หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 330

“หึ ราชาใต้ดินแห่งหงเฉิงก็ไม่เห็นจะพิเศษอะไร!” เจี่ยงเหวินเจี๋ยทำเสียงไม่พอใจ!

หลินเทียนหู่ล้มลงบนพื้น ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงทำให้ใบหน้าของเขาดุร้ายและน่ากลัว เขาอยากจะลุกขึ้น แต่กลับไม่มีเรี่ยวแรงเลยสักนิด

“แกคือเฉินผิงใช่ไหม”

หลังจากต่อยหลินเทียนหู่ เขาก็เดินไปทางเหอจื้อกังพลางเอ่ยถาม

ตอนนี้เหอจื้อกังตกใจกลัวจนนิ่งชะงัก เขารู้ถึงความแข็งแกร่งของหลินเทียนหู่ แต่ตอนนี้หลินเทียนหู่กลับโดนฝ่ายตรงข้ามกระทืบเละ จะลุกขึ้นมาก็ลุกไม่ไหว ด้วยเหตุนี้เหอจื้อกังจึงตกใจกลัว

เมื่อเห็นท่าทางหวาดกลัวของเหอจื้อกัง เจี่ยงเหวินเจี๋ยจึงขมวดคิ้ว เขาได้ยินเว่ยเทาพูดว่าเฉินผิงเก่งกาจมาก แต่พอเจอหน้าทำไมถึงกลัวหัวหดแบบนี้

ถ้าหากเป็นไอ้ปอดแหกคนนี้ ก็คงจะไม่ต้องถึงตาเขาออกโรงแล้ว ลุงฝูพ่อบ้านเฒ่าแห่งตระกูลเว่ยก็คงจะไม่ตาย!

“แกไม่ใช่เฉินผิงงั้นเหรอ” เจี่ยงเหวินเจี๋ยถามด้วยความสงสัยอีกครั้ง

“ไม่...ไม่ใช่...” เหอจื้อกังส่ายหัวอย่างสุดกำลัง!

“งั้นไอ้เฉินผิงอยู่ไหน” เจี่ยงเหวินเจี๋ยเดินเข้าไปหาเหอจื้อกังอีกสองก้าว หน้าของทั้งสองคนเกือบจะแนบชิดกันแล้ว

สายตาอาฆาตแค้นที่มองมายังเหอจื้อกังของเจี่ยงเหวินเจี๋ย ทำให้เหอจื้อกังตกใจกลัวจนอยากตาย เขาไม่กล้าสบตาเจี่ยงเหวินเจี๋ยเลยแม้แต่น้อย

“ผม...ผมไม่รู้ครับ เขา...เขาออกไปจากอวิ๋นเฉิงแล้ว!”

เหอจื้อกังตัวสั่นระริกและกล่าวอย่างตะกุกตะกัก

“ออกไปแล้ว?” เจี่ยงเหวินเจี๋ยขมวดคิ้ว หลังจากนั้นก็หันไปทางพวกซูอวี่ฉีและกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “พวกแกสามคน ใครชื่อว่าซูอวี่ฉี”

ดวงตาของทั้งสามสาวเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เมื่อมองไปที่เจี่ยงเหวินเจี๋ยก็ไม่มีใครกล้าพูด!

พวกเธอรู้ดีว่าทำไมเจี่ยงเหวินเจี๋ยถึงตามหาซูอวี่ฉี!

“ไม่บอกใช่ไหม ถ้าไม่บอก ฉันจะจับพวกแกสามคนเปลื้องผ้าและทิ้งไว้กลางถนนใหญ่ ทุกคนจะได้เห็น...”

เจี่ยงเหวินเจี๋ยถลึงตาทั้งสองข้าง ความโกรธภายในร่างกายกำลังลุกไหม้อย่างโชกโชน!

พวกซูอวี่ฉีกอดกันแน่น ต่างฝ่ายต่างก็อยากมอบความรู้สึกปลอดภัยให้กับตัวเองสักนิด แต่ตอนนี้ทั้งสามสาวกลับไม่รู้สึกถึงความปลอดภัยเลย!

แต่ซูอวี่ฉียังไม่ทันพูด กู้อวี่เหยาก็เดินออกไปแล้ว

“ฉันเอง ฉันชื่อซูอวี่ฉี...”

ถึงแม้ใบหน้าของกู้อวี่เหยาจะเต็มไปด้วยความหวาดกลัว แต่แววตาของเธอเต็มไปด้วยความแน่วแน่!

“พี่...”

ซูอวี่ฉีนึกไม่ถึงว่ากู้อวี่เหยาจะสวมรอยเป็นตัวเองและเดินออกไปแทน!

เจี่ยงเหวินเจี๋ยมองกู้อวี่เหยาอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ยิ้มอย่างเย็นชา “มิน่าล่ะเว่ยเทาถึงชอบเธอ หน้าตาสะสวยจริงๆ!”

เมื่อเหอจื้อกังเห็นกู้อวี่เหยาเดินออกไป เขาก็ตื่นตระหนกทันที เขาอยากจะอ้าปากเรียกกู้อวี่เหยา แต่กลับถูกสายตาของกู้อวี่เหยาห้ามปรามไว้!

เมื่อถึงเวลาแบบนี้ คนล้วนเห็นแก่ตัว เหอจื้อกังไม่อยากให้กู้อวี่เหยาไปเสี่ยงอันตราย กู้อวี่เหยาเป็นแฟนสาวของเธอ ถ้าหากเธอถูกพาตัวไป ถึงจะใช้นิ้วเท้าคิดก็รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น!

แต่เมื่อเห็นสายตาของกู้อวี่เหยา เหอจื้อกังก็เกิดความลังเลใจ สุดท้ายเขาก็ไม่ได้ตะโกนออกไป!