หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 349

หลังจากที่ส่งหลินเทียนหู่กลับไปแล้วนั้น เฉินผิงก็มองที่ประกาศิตมังกรฟ้าที่อยู่ในมือ ยิ้มอย่างขมขื่น ประมุของค์ก่อนให้ของสิ่งนี้กับเขามา แต่เขาไม่ได้บอกอะไรเลย แล้วเขาจะหาปากทางเข้าห้องโถงเหล่านี้ได้จากที่ไหน? ไม่ใช่ทุกครั้งที่จะโชคดีเหมือนที่บังเอิญเจอกับหลินเทียนหู่

เช้าวันต่อมา เฉินผิงและกู่หลิงเอ๋อร์ออกเดินทาง หลังจากที่ติดตามขบวนของหลี่โส่วอี้แล้ว เพื่อป้องกันไม่ให้ตระกูลเจี่ยงมาชิงตัวไประหว่างทาง หลี่โส่วอี้สั่งให้กู่หลิงเอ๋อร์และเฉินผิงปลอมตัว แล้วกลับไปที่เสิ่งเฉิง!

ยิ่งหลี่โส่วอี้พาคนไม่สนใจโลกอย่างเขากลับไปด้วย แบบนี้ก็ยิ่งตกเป็นเป้าสายตาของตระกูลเจี่ยง!

ขณะที่กู่หลิงเอ๋อร์ขับรถพาเฉินผิงมาถึงเสิ่งเฉิงอย่างปลอดภัย ระหว่างทางไม่ได้เกิดเรื่องอันตรายอะไรขึ้น

“คุณหนูกู่ นี่ก็เที่ยงแล้ว ในเมื่อมาถึงถิ่นของเธอแล้ว เธอก็ควรทำหน้าที่เป็นเจ้าบ้านที่ดีหน่อยสิ เลี้ยงข้าวผมสักมื้อหนึ่ง!”

เฉินผิงที่นั่งอยู่ด้านข้างคนขับ หันไปพูดแล้วยิ้มให้กับกู่หลิงเอ๋อร์

“คุณจะตายอยู่รอมร่อแล้ว ยังจะมีเวลามาห่วงเรื่องกินอีก!”

กู่หลิงเอ๋อร์พูดอย่างจนปัญญา

“ต่อให้ตาย ก็ต้องตายเป็นผีที่อิ่มท้อง ชีวิตของคนเราก็เหมือนต้นหญ้าในฤดูใบไม้ร่วง ทุกคนก็ต้องตาย ไม่ว่าจะช้าหรือเร็ว ทำไมจะต้องสนใจขนาดนั้นด้วย!”

ท่าทีคุยหัวเราะสนุกสนานของเฉินผิง ทำให้จิตใจของกู่หลิงเอ๋อร์ผ่อนคลายลงไม่น้อย

“เห็นแก่ที่คุณเคยช่วยชีวิตคุณปู่ไว้ ฉันจะเลี้ยงข้าวคุณหนึ่งมื้อ ทว่าพวกเราไปนั่งกินในร้านอาหารใหญ่ไม่ได้หรอกนะ กินได้แต่พวกอาหารว่าง เพื่อที่จะเลี่ยงไม่ให้ถูกตระกูลเจี่ยงเจอตัว!

“ไม่มีปัญหา กินอาหารขึ้นชื่อของที่นี่ก็พอ!” เฉินผิงไม่เกี่ยง สามารถกินได้หมดทุกอย่าง!

กู่หลิงเอ๋อร์และเฉินผิงจอดรถที่ลานจอดรถแห่งหนึ่ง หลังจากนั้นก็เดินเข้าไปในตรอกซอย ทั้งซอยนี้มีแต่ร้านอาหารว่างขึ้นชื่อเต็มไปหมด ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่ร้านใหญ่ แต่ก็มีเอกลักษณ์เฉพาะตัว!

“ฉันจะพาคุณไปกินแป้งเค้กไส้เนื้อลาแห่งเสิ่งเฉิง แป้งเค้กไส้เนื้อลาที่หงเฉิงมันไม่ใช่สูตรต้นตำรับ แล้วเดี๋ยวฉันจะสั่งไส้หมูและแป้งอบลงไปเพื่อรักษาความหอมมันเอาไว้!”

เมื่อเดินเข้าตรอกมา กู่หลิงเอ๋อร์พูดแนะนำให้เฉินผิงด้วยท่าทางตื่นเต้น

ในขณะที่พูด เยี่ยหย่งก็จะลงมือกับเฉินผิง ทว่าถูกกู่หลิงเอ๋อร์ตะคอกใส่ด้วยความโกรธ “หยุดเดี๋ยวนี้ ฉันเป็นคนของศาลาพิทักษ์ธรรม พวกนายกล้าทำเรื่องชั่วต่อหน้าฉันงั้นเหรอ?”

“คนของศาลาพิทักษ์ธรรมแล้วยังไง? ถ้าเธอไม่หลบ ฉันจะเล่นงานเธอด้วย!”

ใบหน้าของเยี่ยหย่งเคร่งเครียด เขาไม่สนใจคนของศาลาพิทักษ์ธรรมอย่างกู่หลิงเอ๋อร์

“แก...”

กู่หลิงเอ๋อร์โกรธขึ้นมาทันที ตอนที่อยู่หงเฉิงพวกเขาก็ถูกหลินเทียนหู่ดูถูกแต่นั่นก็ช่างมันเถอะ พอมาถึงเสิ่งเฉิงถิ่นของตัวเอง ก็ถูกดูถูกอีก กู่หลิงเอ๋อร์รู้สึกถูกหยามหน้าเกินไป!

ทว่า ไม่รอให้กู่หลิงเอ๋อร์พูดจบ เยี่ยหย่งก็ปล่อยมัดออกมา อย่ามองว่ารูปร่างของเยี่ยหย่งแข็งแรงกำยำ แต่ความเร็วนั้นถือว่าเร็วมาก หมัดหนึ่งปล่อยออกมา เสียงลมหมัดดุดัน!”

กู่หลิงเอ๋อร์หน้าถอดสี ไม่กล้าที่จะประมาทแม้แต่น้อย หลังจากที่หลบหมัดของเยี่ยหย่ง ก็ชกเข้าไปที่เอวของเยี่ยหย่งทันที ตราบใดที่โดนต่อยบริเวณนี้ คู่ต่อสู้ก็จะสูญเสียความสามารถในการเคลื่อนไหวได้ในเวลาอันสั้น นี่เป็นกลอุบายที่เจ้าหน้าที่พิเศษชอบใช้กัน