หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 276

ดวงตาทั้งคู่ของหลินเทียนหู่หยีเล็กน้อย แม้ว่าจะเผชิญหน้ากับปรมาจารย์เยี่ยก็ไม่ได้เกรงกลัว “ไม่ต้องให้ถึงคุณเฉินหรอก มีเรื่องอะไรก็เข้ามาสู้กับฉันเลย!”

หลังจากที่ได้กินยารวบรวมพลังเข้าไป หลินเทียนหู่ก็อยากจะหาโอกาสทดสอบฝีมืออยู่พอดี

“สู้กับแก? อย่างแกจะนับเป็นตัวอะไรกัน กล้าพูดแบบนี้ต่อหน้าอาจารย์ของฉัน ถ้าสู้กับแกไม่ต้องให้อาจารย์ฉันออกโรงหรอก ฉันจะฆ่าแกเอง!”

เฝิงซื่อไห่เย้ยหยัน ในสายตาเขา หลินเทียนหู่คือความอัปยศของเขา!

“เฉินผิง ถึงขั้นนี้แล้ว แกดูถูกว่ากลุ่มมังกรแดงของฉันไม่มีกำลัง ตอนนี้หัวหน้าของกลุ่มฉันมาแล้ว พวกแกก็รอรับความตายแล้วกัน!”

เลี่ยวเฟยสยงเองก็จ้องไปที่เฉินผิง อดทนอดกลั้นมาตั้งนาน ตอนนี้เลี่ยวเฟยสยงแทบทนไม่ไหวแล้ว

เฉินผิงฉีกยิ้มเย็น ไม่พูดไม่จา มองดูเลี่ยวเฟยสยง

“หัวหน้าพวกแกนับเป็นอะไร อดีตไม่เหมือนปัจจุบัน วันนี้ฉันจะให้พวกแกต้องคุกเข่าอ้อนวอน”

หลินเทียนหู่คำราม ก่อนจะซัดฝ่ามือออกไปทางเฝิงซื่อไห่

ในอดีตเขาเคยพ่ายแพ้ให้กับเฝิงซื่อไห่ หลินเทียนหู่ก็โกรธเคืองมานานแล้ว ตอนนี้กินยารวบรวมพลังเข้าไป พละกำลังของหลินเทียนหู่ก็พุ่งสูงขึ้น และไม่เกรงกลัวต่อเฝิงซื่อไห่อีกต่อไป

“ฮึ เคยอัปยศแล้วยังจะกล้า”

เฝิงซื่อไห่เย้ยหยัน ขาสองข้างแยกออกจากกันเล็กน้อย ไม่ได้หลบ ตั้งใจจะใช้ไม้แข็งสกัดหลินเทียนหู่

พละกำลังของหลินเทียนหู่ เฝิงซื่อไห่รู้ดี ดังนั้นเขาจึงไม่ใส่ใจ

ปั้ก…

หมัดของหลินเทียนหู่ กระแทกเข้าที่หน้าท้องของเฝิงซื่อไห่อย่างจัง

พลังมหาศาลพุ่งเข้าใส่เฝิงซื่อไห่ทันที

ร่างกายของเฝิงซื่อไห่ราวกับเรืออับปางที่ถูกคลื่นลูกใหญ่ซัดจนลอยออกไป

พรวด…

เฝิงซื่อไห่กระอักเลือดออกมา ก่อนจะล้มลงไปกับพื้น

เฉินผิงเดินออกมาจากด้านหลัง

“อาจารย์ มันนั่นแหละ มัน…”

เมื่อเห็นเฉินผิงเดินออกมา ดวงตาของเฝิงซื่อไห่ก็เบิกกว้าง เขากัดฟันฝืนทนความเจ็บปวดกล่าวกับเยี่ยเฝิงชุน

เยี่ยเฝิงชุนเมื่อเห็นเฉินผิงเดินออกมาก็ขมวดคิ้ว “ยังหนุ่มขนาดนี้เลย?”

ในสายตาของเยี่ยเฝิงชุน คนที่สามารถขึ้นมาเป็นคุณชายของพวกหลินเทียนหู่ อีกทั้งยังมีวรยุทธแกร่งกล้า ก็ควรจะเป็นคนรุ่นราวคราวเดียวกันกับเขา คร่ำหวอดในด้านศิลปะการต่อสู้มาหลายปี เขากลับไม่เคยเจอคนที่ดูหนุ่มแน่นเช่นเฉินผิง

สายตาของเยี่ยเฝิงชุนฉายแววผิดหวัง เขายังคิดที่จะเรียนรู้บางสิ่งบางอย่างจากตัวคุณเฉินด้วย แต่น่าจะไม่ได้แล้ว

เฝิงซื่อไห่มองความผิดหวังในแววตาของเยี่ยเฝิงชุนออก จึงรีบร้อนอธิบาย “อาจารย์ อย่าคิดว่ามันยังหนุ่มยังแน่น แต่กำลังมันแข็งแกร่งจริงๆ”

“หุบปาก!” เยี่ยเฝิงชุนถลึงตาใส่เฝิงซื่อไห่” ฉันว่าไม่ใช่เพราะพวกมันแข็งแกร่ง แต่เพราะแกยังฝึกฝนไม่เพียงพอ ฝีมือถึงได้ถดถอย แกไม่ต้องไปพูดว่าเป็นศิษย์ของฉันอีกแล้ว ฉันไม่อยากขายขี้หน้าใคร”

เยี่ยเฝิงชุนไม่เชื่อว่าชายหนุ่มอายุราวๆ ยี่สิบปี จะมีพละกำลังแข็งแกร่งขนาดนี้ แต่ต้องเป็นเพราะฝีมือของเฝิงซื่อไห่ถดถอย ไม่อย่างนั้นคงไม่ถูกหลินเทียนหู่ต่อยทีเดียวก็ลอยกระเด็นออกไป