หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 263

เมื่อประตูห้องถูกเปิดออก หลี่เว่ยเจี้ยนก็ชะงัก เพราะว่าคนที่นั่งอยู่ด้านในคือหลี่เหลยกับครอบครัวของเฉินเป่าเฉียง!

เมื่อพวกเฉินเป่าเฉียงเห็นหลี่เว่ยเจี้ยนและหลิงเจิ้นชวนมาที่นี่ พวกเขาก็ชะงักเช่นกัน!

“พวกนายมาทำอะไรที่นี่”

หลี่เว่ยเจี้ยนถามด้วยความแปลกใจ

“พ่อครับ พวกเราก็กินข้าวในห้องนี้ไง นี่พวกคุณ?”

หลี่เหลยถามด้วยความสงสัย

“นายกเทศมนตรีหลิงมาชนแก้วเคารพคุณเฉิน!”

หลี่เว่ยเจี้ยนกล่าวตามความจริง

เมื่อเฉินเป่าเฉียงได้ยิน เขาก็รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังฝัน เขาลุกขึ้นยืนอย่างงกๆ เงิ่นๆ ใบหน้าของเขาดูตื่นเต้น “นา...นายกเทศมนตรีหลิง ทำไมคุณถึงเดินมาชนแก้วเคารพผมให้ลำบากล่ะ ผมรับไม่ไหวจริงๆ!”

เฉินเป่าเฉียงถือแก้วเหล้าและเดินไปหาหลิงเจิ้นชวน เขายังคงคิดว่าหลี่เว่ยเจี้ยนช่วยพูดให้เขา พอหลิงเจิ้นชวนรู้สึกไม่สบายใจ จึงเดินทางมาเพื่อชนแก้วกับเขา!

“ไสหัวไป นายกเทสมนตรีหลิงไม่ได้มาชนแก้วกับนาย นายกเทสมนตรีหลิงมาชนแก้วกับคุณเฉิน!”

หลี่เว่ยเจี้ยนรู้ว่าหลิงเจิ้นชวนไม่ได้มาที่นี่เพื่อชนแก้วกับเฉินเป่าเฉียง ดังนั้นเขาจึงผลักเฉินเป่าเฉียงออกไป

เฉินเป่าเฉียงรู้สึกสับสน เพราะคนแซ่เฉินที่อยู่ในนี้มีแค่เขากับลูกชายที่ชื่อว่าเฉินจื๋อ แถมนายกเทศมนตรีหลิงคงไม่มีทางมาชนแก้วกับเฉินจื๋อ

ส่วนเฉินผิงซึ่งนั่งนิ่งมาโดยตลอด เฉินเป่าเฉียงแทบจะไม่นึกถึงเลย เพราะนายกเทศมนตรีหลิงยิ่งไม่มีทางมาชนแก้วกับไอ้ขี้คุกที่เพิ่งออกมาจากเรือนจำอย่างแน่นอน

“อธิบดีหลี่ ที่นี่นอกจากผมแล้ว ก็...ก็ไม่มีคุณเฉินแล้วนะครับ”

เฉินเป่าเฉียงกล่าวด้วยความระมัดระวัง

เมื่อหลี่เว่ยเจี้ยนกวาดตามอง เขาก็มั่นใจว่าทั้งหมดคือครอบครัวของเฉินเป่าเฉียง ส่วนเฉินผิงคนนั้น หลี่เว่ยเจี้ยนก็ไม่ได้นึกถึง ชายหนุ่มวัยยี่สิบต้นๆ ที่แต่งตัวเรียบง่าย ไม่มีทางเป็นคุณเฉินที่หลิงเจิ้นชวนพูดถึงหรอก!

“นายกเทสมนตรีเฉิน ผมเรามาผิดห้องหรือเปล่าครับ ที่นี่ไม่มีคุณเฉินเลยนะครับ!”

หลี่เว่ยเจี้ยนกล่าวด้วยความระมัดระวัง

“หลีกไป...”

หลินเทียนหู่ผลักหลี่เว่ยเจี้ยนไปทางด้านข้าง พลันเดินไปหาเฉินผิง!

ตูม...

เฉินเป่าเฉียงตัวแข็งทื่อตั้งนานแล้ว เขาจะอธิบายให้หลี่เว่ยเจี้ยนฟังได้ยังไง

ไหนบอกว่าเฉินผิงเป็นไอ้ขี้คุก ไม่ใช่ผู้มีอิทธิพลไง

“คุณเฉิน เหล้านี้ถูกปากไหมครับ เดี๋ยวผมจะไปเอามารินให้คุณอีกขวด!”

หลินเทียนหู่เห็นแก้วเหล้าที่อยู่ตรงหน้าเฉินผิงว่างเปล่า เขาจึงถามเฉินผิง

“เหล้าอะไร”

เฉินผิงมองหลินเทียนหู่!

“ก็เหล้าเหมาไถหายกสองขวดที่ผมส่งมาให้คุณเฉินไง ผมเห็นว่าสองขวดนี้ดื่มหมดแล้ว!”

หลินเทียนหู่ชี้ไปยังขวดเปล่า

“ผมยังไม่ได้ดื่มสักคำเลย มีคนบอกว่าหลินเทียนหู่ส่งมาให้เขา ก็เลยไม่ให้ผมดื่ม!”

เฉินผิงมองหลี่เหลยซึ่งนิ่งอึ้งไปตั้งนานแล้ว พลันยิ้มตอบอย่างเยือกเย็น