคาที่คุณซื้อวัตถุดิบยาคือราคาต้นทุนของยา แล้วจะขายออกไปเท่าไร ขายยังไง เรื่องนี้ผมไม่สน คุณเป็นคนจัดการก็แล้วกัน ถ้าหากผลตอบรับออกมาดี พวกเราค่อยหลอมยาเพิ่ม” 

เฉินผิงเอ่ยพูดกับหลินเทียนหู่ 

“เข้าใจแล้ว” หลินเทียนหู่รับเสี่ยงหวนตันมาพร้อมกับเอ่ยพูด “ท่านประมุข ผมได้จัดเตรียมห้องโถงจักรพรรดิที่ดีที่สุดของที่นี่ให้ท่านแล้ว จะต้องเป็นหน้าเป็นตาให้ท่านได้แน่นอน” 

เฉินผิงได้ยินดังนั้น รีบส่ายหัวพร้อมเอ่ยพูดทันที “ไม่ต้องดีมากขนาดนั้น เป็นห้องชุดแยกเดียวธรรมดาทั่วไปก็พอแล้ว ต่อไปอะไรควรประหยัดก็ประหยัดอะไรควรจ่ายควรจ่าย ยังมีเรื่องที่ต้องใช้เงินอีกเยอะ” 

“ได้ๆ ๆ” หลินเทียนหู่พยักหน้ารัวๆ 

สำหรับเฉินผิงแล้วไม่ได้มีความรู้สึกดีๆอะไรกับพวกครอบครัวอารองอยู่แล้ว ถึงกับพูดได้เลยว่ามีความรังเกียจอยู่เล็กน้อย 

เมื่อก่อนครอบครัวของเฉินผิงอาศัยอยู่ในชนบท ต่อมาเมื่อตำแหน่งหน้าที่ของเฉินเป่ากั๋วค่อยๆ เลื่อนขั้นขึ้น ครอบครัวของเฉินผิงทั้งหมดก็ย้ายจากชนบทเข้ามาในเมือง ตั้งแต่ตอนนั้นมา ครอบครัวของอารองเกิดเรื่องอะไรจะมาหาเฉินเป่ากั๋วในเมือง

ต่อมาด้วยความช่วยเหลือของเฉินเป่ากั่ว ก็พาครอบครัวอารองของเฉินผิงมาอยู่ในเมืองด้วยกัน ถึงขนาดช่วยหางานให้อาสะใภ้รองของเฉินผิงทำอีกด้วย จนกระทั่งหน้าที่การงานของอารองของเฉินผิงได้เลื่อนตำแหน่งขึ้น ก็เริ่มดูถูกเหยียดหยามครอบครัวของเฉินผิง 

หลังจากเฉินผิงติดคุก หน้าที่การงานของเฉินเป่ากั๋วก็ถูกปลดออก ครอบครัวของอารองก็ยิ่งดูถูกครอบครัวของพวกเขายิ่งขึ้นไปอีก ไม่มีเลยสักครั้งเดียวที่จะแวะมาหา ไม่แม้แต่จะสนใจไยดี และไม่มีความรักใคร่อย่างญาติมิตรแม้แต่นิดเดียว

ถังหงอิงครั้งนี้บอกครอบครัวอารองของเฉินผิงไปว่าตัวเองได้พักอาศัยอยู่ที่บ้านหลังใหญ่ ที่จริงแล้วก็แค่อยากจะโชว์ให้เห็นเท่านั้น อย่างน้อยก็ทำให้ครอบครัวของอารองของเฉินผิงได้ทึ่งกับสิ่งที่เห็นเปลี่ยนทัศนคติใหม่เลิกดูถูกเสียที

ช่วงตอนกลางวัน พ่อแม่ของเฉินผิงและครอบครัวอารองก็มาถึงกับพร้อมหน้าพร้อมตา 

ตอนที่เฉินผิงพาพวกเขาไปยังห้องอาหารชุดที่เหมาแยก อาสะใภ้รองของเฉินผิงก็แบะปากพร้อมพูดขึ้นมาทันใด “อาศัยอยู่บ้านหลังใหญ่ขนาดนั้น แต่กลับพาพวกเรามากินอาหารในห้องชุดแบบนี้เหรอ? ว่าแล้วต้องไม่นับญาติจนๆเป็นญาติ”

ถัดมาจากหลี่ชูเจินก็คือลูกชายของพวกเขาเฉินจื๋อ เฉินจื๋อคนนี้เด็กว่าเฉินผิงเพียงไม่กี่เดือน ในตอนนั้นที่ปู่ของพวกเขาตั้งชื่อให้พวกเขา ก็มาจากความหมายของคำที่หมายถึงแนวนอนและแนวตั้ง ดังนั้นเด็กทั้งสองคนก็เลยมีชื่อเรียกที่คล้องจองกันคนหนึ่งชื่อเฉินผิง ส่วนอีกคนก็ชื่อเฉินจื๋อ 

แต่ว่าเฉินจื๋อคนนี้ไม่ได้เรียนวิชาอะไรเลย ตอนนี้ก็ยังไม่ได้แต่งงาน ส่วนเฉินผิงถ้าหากไม่ได้ติดคุกไปเสียก่อน ก็คงแต่งงานไปนานแล้ว 

ที่อยู่ทางด้านขวาของเฉินเป่าเฉียง เป็นชายหนุ่มในชุดสูทจัดเต็ม สีหน้าเต็มไปด้วยความมาดมั่นเย่อหยิ่ง คนนี้ก็คือสามีของพี่สาวที่เป็นลูกพี่ลูกน้องของเฉินผิงชื่อหลี่เหลย พ่อของหลี่เหลยเป็นอธิบดีของสำนักงานแห่งหนึ่ง และยังเป็นหัวหน้าของเฉินเป่าเฉียงอีกด้วย

ถัดจากหลีเหลยก็คือพี่สาวคนโตที่เป็นลูกพี่ลูกน้องของเฉินผิงชื่อว่าเฉินจยาเหยา บนร่างกายสวมใส่แต่ของแบรนด์เนมหลากหลายแบรนด์ ไว้เล็บยาว ทำตัวราวกับเป็นคุณหญิงยังไงยังงั้น 

“เฉินผิง ตั้งแต่เมื่อไรที่ไปรู้จักกับเพื่อนที่มีเงินได้ล่ะ? ถึงกับมีวิลล่าที่อยู่บนยอดเขาผานหลวงวาน แถมยังใจกว้างให้เธอยืมอาศัย เพื่อนแบบนี้แนะนำให้อารองรู้จักหน่อยสิ ได้ยินแม่เธอบอกว่าเป็นหญิงสาวเสียด้วย เป็นลูกคุณหนูตระกูลไหนเหรอ? พอดีเลยช่วยแนะนำให้ฉินจื๋อของพวกเรารู้จักหน่อยสิ” 

หลังจากนั่งลงกันหมดแล้ว เฉินเป่าเฉียงก็วางมาดเหมือนพวกเจ้าหน้าที่พูดไต่ถามออกมา