หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 347

ดูเหมือนเธอจะเคยได้ยินกิตติศัพท์ของตระกูลเจี่ยงมา เริ่มเกิดความกลัวในใจ!

หลี่โส่วอี้ส่ายหัว “มันง่ายขนาดนั้นซะที่ไหน ถึงแม้ว่าเจี่ยงเจิ้งจงจะให้เวลาพวกเราศาลาพิทักษ์ธรรมสามวัน แต่ฉันรู้ดีว่าเขาส่งคนไปประจำตามแยกหงเฉิงไว้หมดแล้ว เขาไม่มีทางเชื่อพวกเราหรอก!”

“งั้น...จะทำยังไงกันดีล่ะ?” ซูอวี่ฉีเริ่มร้อนรน!

กู่เวิ่นเทียน หลิงเจิ้นชวนต่างก็มีสีหน้าไม่ดีทั้งคู่ ถึงอย่างไรเฉินผิงก็เคยช่วยชีวิตพวกเขามาก่อน ทว่าตอนนี้พวกเขากลับช่วยอะไรไม่ได้เลย แม้แต่ตระกูลเว่ยยังไม่แยแสพวกเขาเลย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงตระกูลเจี่ยง พวกเขาไม่มีคุณสมบัติพอที่จะไปคุยกับหัวหน้าตระกูลเจี่ยงด้วยซ้ำ

ถ้ากู่เวิ่นเทียนยังไม่เกษียณละก็ ไม่แน่ว่าอาจจะพอพูดกับตระกูลเจี่ยงได้สักสองสามประโยค ตอนนี้เขาเกษียณออกมานานแล้ว!

“ผมจะไปเสิ่งเฉิงกับพวกคุณ!” จู่ ๆเฉินผิงก็พูดขึ้นมา

ทุกคนต่างจับจ้องไปที่เฉินผิง ซูอวี่ฉียิ่งกังวลใจขึ้นไปอีก “คุณไปไม่ได้นะ ฉันไม่ให้คุณไป คุณไม่รู้สินะว่าตระกูลเจี่ยงเป็นคนยังไง!”

“คุณเฉิน ความแข็งแกร่งของตระกูลเจี่ยง จะไปเทียบกับตระกูลเว่ยไม่ได้นะครับ ตระกูลเว่ยสามารถวางอำนาจบาตรใหญ่ในเมืองได้ ก็ล้วนมาจากการสนับสนุนของตระกูลเจี่ยง ตระกูลเว่ยอย่างมากก็เป็นแค่ตระกูลค้าขาย แต่ตระกูลเจี่ยงเป็นตระกูลฝึกต่อสู้ เจี่ยงเจิ้งจงเป็นปรมาจารย์กำลังภายใน กำลังของเขายากที่จะคาดเดา คุณไปไม่ได้เด็ดขาด!”

กู่เวิ่นเทียนค่อนข้างที่จะรู้จักตระกูลเจี่ยงเป็นอย่างดี ดังนั้นจึงพูดเกลี้ยกล่อมเฉินผิง

เฉินผิงยิ้มอ่อน “ตระกูลเว่ยก็ถูกกำจัดไปแล้ว ผมไม่ถือสาถ้าจะต้องทำลายตระกูลเจี่ยงด้วย!”

“พ่อหนุ่ม นายมันบ้าไปแล้ว นายไม่เคยได้ยินคำที่ว่าต้นไม้สูงเด่นมักถูกลมพัดแรงโค่นล้มเสมอ? ตระกูลเจี่ยงมีรากฐานมาเป็นร้อยปี นายบอกว่าจะทำลายก็ทำลายได้อย่างนั้นหรือ”

สายตาของหลี่โส่วอี้มีความดูถูกอยู่ไม่น้อย

เมื่อได้ยินว่าเฉินผิงเคยช่วยชีวิตกู่เวิ่นเทียนแล้วก็หลิงเจิ้นชวน หลี่โส่วอี้นั้นรู้สึกนับถือเฉินผิงอยู่ไม่น้อย!

แต่คำพูดของเฉินผิงนั้น ทำให้ตอนนี้เขารู้สึกไม่พอใจ คิดว่าเฉินผิงยังอายุน้อยแต่กลับอวดดีอย่างบ้าระห่ำ!

“ทำไมดูทุกข์ใจขนาดนั้นล่ะ ไม่ได้จากตายกันเสียหน่อย ไม่แน่ว่าผมอาจจะไปเสิ่งเฉิงแค่ไม่กี่วัน ประเดี๋ยวก็กลับมาแล้ว!”

เมื่อเห็นซูอวี่ฉีเป็นอย่างนั้น เฉินผิงจึงพูดด้วยรอยยิ้ม

“เฉินผิง คุณฟังฉันอีกสักครั้งไม่ได้เหรอ พวกเราไม่ไปเสิ่งเฉิงเถอะนะ ถ้ามันไม่ได้จริงๆ พวกเราก็รออยู่ที่หงเฉิง ถ้าหากตระกูลเจี่ยงมาที่หงเฉิงเพื่อหาเรื่องละก็ พวกเราก็ยังสามารถสู้กลับได้นะ แต่ถ้าคุณไปที่เสิ่งเฉิง แบบนั้นคือแกะเข้าปากเสือเลยนะ?”

ซูอวี่ฉีพูดกับเฉินผิงด้วยใบหน้าวิงวอน

“คุณคิดว่าผมไม่ไปได้เหรอ?”

เฉินผิงค่อยๆ ยิ้ม แล้วมองไปที่กู่หลิงเอ๋อร์!