หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 266

“แม่ครับ ผมไม่เป็นไร!”

เฉินผิงบีบรอยยิ้มออกมา!

ทุกคนในครอบครัวนั่งกินข้าวอยู่หน้าโต๊ะ ไม่มีใครพูดคุยกันเลยสักคน บรรยากาศเริ่มแปลกไปเล็กน้อย!

เฉินผิงกลัวว่าพ่อแม่จะเห็นท่าทางประหลาดของเขา ดังนั้นเขาจึงรีบกินไปสองคำ จากนั้นก็บอกว่ากินอิ่มแล้วพลันจากไปทันที!

ถังหงอิงกับเฉินเป่ากั๋วมองตากัน ทันใดนั้นทั้งสองคนก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่

“คงจะถึงเวลาแล้วสินะ เขาคงจะแสดงความปรารถนาออกมาไม่ช้าก็เร็ว!”

เฉินเป่ากั๋วกล่าวเบาๆ

“หลายปีมานี้ ฉันปฏิบัติต่อเฉินผิงเหมือนเป็นลูกแท้ๆ ลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าเค้าถูกเก็บมาเลี้ยง ทำไม ทำไมเฉินเป่าเฉียงต้องพูดพล่อยๆ ด้วยนะ...”

เมื่อถังหงอิงพูดจบ เบ้าตาก็เริ่มแดงเล็กน้อย “ตอนนี้เฉินผิงคงจะมีความในใจเยอะมาก ดูเหมือนจะปกปิดไม่อยู่แล้ว!”

“เฉินผิงโตแล้ว พวกเราควรจะบอกเขาได้แล้วนะ เขาก็มีสิทธิ์รู้ความเป็นมาในอดีตของตัวเอง พวกเราไม่ควรเห็นแก่ตัวจนเกินไป!”

เฉินเป่ากั๋วนั่งข้างๆ ถังหงอิง เขาพูดพลางโอบไหล่ของถังหงอิงอย่างนุ่มนวล

“แต่ว่าฉันกลัว กลัวว่าหลังจากที่เฉินผิงรู้เรื่องแล้วเขาจะจากพวกเราไป เพื่อไปตามหาพ่อแม่ที่แท้จริงของเขา ตอนนี้ในโลกของฉันไม่อาจปราศจากเขาไปได้...”

ถังหงอิงทำหน้าที่แม่มายี่สิบกว่าปี จู่ๆ จะให้เธอเสียลูกชายไป เธอรับไม่ได้!

“เขาจะไปตามหาพ่อแม่ที่แท้จริงหรือไม่ ก็ให้เขาตัดสินใจเองเถอะ ถ้าหากเฉินผิงจะไป ผมก็จะคอยอยู่เคียงข้างคุณ พวกเราจะเดินข้ามผ่านช่วงเวลาที่เหลืออยู่ไปด้วยกัน...”

เฉินเป่ากั๋วพยายามปลอบโยนถังหงอิง โดยพูดคำพูดสุดน้ำเน่าออกมาเท่าที่ตัวเองจะทำได้อย่างสุดกำลัง!

ทันใดนั้นถังหงอิงซึ่งกำลังอิงแอบอยู่ที่ไหล่ของเฉินเป่ากั๋ว ก็มีน้ำตาไหลลงมาติ๋งๆ!

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว ถังหงอิงลุกขึ้นและเช็ดน้ำตา จากนั้นก็กล่าวกับเฉินผิงว่า “คุณไปเรียกเฉินผิงออกมาเถอะ!”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ เฉินเป่ากั๋วก็ไม่พูดอีก แต่เขากลับส่งสายตาไปยังถังหงอิงซึ่งอยู่ด้านข้าง ส่วนถังหงอิงก็หลบสายตา เพราะเธอไม่อยากบอกเฉินผิงด้วยปากของตัวเอง!

เมื่อทั้งสองคนไม่มีใครอยากพูด ดังนั้นต่างฝ่ายจึงต่างดื้อดึงต่อกันอยู่แบบนี้!

“พ่อครับ แม่ครับ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไร พวกท่านก็คือพ่อแม่ของผมตลอดไป ผมไม่มีทางไปจากพวกท่าน ผมจะจะเลี้ยงดูพวกท่านจนถึงวาระสุดท้าย ผมจะมีหลานชายตัวอ้วนๆ ให้กับพวกท่าน...”

เมื่อเฉินผิงพูดจบ เขาก็คุกเข่าลงตรงหน้าเฉินเป่ากั๋วกับถังหงอิงทันที!

ถังหงอิงทนไม่ไหว จึงหลั่งน้ำตาออกมาอีกครั้ง จากนั้นก็รีบเข้าไปพยุงเฉินผิงขึ้นมาและกอดเฉินผิงไว้แน่น “เด็กดี เด็กดี...”

“แม่ครับ แม่อย่าร้องไห้เลย ไม่ว่าผมจะเป็นลูกแท้ๆ ของแม่หรือไม่ แม่ก็จะเป็นแม่ของผมตลอดไป หลายปีมานี้แม่ค่อยๆ เลี้ยงดูผมจนเติบใหญ่ขึ้นมา ผมยังจำตอนห้าขวบได้ คืนนั้นแม่แบกผมฝ่าฝนที่ตกหนักเพื่อไปหาหมอล่ะ”!

เฉินผิงช่วยเช็ดน้ำตาให้กับถังหงอิง!

คำพูดของเฉินผิง ทำให้ถังหงอิงคลายความกังวลลง เธอมองเฉินผิงด้วยความปลื้มใจเป็นอย่างมาก “เฉินผิง ความจริงลูกไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของแม่ ร่างกายของแม่มีความผิดปกติ จึงไม่สามารถมีลูกได้ ลูกถูกพ่อของลูกเก็บมาจากข้างถนน ตอนนั้นลูกยังเล็กมาก แถมปีที่เก็บลูกมายังเป็นฤดูหนาว ร่างกายของลูกหนาวจนกลายเป็นสีแดงทั้งตัว...”