หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 350

ผลัวะ...

กำลังหมัดของกู่หลิงเอ๋อร์ก็ไม่เบา ต่อยเข้าไปที่ร่างของเยี่ยหย่งจนเกิดเสียงดัง!

ขณะที่กู่หลิงเอ๋อร์ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่ง ร่างชายฉกรรจ์ก็ถูกคนหิ้วขึ้นมาทันที

กูหลิงเอ๋อร์ตกใจจนหน้าซีด เมื่อเห็นเยี่ยหย่ง ไม่เป็นอะไรเลยแม้แต่น้อย หมัดที่ชกไปเมื่อตะกี้เหมือนจะไม่มีประโยชน์อะไรเลย!

“ที่เขาฝึกมาคือพลังปราณแข็ง แค่หมัดเหมือนมดกัดแบบนั้น จะทำให้เขาสูญเสียความสามารถในการเคลื่อนไหวได้ยังไงกันเล่า!”

เฉินผิงเห็นกู่หลิงเอ๋อร์ที่แววตาเต็มไปด้วยความกังวลสงสัย จึงเอ่ยปากอธิบาย!

กู่หลิงเอ๋อร์ได้ยินแบบนั้น ก็หน้าเสียขึ้นมาทันที มืออีกข้างหนึ่งรีบคว้าที่ข้อมือของเยี่ยหย่ง แล้วออกแรงบิด หวังให้เยี่ยหย่งปล่อยตัวเอง ทว่าไม่ว่าเธอจะออกแรงมากแค่ไหน ก็ไม่สามารถทำอะไรเยี่ยหย่งได้แม้แต่น้อย!

“ไสหัวไปซะ!”

เยี่ยหย่งตะคอกด้วยความโกรธ พร้อมกับเหวี่ยงกู่หลิงเอ๋อร์ให้ออกไป!

“โอ๊ย...”

กู่หลิงเอ๋อร์ร้องด้วยความตกใจ เธอกระเด็นไปชนเข้ากับกำแพงอย่างแรง!

ถ้าหากชนเข้ากับกำแพง ถ้าไม่ตาย ก็คงกระดูกหักหลายท่อนแน่!

เมื่อเห็นว่ากู่หลิงเอ๋อร์จะชนเข้ากับกำแพง เฉินผิงก้าวไปข้างหน้าทันที ออกแรงดึงร่างของกู่หลิงเอ๋อร์มาอยู่ในอ้อมอกของตัวเอง!

เฉินผิงกอดกู่หลิงเอ๋อร์ไว้และร่วงลงไปกองกับพื้น

กู่หลิงเอ๋อถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก ทว่าเมื่อเธอรู้สึกถึงไออุ่นบนตัวของเฉินผิง ก็รีบดึงสติทันที พูดด้วยใบหน้าแดงก่ำ “รีบปล่อยฉันได้แล้ว!”

เฉินผิงรีบปล่อยกู่หลิงเอ๋อร์ พูดด้วยสีหน้ากระอักกระอ่วน “ผมไม่ได้ตั้งใจจะเอาเปรียบคุณนะ!”

กู่หลิงเอ๋อร์รู้ว่าเฉินผิงนั้นไม่ได้ตั้งใจ เขาทำก็เพื่อช่วยชีวิตเธอนั้นเอง แต่ว่าชายหญิงไม่ควรถูกเนื้อต้องตัว โดยเฉพาะถูกเฉินผิงกอดต่อหน้าคนมากมาย ทำให้กู่หลิงเอ๋อร์นั้นอับอาย!

เมื่อเยี่ยหย่งเห็นว่าที่กำปั้นของเฉินผิงมีหมอกปกคลุม ท่าทีของเขานั้นดูระมัดระวังมากขึ้น!

“เจ้าทึ่ม ทำไมไม่กล้าลงมือล่ะ ถ้าแกไม่ลงมือ งั้นฉันเริ่มก่อนเลยก็แล้วกัน!”

เฉินผิงยิ้ม ทันใดนั้นเขาก็กระโดดพุ่งเข้าไปที่ศรีษะของเยี่ยหย่ง!

สีหน้าของเยี่ยหย่งเปลี่ยนไปทันที รีบหมุนตัวและปล่อยหมัดเข้าทางด้านหลัง แต่ก็ไม่ทันกาลเสียแล้ว ในตอนนั้นเองเฉินผิงต่อยเข้าไปที่หลังของเยี่ยหย่ง!

ตึก ตึก ตึก...

เยี่ยหย่งวิ่งไปข้างหน้าสองสามก้าว อีกนิดเดียวหน้าเกือบทิ่มลงไปที่พื้น เป็นเพราะแรงหมัดของเฉินผิงที่ชกเข้ามา แต่แบบนี้ก็ยังทำให้เขารู้สึกอวัยวะภายในร่างกายนั้นปั่นป่วนไปหมด

เขาสูดหายใจเข้าลึก ๆ เยี่ยหย่งสกัดเลือดที่กระอักออกมา หลังจากนั้นมองเฉินผิงด้วยสีหน้าย่ำแย่ “ไอ้หนุ่ม ถ้าวันนี้ฉันไม่ได้ฆ่าแก ฉันเยี่ยหย่งก็ไม่มีหน้าจะกลับไปที่สำนักเถี่ยเหมิน!”

เมื่อเยี่ยหย่งพูดจบ จู่ๆ ร่างกายก็พองขึ้นเกิดประกายแสงรอบตัวของเขา แต่เป็นเพราะตอนนี้คือเวลากลางวัน แสงประกายจึงเห็นไม่ค่อยชัดเจน ทว่ายังสามารถมองเห็นเป็นเรือนร่างได้ แสงประกายนั้นเป็นเหมือนระฆังยักษ์ ปกคลุมไปทั่วร่างของเยี่ยหย่ง!