หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 303

เมื่อเห็นว่ากู้อวี่เหยาเพ่งเล็งมาที่ตนเอง ใบหน้าของเฉินผิงก็เรียบนิ่ง ไม่รู้ว่าจะต้องตอบเธออย่างไร

“อวี่เหยา ใครเกาะผู้หญิงกินเหรอ ตอนนี้สังคมยังมีพวกผู้ชายที่เกาะผู้หญิงกินอยู่อีกเหรอ”

ขณะนั้นเอง ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาสูงร้อยแปดสิบเซนติเมตรก็เดินออกมา

“พี่จื้อกัง ทำไมถึงเพิ่งมาล่ะ นัดทานข้าวทีไรมาช้าตลอด”

กู้อวี่เฟยเห็นชายคนนั้นก็หัวเราะร่าออกมา

“เมื่อครู่เพิ่งไปคุยธุรกิจมาก็เลยทำให้ล่าช้า กฎเดิมแล้วกัน ฉันมาช้าวันนี้ฉันเลี้ยงเอง พวกเธอสั่งได้ตามสบายเลย”

ชายหนุ่มยกยิ้ม ก่อนจะเหลือบมองซูอวี่ฉี

“นี่ลูกพี่ลูกน้องฉันซูอวี่ฉี นี่แฟนของพี่อวี่ฉี เฉินผิง…”

กู้อวี่เฟยแนะนำกับชายหนุ่ม

“ผมชื่อเหอจื้อกัง แฟนของอวี่เหยา”

เหอจื้อกังยื่นมือออกมาจับมือกับซูอวี่ฉีและเฉินผิงอย่างสุภาพ

กู้อวี่เฟยขยับที่นั่งของเธอ ให้เหอจื้อกังและกู้อวี่เหยานั่งด้วยกัน

“เมื่อกี้คุยอะไรกันเหรอ เห็นพูดถึงผู้ชายที่เกาะผู้หญิงกินด้วย”

หลังจากนั่งลง เหอจื้อกังก็เอ่ยถามกู้อวี่เหยา

“ก็แค่พูดไปอย่างนั้นแหละ ไม่คิดว่าลูกพี่ลูกน้องฉันที่เป็นถึงลูกสาวเศรษฐีแห่งหงเฉิง จะไปคบหากับพวกเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ ไม่มีการมีงานทำ ขนาดเสื้อผ้ายังต้องให้ลูกพี่ลูกน้องของฉันซื้อให้ใส่ คุณว่าแบบนี้เรียกว่าเกาะผู้หญิงกินไหมล่ะ”

กู้อวี่เหยาถอนหายใจก่อนจะเอ่ย คงเพราะเธอคาดหวังมากเกินไป

สีหน้าของเฉินผิงเปลี่ยนไปเล็กน้อย แม้ว่ากู้อวี่เหยาจะทำเพื่อซูอวี่ฉี แต่การมาพูดซ้ำๆ แบบนี้เฉินผิงก็เริ่มรู้สึกโกรธ

เหอจื้อกังก็มองออกว่าสีหน้าของเฉินผิงไม่สู้ดีนัก จึงพูดกับกู้อวี่เหยา “ไม่ควรพูดอะไรแบบนี้นะ บนโลกนี้มีคู่รักที่ฐานะพอๆ กันเยอะแยะซะที่ไหน ผมดูแล้วสหายเฉินผิงก็บุคลิกท่าทางไม่ธรรมดา ขอแค่มีกำลังวังชา กล้าพูดกล้าทำ ไม่แน่อาจจะมีสักวันหนึ่งที่เขาอาจจะพลิกชะตาได้ ดังนั้นอย่าดูถูกคนอื่นเขาเลย”

เหอจื้อกังพูดจบก็หันไปพยักหน้าให้เฉินผิงอย่างขอโทษขอโพย “สหายเฉินผิงอย่าถือสาเลย พวกสาวๆ ชอบพูดจาตรงไปตรงมาทำร้ายจิตใจคนได้ง่ายๆ แบบนี้แหละ”

“ไม่หรอก ยังไงก็ครอบครัวเดียวกัน เธอเองก็ทำเพื่ออวี่ฉี”

เฉินผิงประทับใจเหอจื้อกัง ความโกรธในใจก็จางลงไปไม่น้อย

“พวกเราสั่งอาหารกันเถอะ วันนี้ผมเลี้ยงเอง พวกคุณไม่ต้องเกรงใจ”

เหอจื้อกังพูดพลางเรียกบริกรมาก่อนจะเริ่มสั่งอาหาร

ไม่นานบนโต๊ะก็เต็มไปด้วยอาหารมากมาย พวกเขาทานอาหารพลางพูดคุยกัน ระหว่างที่คุยกันเฉินผิงก็ได้รู้ว่าเหอจื้อกังคนนี้แม้จะดูเข้ากับคนได้ง่ายแต่ฐานะของเขาไม่ธรรมดา เพราะเป็นถึงคุณชายของร้านเหรินเหอถังที่มีชื่อเสียงโด่งดังในอวิ๋นเฉิง

ร้านเหรินเหอถังติดสามอันดับแรกในอวิ๋นเฉิง มีร้านยาทั้งหมดสิบแปดร้านสำหรับซื้อขายสมุนไพรโดยเฉพาะ ถือได้ว่าค่อนข้างมีอำนาจมากในอวิ๋นเฉิง

เมื่อได้พูดคุยกับเหอจื้อกัง เฉินผิงกลับรู้สึกว่าคำว่าลูกเศรษฐีก็อาจจะไม่ใช่ความหมายลบเสมอไป ต้องดูว่าใช้กับใคร

“สหายเฉินผิง พวกคุณมาอวิ๋นเฉิงครั้งนี้มาหาญาติพี่น้องหรือว่าแค่มาเที่ยวเล่น”

เหอจื้อกังเอ่ยถามเฉินผิง

พวกเขาทั้งสองคนก็นับได้ว่าเป็นพี่เขยน้องเขยกัน ดังนั้นก็ควรสื่อสารกันให้มาก

“ผมวางแผนว่าจะมานำเข้าสมุนไพรสักล็อต”

เฉินผิงเอ่ยตอบตามจริง

“ดีเลย อยากได้สมุนไพรอะไรก็บอกผมได้ เหรินเหอถังของพวกเรามีสมุนไพรทุกชนิด อีกทั้งยังมีการรับรองคุณภาพ ผมจะให้ราคาต่ำที่สุดกับคุณ ที่จริงหากต้องการเดินสายนี้ แค่ขายสมุนไพรก็ทำเงินได้มากมาย”

เหอจื้อกังเข้าใจเฉินผิงผิด คิดว่าเฉินผิงอยากจะเป็นพ่อค้าสมุนไพร

“ผมไม่ได้หมายความเช่นนั้น ผมแค่อยากจะมาซื้อสมุนไพรไปใช้เอง อย่างน้อยๆ ก็ได้โสมหรือเห็ดหลินจือร้อยปี ถ้ามีที่อายุพันปีได้ก็ยิ่งดี”

เฉินผิงเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

เหอจื้อกังได้ยินเช่นนั้นก็ชะงัก ส่วนกู้อวี่เหยาก็หัวเราะพรืด “สมองคุณมีปัญหาหรือเปล่า รู้ไหมว่าของพวกนี้ต้องใช้เงินเท่าไหร่ โดยเฉพาะหลินจือโสมพันปีราคาสูงเสียดฟ้าทั้งนั้น ต่อให้ขายตัวคุณก็ยังซื้อไม่ได้เลย”

เฉินผิงไม่ได้พูดอะไร และไม่จำเป็นต้องอธิบาย