หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 272

ด้วยสถานะของหลินเทียนหู่ หลังจากที่ป่าวประกาศออกไป เหล่าเจ้าพ่อมากมายก็พากันเข้ามา อย่างไรก็ตามมีบางคนที่ใช้โอกาสนี้เพื่อที่จะทำความรู้จักกับหลินเทียนหู่

เมื่อถึงตอนบ่าย ห้องโถงก็เต็มไปด้วยผู้คนสิบกว่าคน แต่ละคนต่างมีสินทรัพย์มากกว่าห้าสิบล้านขึ้นไป ทั้งหมดต่างพากันพูดคุยเรื่องเสี่ยวหวนตันของหลินเทียนหู่

“มนุษย์สังคมอย่างท่านหู่ ทำไมจู่ๆ ถึงมาขายยาได้ล่ะ”

“ได้ยินว่ายาเม็ดนี้สามารถทำให้ร่างกายแข็งแรง ยืดอายุ ที่สำคัญคือสามารถทำให้นกเขาขันได้ อย่างกับยาวิเศษแน่ะ!”

“อีกประเดี๋ยวก็รอดูแล้วกัน แต่ฉันไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่ ร่างกายแข็งแรง ยืดอายุยาวนี่ใครก็จะเห็น ใช้จริงหรือไม่ก็ไม่มีใครรู้”

“แต่ฉันว่านะ ท่านหู่น่าจะหมดตัวแล้ว ถึงได้อาศัยการขายยา มาทำให้ทุกคนควักเงินจ่าย!”

ผู้คนต่างพากันกระซิบกระซาบ แต่กลับไม่มีใครสักคนที่เชื่อ

เดิมทีหลินเทียนหู่ก็ไม่ได้ปรุงยาอยู่แล้ว ทำไมจู่ๆ ถึงได้มียาวิเศษได้ล่ะ? หลายๆ คนจึงคิดว่าครั้งนี้หลินเทียนหู่ก็แค่อ้างชื่อมาหาเงินเท่านั้นแหละ

อย่างไรเสียก็ไม่สามารถถือมีดไปจี้เอาเงินคนอื่นได้ นั่นมันถือว่าเป็นการโจรกรรม ตอนนี้มียาวิเศษอยู่ในมือ แล้วขายให้กับพวกมีเงินในราคาแพงหูฉี่ก็ไม่ถือว่าเป็นเรื่องผิดกฎหมาย อีกทั้งยังสามารถทำเงินได้มากมาย ส่วนเรื่องที่ว่ายาเม็ดนั้นจะเป็นอะไร ใครล่ะจะสน ไม่แน่ว่าอาจจะเป็นแค่ลูกอมธรรมดาๆ ก็ได้

ขณะที่ผู้คนกำลังซุบซิบกัน เฉินผิงก็เดินออกมา เขาได้ยินเสียงพูดคุยของผู้คนเหล่านี้ตั้งแต่แรก ตอนนี้สัมผัสทางตาและหูของเฉินผิงต่างจากคนทั่วไป

“คุณเฉิน…”

เมื่อเหล่าพ่อค้าเห็นเฉินผิงก็ต่างพากันเอ่ยทักทาย

ในวันที่กู่เวิ่นเทียนจัดงานเลี้ยง ผู้คนต่างก็พอเห็นถึงความสามารถของเฉินผิง เขาเป็นคนที่แม้แต่เฝิงซื่อไห่ยังต้องพ่ายแพ้ อีกทั้งกู่เวิ่นเทียนและหลินเทียนหู่ยังเคารพเขามาก

เฉินผิงผงกหัวเล็กน้อยเป็นการทักทาย เขาเดินวนรอบผู้คนหนึ่งรอบ ในใจเฉินผิงก็เกิดความคิด พ่อค้าพวกนี้ล้วนแต่มีโรคทั้งนั้น อีกทั้งโรคเฉพาะเพศก็มีกันหมด

ต้องรู้ว่าเมื่ออยู่ต่อหน้าตระกูลเว่ยแห่งเสิ่งเฉิง พวกตระกูลเล็กๆ ในหงเฉิงอย่างพวกเขา ไม่ควรค่าให้พูดถึง

เว่ยเทาเพียงแค่พยักหน้าท่าทางเย็นชา เขาไม่มองพวกตระกูลเล็กๆ ในหงเฉิงอยู่ในสายตาอยู่แล้ว

แต่เกิ่งซานซานไม่เหมือนกัน เมื่อเห็นเจ้าพ่อมากมายเข้ามาทักทาย เกิ่งซานซานแทบจะตัวลอย เธอยืดตัวตรง บนหน้าเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง

เฉินผิงที่เห็นเกิ่งซานซานเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เขายิ้มขื่นก่อนจะเตรียมตัวจากไป

เขาอยากจะตบหน้าตัวเองสักทีสองที ทำไมตอนเรียนมหาลัยถึงได้มองเกิ่งซานซานไม่ออก ดีที่เขากับเธอไม่ได้แต่งงานกัน ไม่อย่างนั้นเขาอาจจะต้องโดนสวมเขาแน่ๆ

“เฉินผิง…”

แต่ตอนที่เฉินผิงกำลังจากหมุนตัวจากไป เกิ่งซานซานกลับเห็นเขา