หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 255

เมื่อได้ฟังเฉินเป่าเฉียงพูดมาแบบนี้ คิ้วของเฉินผิงขมวดขึ้นมาเล็กน้อย สีหน้าดูเย็นชาขึ้นมาทันที

“เป่าเฉียง มากินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากันทั้งที จะไปเอ่ยถึงเพื่อนของเฉินผิงทำไมกัน เจ้าตัวเขาไม่ได้ชอบเฉินจื๋อเสียหน่อย

เฉินเป่ากั๋วเห็นสีหน้าของเฉินผิงดูไม่ค่อยดีสักเท่าไร รีบเอ่ยพูดกับเฉินเป่าเฉียงทันที

ถึงแม้ว่าเฉินเป่าเฉียงจะไม่ได้ชอบครอบครัวของเฉินผิง แต่ว่าถึงยังไงเฉินเป่ากั๋วก็เป็นถึงพี่ใหญ่ ดังนั้นเฉินเป่าเฉียงเลยไม่กล้าขัดคำพูดของเฉินเป่ากั๋วต่อหน้าเขา

“พี่ใหญ่ พี่หมายความว่ายังไง? เฉินจื๋อของฉันเป็นยังไง? ถึงยังไงก็คงดีกว่าเฉินผิงของพี่ก็แล้วกัน อย่างน้อยเฉินจื๋อของฉันไม่เคยติดคุกติดตะรางมาก่อน ไม่ใช่คนขี้คุก”

เมื่อหลี่ชูเจินได้ยินเฉินเป่ากั๋วพูดว่าลูกชายตัวเอง ก็เกิดไม่พอใจขึ้นมาทันที

เฉินเป่าเฉียงรู้สึกเกรงใจเลยไม่กล้าพูด แต่สำหรับหลี่ชูเจินกลับไม่ได้เกรงกลัวอะไรทั้งนั้น

“เธอ….”

เฉินเป่ากั๋วโกรธจนหน้าแดง แต่กลับไม่มีแรงตอบโต้กลับ เพราะเรื่องที่เฉินผิงเคยติดคุกเป็นเรื่องจริง

เมื่อเห็นเฉินเป่ากั๋วถูกทำให้โกรธขนาดนี้ มุมปากของเฉินเป่าเฉียงยิ้มเยาะเย้ยขึ้นมาก่อนจะเอ่ยพูดขึ้นมา” พอแล้ว เลิกทะเลาะกันเสียที รีบสั่งอาหารเถอะ เดี๋ยวช่วงบ่ายฉันมีเรื่องต้องไปจัดการอีก มีเวลาอยู่ที่นี่ได้ไม่นานมากนัก”

“เป่าเฉียง เธอลองดูสิว่าอยากกินอะไร สั่งมาได้ตามสบายเลยนะ”

ถังหงอิงส่งเมนูไปให้เฉินเป่าเฉียง

เฉินเป่าเฉียงไม่ได้ดูแม้แต่น้อยก็ชี้ไปที่เมนูพร้อมเอ่ย “ถ้าเช่นนั้นก็สั่งอาหารในหน้านี้ทั้งหน้าเลยละกัน ได้ยินมาว่าอาหารทุกเมนูของภัตตาคารนี่รสชาติไม่เลว”

ถังหงอิงได้ยินดังนั้น ก็เกิดอาการตะลึงขึ้นมาทันที!

สั่งอาหารทั้งหน้าแบบนี้ ต้องจ่ายเงินเท่าไรกันเชียว?

อีกอย่างคนก็มีกันแค่เท่านี้ กินยังไงก็กินกันไม่ไหวหรอก!

