หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 295

เว่ยคุนอันชะงักเล็กน้อย เขาไม่คิดว่าหลินเทียนหู่จะกล้าพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงแบบนี้ จากนั้นสีหน้าของเขาก็เย็นยะเยือกลง “ก็แค่หลินเทียนหู่ กล้าขานตัวเองว่าเป็นงูเจ้าถิ่น ในสายตาฉัน แกมันก็แค่ไส้เดือนเท่านั้น!”

เว่ยคุนอันพูดจบ ฝ่ามือของเขาก็ทุบไปบนโต๊ะ จนโต๊ะที่แข็งแรงแหลกละเอียดในทันที

ทีนี้ สีหน้าของทุกคนเปลี่ยนไป คิ้วของหลินเทียนหู่ขมวด เขาไม่คิดว่าเว่ยคุนอันจะมีฝีมือที่น่ากลัวขนาดนี้!

“วันนี้ฉันจะต้องจับไอ้คนทำร้ายลูกฉันให้ได้ ฉันให้เวลาห้านาทีในการคิด จะส่งคนมา หรือจะตาย......”

เมื่อคำว่าตายถูกพูดออกมาจากปากของเขา อุณภูมิภายในห้องลดลงอย่างฉับพลัน ส่งผลให้เหล่าซูเหวินจงหนาวสั่นไปทีหนึ่ง!

“ประธานซู ผมแจ้งคุณเฉินไปแล้วครับ อีกเดี๋ยวถ้าคุณเฉินยังไม่ถึง แต่เว่ยคุนอันมันลงมือก่อน คุณรีบหนีไปก่อนเลยนะครับ ผมจะยื้อพวกมันเอาไว้อย่างสุดกำลัง!”

หลินเทียนหู่พูดกับซูเหวินจงเบาๆ

“คุณ......” เมื่อซูเหวินจงได้ยินว่าหลินเทียนหู่แจ้งเรื่องนี้ไปกับเฉินผิงแล้ว เขาก็แสดงสีหน้าเอือมระอา “เฉินผิงมา ก็ไม่ต่างไปจากการส่งเขาไปตายไม่ใช่หรือไง ดูแล้วถ้าวันนี้เว่ยคุนอันไม่ได้ฆ่าคน วันนี้มันคงไม่ถอยแน่ๆ!”

“ประธานซู ไม่ต้องห่วงนะครับ!” หลินเทียนหู่พูดปลอบใจ เขามั่นใจกับเฉินผิงแน่นอน

อีกด้านหนึ่ง เฉินผิงที่กำลังกินข้าวอยู่ จู่ๆ ก็ได้รับข้อความที่ถูกส่งมาจากหลินเทียนหู่ เมื่อเห็นเนื้อหาข้อความ ร่างกายของเฉินผิงก็แผ่ไอสังหารออกมาอย่างมากล้น!

“เฉินผิง คุณเป็นอะไรไปน่ะ”

ซูอวี่ฉีราวกับรู้สึกถึงไอสังหารบนตัวของเฉินผิง จึงถามไถ่อย่างระมัดระวัง

“ผมไม่เป็นไร คุณกินข้าวก่อนดีกว่า”

เฉินผิงลุกขึ้น หยิบชุดคลุมมาใส่ไว้บนตัวจากนั้นจึงพูดกับคนใช้ในตระกูลซู “ดูแลคุณหนูให้ดี ห้ามให้เธอออกจากบ้านเป็นอันขาด!”

“รับทราบค่ะ ท่านชาย” คนใช้ตระกูลซูตอบอย่างเคารพ

เฉินผิงชะงัก มองไปทางคนใช้ที่ตอบอย่างเคารพเมื่อครู่ จากนั้นก็ยิ้มอย่างเอือมระอา!

เขากับซูอวี่ไม่เคยยืนยันความสัมพันธ์กันสีกครั้ง ซึ่งระหว่างพวกเขาก็รู้อยู่แก่ใจ แต่ในสายตาของคนในตระกูลซู กลับมองเขาเป็นแฟนของซูอวี่ฉีไปแล้ว เรียกได้ว่าทุกอย่างเป็นไปอย่างธรรมชาติ!

“รอฉันกลับมา เดี๋ยวให้รางวัล.....”

เฉินผิงตบไปที่บ่าของคนใช้ พูดจบจากนั้นก็จากไป

คำว่าท่านเขยของพวกเขาทำให้เฉินผิงรู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก!

.......

“ถึงเวลาแล้ว คิดได้ว่ายังไง จะส่งคน หรือจะตาย?”

“ไม่ต้องห่วงครับคุณอา ผมไม่เป็นอะไรหรอก!”

สายตาที่เฉินผิงมองไปทางซูเหวินจงนั้นเต็มไปด้วยความรู้สึกขอบคุณ เขาไม่คิดว่าซูเหวินจงถึงกับยอมเอาชีวิตเข้าแลกเพื่อเขา!

“คุณเฉิน......”

“คุณเฉิน......”

เมื่อหลินเจิ้นชวนและกู่เทียนเวิ่นเห็นว่าเฉินผิงมา ก็ทำการทักทายอย่างนอบน้อม!

“นายกเทศมนตรีหลิง ท่านกู่ ขอบคุณที่มาช่วยเหลือนะครับ!”

เฉินผิงพูดอย่างรู้สึกซึ้งใจ

จู่ๆ หลินเจิ้นชวนและกูเทียนเวิ่นก็พากันทำหน้าไม่ถูก และกล่าว “พวกเราช่วยอะไรไม่ได้เลย อีกฝ่ายเขาไม่ยอมไว้หน้าพวกเราแม้แต่นิด!”

“เรื่องนี้เดี๋ยวผมจัดการเองดีกว่า วันนี้ดึกมากแล้ว นายกเทศมนตรีหลิง ท่านกู่ พวกคุณกลับไปพักผ่อนเถอะครับ!”

เฉินผิงพูดด้วยรอยยิ้มอ่อนๆ