หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 342

“อย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลย ใครจะไปคิดถึงคุณกัน พอดีผมมีของจะให้คุณ มาที่วิลล่าผานหลงวานด้วย!”

เฉินผิงทำเป็นปากแข็ง

แต่ความจริงแล้ว ในใจทั้งคู่นั้นต่างคิดถึงกันและกัน แม้ห่างกันเพียงวินาทีเดียว

“เฮอะ คุณนี่ปากแข็งจังเลยนะ มีของอะไรจะให้ฉันเหรอ? คุณไม่เอามาให้ฉันที่บ้านเหรอ?”

ซูอวี่ฉียิ้มเล็กยิ้มน้อย

“ของชิ้นนี้คุณต้องมารับด้วยตัวเอง คุณรีบมาก็แล้วกัน!”

เฉินผิงพูดจบ ซูอวี่ฉีไม่ทันได้พูดอะไร เขาก็วางสายไปแล้ว!

แต่ที่เฉินผิงเรียกให้ซูอวี่ฉีมาหานั้น จุดประสงค์คือเขาอยากให้ซูอวี่ฉีรู้ว่าพ่อกับแม่ของเขาไม่อยู่บ้าน หลังจากนั้นก็ให้ซูอวี่ฉีมาอยู่ด้วยกัน!

“เชอะ ตาคนนี้กล้าวางสายใส่ฉันงั้นเหรอ!”

ซูอวี่ฉีเบ้ปากใส่ ลุกขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วขับรถไปที่วิลล่าผานหลงวาน!

หลังจากที่มาถึง ซูอวี่ฉีจัดระเบียบตัวเองให้เรียบร้อย หลังจากนั้นก็เดินเข้าไปด้านในด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เพราะเธอรู้ว่าเฉินผิงนั้นอยู่กับพ่อแม่ เมื่อเจอกับพ่อแม่ของเฉินผิง ซูอวี่ฉีต้องยิ้มแย้ม พูดจาอ่อนน้อมถึงจะถูก!

เมื่อซูอวี่ฉีเดินเข้าไปข้างในวิลล่า ก็เห็นว่าในห้องรับแขกไม่มีคนอยู่ มีแค่เฉินผิงที่เดินออกมาจากห้องครัว

ซูอวี่ฉีมองไปรอบๆ อีกครั้ง ราวกับกำลังมองหาร่องรอยของพ่อแม่เฉินผิง!

ถ้าพ่อแม่ของเฉินผิงอยู่ที่บ้าน ซูอวี่ฉีจะทำตัวตามใจมากเกินไปไม่ได้!

“ไม่ต้องมองแล้ว พ่อกับแม่ผมกลับไปบ้านเก่า ไม่ได้อยู่ที่นี่!”

เฉินผิงมองท่าทางของซูอวี่ฉี ก็ยิ้มออกมา

“ก็คุณไง ผมก็เรียกคุณมาแล้วไม่ใช่หรือไง!” เฉินผิงยิ้มอย่างชั่วร้าย

ซูอวี่ฉีมองหน้าเฉินผิง “ฉันไม่สนใจคุณหรอกนะ พวกเรายังไม่ได้แต่งงานกัน ฉันก็ไม่ได้เป็นแฟนคุณด้วย แล้วทำไมฉันต้องมาทำอาหารให้คุณทานด้วย!”

“คุณรับจี้หยกจากผมไปแล้ว นั่นก็เป็นเสมือนของแทนใจระหว่างเราสองคน ตอนนี้คุณเป็นแฟนผมแล้ว อีกอย่างเรื่องที่คุณต้องมาดูแลผม ผมไม่ได้เป็นคนพูดเองนะ แต่เป็นแม่ผมต่างหาก!”

เฉินผิงพูดจบ ก็เอาจดหมายของถังหงอิงส่งให้ซูอวี่ฉีดู!

หลังจากที่ซูอวี่ฉีอ่านถึงประโยคสุดท้ายที่ถังหงอิงบอกว่าอยากจะอุ้มหลาน หน้ากลมๆ ก็แดงขึ้นมาทันที หลังจากนั้นก็เอาจดหมายคืนให้เฉินผิงแล้วพูดว่า “ในเมื่อคุณน้าบอกมาแบบนั้น ฉันก็จะอยู่ดูแลคุณที่นี่สองสามวัน ทว่าพวกเราตกลงกันแล้วนะ ห้องใครห้องมัน ตกกลางดึกคุณก็ห้ามทำเรื่องไม่ดีด้วย!”

“วางใจเถอะ คุณเห็นผมเป็นพวกทำเรื่องไม่ดีหรือยังไงกัน!” เฉินผิงเห็นว่าซูอวี่ฉีตกปากรับคำว่าจะอยู่ที่นี่ ก็มีความสุขขึ้นมาทันที!

เวลาที่เฉินผิงและซูอวี่ฉีอยู่ด้วยกัน ก็เป็นเหมือนวัยรุ่นหนุ่มสาวที่โลกกำลังเป็นสีชมพู ดูไม่ออกเลยว่าเป็นคนที่สามารถฆ่าคนได้เพียงพริบตา

ในช่วงค่ำ เฉินผิงนั่งอยู่ที่โซฟาค่อย ๆดูดซับพลังงานฟ้าดิน ถึงแม้ว่าจิตวิญญาณของเขาจะอ่อนกำลังก็ตาม แต่ดีกว่าไม่ได้อะไรเลย เป็นไปไม่ได้ที่จะมีสมุนไพรล้ำค่าให้เขาได้บำเพ็ญเพียรอยู่ตลอด!