เมื่อเห็นว่าถังหงอิงถึงกลับตกตะลึง เฉินจยาเหยาจึงแอบหัวเราะ” แม่ใหญ่ หรือว่าจะเป็นเจ้ามือเลี้ยงไม่ไหวกัน ถ้าหากออกเงินเลี้ยงไม่ไหวก็แค่บอกฉันมาเพียงคำเดียว ฉันเลี้ยงแทนเองไม่เป็นไร”

ใบหน้าของถังหงอิงแดงขึ้นมา ไม่มีอะไรจะพูด ถ้าหากสั่งอาหารแบบนี้ขึ้นมาจริงๆละก็ เธอเองก็เป็นเจ้ามือเลี้ยงไม่ไหวจริงๆ

“หางานให้เป็นเรื่องที่ง่ายมาก เพียงแค่ฉันเอ่ยปากพูดขึ้นมาแค่ประโยคเดียว แต่เฉินผิงทำงานให้คนอื่นอยู่แบบนี้ไม่ใช่เป็นการวางแผนในระยะยาวที่ดีเสียเท่าไร ฉันจะหางานที่ดี มั่นคง แถมเงินหนัก ที่ใช้ชีวิตใช้ไปทั้งชาติก็ไม่มีทางใช้หมด” เฉินเป่าเฉียงพูดด้วยหน้าตาที่โอ้อวด “เพียงแต่ว่าเรื่องคฤหาสน์เก่าแก่ของตระกูลตรงนั้น ฉันหวังเป็นอย่างยิ่งว่าพี่ใหญ่และพี่สะใภ้ใหญ่อย่าได้มาแย่งกับผมเป็นพอ ผมวางแผนว่าจะปลูกบ้านในที่ดินผืนนั้น เอาไว้เป็นที่พักอาศัยหลังเกษียณตัวแล้ว ยังไงเสียพวกคุณเอาที่ดินตรงนั้นไปก็ไม่มีเงินที่จะสร้างบ้านอยู่แล้ว”

ถังหงอิงจ้องมองไปที่เฉินเป่ากั๋ว เฉินเป่ากั๋วเอาแต่ก้มหน้าไม่พูดไม่จา ถังหงอิงจึงพยักหัวรับปากพร้อมเอ่ย “ถ้าหากสามารถหางานที่มั่นคงให้กับเฉินผิงได้ล่ะก็ คฤหาสน์เก่าแก่ของตระกูลพวกเราไม่เอาก็ได้”

สำหรับถังหงอิงแล้ว งานราชการที่ตำแหน่งมั่นคง เงินหนาแบบนั้น ดีกว่าทำงานรับใช้คนอื่นเสียอีก อีกอย่างไปเล่าให้ใครฟังก็มีหน้ามีตา ถ้าหากไม่ใช่เพราะว่าสามีถูกปลดออกจากตำแหน่ง หน้าที่การงานของเฉินผิงก็ไม่ต้องถึงมือเฉินเป่าเฉียงต้องมาหาให้หรอก

เมื่อเห็นถังหงอิงรับปากแล้ว เฉินเป่ากั๋วดีใจจนคิ้วเลิกขึ้นและยิ้มออกมา

“แม่ครับ ผมไม่อยากรับราชการอะไรนั่น อีกอย่างคฤหาสน์เก่าของตระกูลพวกเราควรได้เท่าไรก็ต้องได้เท่านั้น

เฉินผิงรีบพูดขึ้นมาห้ามถังหงอิงไว้ทันที

เฉินผิงรู้ดีว่า แท้จริงแล้วที่เฉินเป่ากั๋วต้องการคฤหาสน์เก่าแห่งนั้นไม่ใช่เพราะจะไปปลูกบ้านอะไรทั้งนั้น แต่เป็นเพราะที่ดินตรงนั้นจะเริ่มทำการพัฒนาแล้ว เพราะเฉินผิงไปเห็นรายงานการพัฒนาฉบับหนึ่งเข้าตอนไปที่บ้านของหลิงเจิ้นชวน

“เฉินผิง คฤหาสน์เก่านั่นทรุดโทรมขนาดนั้น ไม่มีประโยชน์อะไร ลูกอย่าได้ไปสนใจนักเลย ให้ลุงรองของลูกหางานที่มั่นคงให้ ใช้ชีวิตให้ดีต่อไปก็พอแล้ว”

ถังหงอิงถลึงตาใส่เฉินผิงหนึ่งที ให้เขาหยุดเสียที