หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 264

“บ๊าเอ้ย ใครเอาเหล้าที่ฉันส่งให้คุณเฉินไปดื่ม ออกมาเดี๋ยวนี้!”

หลินเทียนหู่เดือดดาล สายตากวาดไปยังครอบครัวของเฉินเป่าเฉียง!

คราวนี้ครอบครัวนี้คงจะตกใจกลัว สีหน้าของทุกคนขาวซีด แต่สายตากลับมองไปที่หลี่เหลย

“อย่า...อย่ามองผม อย่ามองผม ผมไม่ได้บอก พวกคุณคิดแบบนั้นเองต่างหาก ไม่เกี่ยวอะไรกับผมเลย...”

หลี่เหลยกลัวจนขาทั้งสองข้างสั่นระริก แถมยังฉี่ราดในทันที

ชื่อเสียงของหลินเทียนหู่เลื่องลือมาก ถ้าหากทำให้หลินเทียนหู่โกรธเคืองในตอนนี้ นั่นเป็นการรนหาที่ตายไม่ใช่หรือไง!

“ที่แท้ก็เป็นแกนี่เอง แกเป็นใคร ทำไมฉันต้องส่งเหล้าให้แกด้วย” หลินเทียนหู่พุ่งเข้ามาตรงหน้าหลี่เหลยสองก้าว พลันยกปกเสื้อของหลี่เหลยไว้ “อ้วกเหล้าของฉันออกมา!”

ผลัวะ...

หลินเทียนหู่เหวี่ยงหมัดไปที่ส่วนท้องของหลี่เหลย หลี่เหลยร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดในทันที

“ท่าน...ท่านหู่ หยุดต่อยเถอะครับ นี่คือลูกชายผมเอง เห็นแก่ศักดิ์ศรีของผม ท่านหยุดต่อยเถอะครับ!”

เมื่อหลี่เว่ยเจี้ยนเห็นสถานการณ์ที่เกิดขึ้น เขาจึงเข้าไปดึงหลินเทียนหู่ไว้อย่างรีบร้อน!

“แกหลีกไปซะ แกเป็นใคร ทำไมฉันต้องไว้หน้าแกด้วย แกมันก็แค่อธิบดีสำนักงานสาธารณสุข แกเหมาะสมไหม”

หลินเทียนหู่เตะหลี่เว่ยเจี้ยนออกไปแล้วจึงหันไปต่อยหลี่เหลยในทันที!

เขาต่อยหลี่เหลยจนร้องไห้โหยหวน มันน่ากลัวจนครอบครัวของเฉินเป่าเฉียงขดตัวอยู่ตรงมุมห้อง แถมร่างกายยังสั่นจนหยุดไม่ได้!

“ท่านหู่ เหล้าราคาเท่าไหร่ครับ เดี๋ยวผมจะชดใช้ให้ท่านเอง ผมจะชดใช้ให้ท่าน...”

หลี่เว่ยเจี้ยนไม่อาจทนดูลูกชายของตัวเองโดนต่อยจนตาย จึงทำได้เพียงพูดว่าจะชดใช้เงิน!

“นี่เป็นเหล้าเหมาไถรุ่นลิมิเต็ด อิดิชั่น ราคาห้าแสนต่อขวด สองขวดก็เท่ากับหนึ่งล้าน!”

หลินเทียนหู่ตะคอกใส่หลี่เว่ยเจี้ยน!

“หนึ่ง...หนึ่งล้าน?”

หลี่เว่ยเจี้ยนนิ่งอึ้งในทันที!

เขาเป็นแค่อธิบดีสำนักงานสาธารณสุข สำหรับเขาเงินหนึ่งล้านจึงไม่ใช่จำนวนน้อยๆ!

ถึงแม้ว่าหลายปีมานี้จะหาเงินได้ไม่น้อย แต่หลังจากที่เงินอยู่ในมือแล้ว เขาก็อดหยิบมันออกไปใช้ไม่ได้!

เฉินผิงกล่าวกับหลินเทียนหู่

หลินเทียนหู่พยักหน้า พลันหันไปกล่าวว่า “ทั้งหมดสองแสน!”

“สองแสน? ผมเรากินอะไร ทำไมถึงราคาสองแสนหยวนล่ะ”

เมื่อหลี่ชูเจินได้ยิน เธอก็ร้องออกมาด้วยตกใจทันที

“หุบปาก!” เฉินเป่าเฉียงถลึงตาใส่หลี่ชูเจิน!

“ทำไม มากเกินไปเหรอ อยากให้ฉันเขียนคำนวณใช่จ่ายให้แกไหม”

หลินเทียนหู่กล่าวพร้อมกับทำดวงตาเคร่งขรึมเล็กน้อย!

“ไม่ต้องครับ ไม่ต้อง พวกเราจะจ่ายครับ!” เฉินเป่าเฉียงรีบส่ายหัว พลันหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจ่ายเงิน!

ตอนนี้เฉินเป่าเฉียงเสียใจเป็นอย่างยิ่ง ถ้ารู้ตั้งแต่แรกเขาคงจะไม่สั่งอาหารมามากขนาดนี้ เพื่อทำให้เฉินผิงอับอายในตอนนั้น เขาจึงสั่งอาหารมามากมายโดยไม่ได้ดูเลยด้วยซ้ำ คราวนี้เขาทำตัวเองแท้ๆ!

“นายกเทศมนตรีหลิง เงินเดือนในเมืองหงเฉิงของพวกเราไม่น้อยเลยจริงๆ คนหนึ่งเป็นอธิบดีสำนักงานสาธารณสุข คนหนึ่งเป็นหัวหน้าสำนักงาน ขนาดควักเงินหลายแสนเพื่อกินข้าว ตายังไม่กะพริบเลยสักนิด!”

เฉินผิงหันไปกล่าวกับหลิงเจิ้นชวน