หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 286

โรงงานร้างที่อยู่ทางด้านตะวันตกของเมืองหงเฉิง!

มีรถออฟโรดคันหนึ่งจอดอยู่ที่นั่น เฉินผิงเดินลงมาด้วยรังสีไอสังหารทั่วร่าง!

“มาแล้ว!”

เมื่อเห็นว่าเฉินผิงนั้นมาด้วยตัวคนเดียวจริงๆ เซียวเหล่ยทั้งอยากเห็นแล้วก็ตื่นเต้น เขาจึงพูดกับเว่ยเทา “คุณชายเว่ยความสามารถของเฉินผิงค่อนข้างแข็งแกร่งจริงๆ ท่านแน่ใจเหรอครับว่าบอดี้การ์ดสองคนจะสามารถสู้เขาได้”

บอดี้การ์ดทั้งสองคนของตระกูลเว่ยได้ยินเข้า สีหน้าของพวกเขาแต่ละคนก็เย็นลงในทันที หนึ่งในบอดี้การ์ดทุบไปทางแผ่นปูนก้อนใหญ่ก้อนหนึ่ง!

ซ่า.....

แผ่นปูนแตกละเอียดออกเป็นชิ้นส่วนมากมายตามเสียง จนแท่งเหล็กภายในนั้นปรากฏออกมา!

เซียวเหล่ยเห็นดังกล่าว ก็ตกตะลึงอย่างจัง!

เว่ยเทามองไปที่ท่าทีที่ตกตะลึงของเซียวเหล่ย ใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยแววดูถูก “สองคนนี้ล้วนเป็นผู้มีกำลังภายในแข็งแกร่งขั้นสุดล้มควายทั้งตัวด้วยหมัดเดียวได้ชิวๆแกกลับสงสัยว่าเขาจะกระทืบคนให้ตายไม่ได้งั้นเหรอ”

“ดะ ได้ครับ......” เซียวเหล่ยพยักหน้าอย่างสุดชีวิต!

“ต่อให้พวกมันสองคนจะสู้เฉินผิงไม่ได้ ก็ยังมีฉันอยู่ไม่ใช่หรือไง!”

เว่ยเทาพูดไป พร้อมควักปืนสีดำสนิทออกมาจากในกระเป๋าเสื้อ

แกร๊ก......

เว่ยเทาใส่กระสุนเข้าไปต่อหน้าเซียวเหล่ย พร้อมยิ้มอ่อนๆ “ต่อให้เฉินผิงจะเก่งมากขนาดไหน มันจะหลบกระสุนได้งั้นเหรอ”

“ฮ่าๆๆ ยังไงวันนี้เฉินผิงก็ต้องตาย ใครก็ช่วยอะไรมันไม่ได้ทั้งนั้น!”

เซียวเหล่ยมองไปทางปืนในมือของเว่ยเทา เขาเองก็รู้สึกวางใจ อย่างที่ว่าต่อให้ฝีมือทำกับข้าวดีก็ยังต้องกลัวมีด ในมือเว่ยเทาตอนนี้คือปืนเชียวนะ!

ซูอวี่ฉีฟังบทสนทนาของพวกเขาทั้งคู่อยู่ด้านใน เมื่อเธอรู้ว่าในมือของเว่ยเทามีปืน ภายในใจของเธอก็ร้อนรนขึ้นมาทันที เธอไม่อยากให้เฉินผิงต้องมาเสี่ยง ยิ่งไม่สามารถมองเฉินผิงตายไปต่อหน้า แต่ว่าตอนนี้เธอถูกขังอยู่ในห้อง ไม่สามารถนำข่าวสารนี้ไปบอกแก่เฉินผิงได้!

บัดนี้ มองไปทางโรงงานที่ถูกทิ้งร้างตรงหน้า เฉินผิงก้าวขาเดินเข้าไป พลังงานแผ่ซ่านออกจากตัวของเฉินผิง เขาสามารถสัมผัสถึงสิ่งของทุกอย่างในระยะสิบเมตร!

เมื่อเฉินผิงเดินเข้าไปในโรงงาน ก็เห็นบอดี้การ์ดที่มีสีหน้าเย็นชายืนขนาบอยู่ทางซ้ายและขวา ร่างของคนทั้งสองนั้นกำยำ เพียงแค่มองก็รับรู้ได้ว่าเป็นผู้ชำนาญการต่อสู้!

ส่วนเซียวเหล่ยนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวหนึ่ง ก่ายขาเอาไว้ มองไปทางเฉินผิงด้วยสีหน้ายิ้มเย้ยหยัน ภายในตาของเขาเต็มไปด้วยความดูหมิ่นและหยอกล้อ!

เขาในตอนนี้ มองไปทางเฉินผิงราวกับกำลังมองคนตายคนหนึ่งอยู่!

เมื่อเห็นเฉินผิง นางพยายามร้องอย่างสุดเสียง “เฉินผิง เลิกสนใจฉันเถอะ พวกมันไม่กล้าฆ่าฉันหรอก คุณรีบหนีไป หนีไปเร็ว......”

“หุบปากซะ!” เว่ยเทาเกรี้ยวกราด ตบไปที่หน้าของซูอวี่ฉีแรงๆ หนึ่งฉาด!

ตู้ม......

เมื่อเฉินผิงเห็น ไอสังหารที่อันแรงกล้าของเขาก็พุ่งไปทางเว่ยเทาราวกับคลื่นยักษ์

เว่ยเทารับรู้ถึงไอสังหารบนตัวของเฉินผิง ร่างกายของเขาสั่นคลอน ปากกระบอกปืนของเขาจ่ออยู่หัวของซูอวี่ฉี

“ถ้าแกกล้าขยับ ฉันยิงยัยนี่แน่......”

สายตาของเว่ยเทามองไปทางเฉินผิงอย่างหวาดหวั่น!

“เฉินผิง ในเมื่อแกมาวันนี้ ก็อย่าหวังว่าจะได้ไปเลย ที่นี่จะเป็นหลุมศพของแก แกคิดว่าแกรู้จัก

หลินเทียนหู่ รู้จักกู่เวิ่นเทียนแล้วแกเจ๋งนักงั้นเหรอ ริอาจมาวางมาดต่อหน้าฉัน ตอนนี้ใครก็ช่วยแกไม่ได้ทั้งนั้นแล้ว!”

เซียวเหล่ยคิดถึงตอนที่ตนนั้นต้องยอมก้มหัวอย่างต่ำต้อยให้กับเฉินผิง ภายในใจของเขาก็เต็มไปด้วยไฟโทสะ เขาก้าวขาออกไปสองก้าวจนไปหยุดอยู่หน้าเฉินผิง พร้อมฟาดฝ่ามือไปที่เฉินผิงแรงๆ หนึ่งฉาด!