หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 332

ทันทีที่ก้าวเข้าห้อง เฉินผิงก็เห็นหลินเทียนหู่ที่นอนอยู่บนเตียง สีหน้าซีดเผือก หน้าอกบุ๋มลงไป บนตัวของเขาเต็มๆด้วยไปด้วยคราบเลือด!

“คุณอย่าขยับ เดี๋ยวผมช่วยดูให้!”

เฉินผิงก้าวยาวขึ้นไป ใช้มือของเขากดไปบนไหล่ของหลินเทียนหู่ ส่วนมืออีกข้างก็ลูบผ่านหน้าอกของเขาเบาๆ

เฉินผิงในเวลานี้ สีหน้าเย็นยะเยือกจนน่ากลัว

“คุณเฉิน ผมมันไร้ประโยชน์ จะ...จนทำให้คุณซูต้องตกใจ!”

หลินเทียนหู่พูดอย่างรู้สึกผิด

เฉินผิงสามารถประเมินความสามารถของอีกฝ่ายได้จากบาดแผล แม้ว่าบาดแผลของหลินเทียนหู่จะดูหนัก แต่กลับไม่ถึงขึ้นตาย แต่หากอยากหายดี ก็ไม่ได้ง่ายขนาดนั้น เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายไม่อยากฆ่าหลินเทียนหู่ แต่ก็ไม่ได้อยากให้หลินเทียนหู่มีชีวิตที่ดีนัก!

ด้วยฝ่ามือที่ลูบผ่านของหลินเทียนหู่ ก็มีพลังจิตอึดหนึ่งถูกส่งเข้าไปในร่างของหลินเทียนหู่ หลินเทียนหู่รู้สึกราวกับร่างของเขาแช่อยู่ในน้ำอุ่นทั่วร่างทันที สบายมากๆ และไม่รู้สึกเจ็บปวดแม้แต่นิด

กระดูกซี่โครงที่หักไปของหลินเทียนหู่ บัดนี้กำลังถูกห่อหุ้มด้วยพลังจิต และกำลังฟื้นฟูอย่างรวดเร็ว กลางอกที่บุ๋มลงไปของหลินเทียนหู่ กำลังหายดีเหมือนเก่าอย่างช้าๆ!

ไม่นานนัก เฉินผิงเก็บมือ บนหน้าผากของเขาเริ่มมีคราบเหงื่อจางๆ การต่อกระดูกที่ถูกหัก ต้องใช้พลังมหาศาลมากๆ หากไม่ใช่เพราะเฉินผิงกินยารวบรวมจิตวิญญาณไปก่อนหน้านี้ จนความสามารถบรรลุชั้นที่เก้าไปล่ะก็ ต่อให้เป็นเขาเองก็คงรักษาหลินเทียนหู่ไม่ได้

“เอาล่ะ คุณลุกขึ้นมาเถอะ!”

เมื่อเฉินผิงเก็บมือ เขาก็ถอนหายใจแรงๆ ทีหนึ่ง นั่งอยุ่บนเก้าอี้ข้างๆ ด้วยท่าทีที่ดูแล้วค่อนข้างอ่อนแรง!

เมื่อหลินเทียนหู่ได้ยินคำพูดของเฉินผิง ก็รีบพลิกตัวลุกขึ้นมาจากบนเตียง จากนั้นเขาก็ตะลึงงันเพราะพบว่า ร่างกายของเขานั้นไม่เป็นไรจริงๆ! เพียงแค่บนตัวยังมีแผลภายนอกส่วนหนึ่ง ที่ยังคงมีเลือดไหลออกมาไม่หยุด แต่แผลภายนอกพวกนี้สำหรับหลินเทียนหู่แล้ว ไม่ใช่เรื่องใหญ่แม้แต่นิด!

“ขอบคุณครับคุณเฉิน!” ในสายตาของหลินเทียนหู่เต็มไปด้วยแววตาซาบซึ้ง!

เวลานี้เอง ซูอวี่ฉีและกู้อวี่เฟยได้ยินเสียง จึงเดินมาที่ห้องนี้!

เห็นสีหน้าที่ซีดขาวของซูอวี่ฉีแล้ว เฉินผิงรู้สึกปวดใจ จึงรีบขึ้นไปโอบไหล่ของซูอวี่ฉีเอาไว้อย่างร้อนรน “ขอโทษครับ ผมผิดเอง ที่ทำให้คุณต้องตื่นกลัว ทั้งๆ ที่เคยบอกว่าจะไม่มีวันทำให้คุณได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อย จะปกป้องคุณตลอดไปแท้ๆ แต่ผมกลับ......”

ซูอวี่ฉีรีบยกมือขึ้นมาปิดปากของเฉินผิงเอาไว้ “ฉันไม่เป็นไร คุณไม่ต้องโทษตัวเอง ฉันไม่เป็นไรจริงๆ เพียงแต่...พี่อวี่เหยาเธอ....”

“ผมรู้แล้ว หลินเทียนหู่บอกผมหมดแล้ว ผมจะต้องช่วยเธอออกมาให้ได้!”

เฉินผิงจับมือของซูอวี่ฉีเอาไว้ พร้อมพูดอย่างหนักแน่น!

“แต่ว่าคุณ....จะมีอันตรายไหม?”

บัดนี้ ซูอวี่ฉีรู้สึกย้อนแย้งมาก เธอทั้งอยากให้เฉินผิงช่วยกู้อวี่เหยา แต่ก็กลัวว่าเฉินผิงจะมีอันตราย