หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 383

หลังจากคลานขึ้นมาจากพื้นแล้ว เจียงเจิ้งจงยังคงถอยหลังต่อไป ทั่วทั้งร่างของเขาเต็มไปด้วยฝุ่นดิน ดูแล้วน่าอนาถาเป็นอย่างยิ่ง!

ทั้งหมดทุกคนต่างมึนงงเป็นอย่างมาก พวกเขาไม่เข้าใจว่าทำไมเจี่ยงเจิ้งจงถึงได้ดูน่าอนาถาแบบนี้ อีกทั้งสีหน้ายังเต็มไปด้วยความหวาดกลัว!

พวกเขาไม่มีใครรู้ว่าพลังของเจี่ยงเจิ้งจงนั้นได้ถูกเฉินผิงดูดออกไปจนหมดตั้งนานแล้ว ตอนนี้ไม่ว่าใครขึ้นไปบนสังเวียนก็ล้วนเอาชนะเจี่ยงเจิ้งจงได้อย่างง่ายดาย!

“ให้เหตุผลมาหน่อยสิว่าทำไมถึงไม่ต้องฆ่านาย”

เฉินผิงถามเสียงเย็น

ในทันทีนั้นเองสายตาของเจี่ยงเจิ้งจงก็มองเห็นคนสวมหมวกที่อยู่ในกระโจมของตระกูลเจียง ดวงตาของเขาก็สว่างวาบขึ้นในทันที “เฉินผิง นายอย่าได้ใจนักเลย ฉันจะจัดการนายเดี๋ยวนี้!”

เจี่ยงเจิ้งจงพูดจบเขาก็หันไปพูดกับคนที่สวมหมวกอย่างนอบน้อมว่า “เชิญปรมาจารย์ปู๋ฮั่วโปรดลงมือช่วยตระกูลเจี่ยงของผมให้พ้นเคราะห์ด้วย ตระกูลเจี่ยงของผมย่อมต้องตอบแทนท่านปรมาจารย์ปู๋ฮั่วเป็นอย่างดี ผมยินดียกสมุนไพรทั้งหมดที่มีให้กับปรมาจารย์ปู๋ฮั่ว!”

เจี่ยงเจิ้งจงในตอนนี้เพียงแค่ขอให้ช่วยชีวิต แม้แต่ถึงวิธีการหลอมยายืดอายุก็ไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว ตอนนี้หากไม่รักชีวิต ยายืดอายุจะมีประโยชน์อะไร ดังนั้นเจี่ยงเจิ้งจงจึงวางแผนจะมอบสมุนไพรทั้งหมดที่มีให้เพื่อขอให้ปรมาจารย์ปู๋ฮั่วลงมือ!

เมื่อได้ยินเจี่ยงเจิ้งจงเอ่ยถึงสมุนไพร ดวงตาของเฉินผิงก็สว่างวาบขึ้น ตอนนี้เขาฝึกลมปราณไปถึงขั้นที่เก้าแล้ว เขาต้องการพลังปราณจำนวนมหาศาลถึงจะบรรลุขั้นจู้จีได้ ตอนนี้ได้ยินว่าตระกูลเจี่ยงมีสมุนไพรใจของเขาก็รู้สึกยินดีในทันที!

“คุณชายเจี่ยงพูดจริงรึ”

ปรมาจารย์ปู๋ฮั่วแอบยินดีในใจ ถ้าหากสามารถนำสมุนไพรพวกนั้นมาเป็นของตัวเองได้ความสามารถของเขาก็จะเพิ่มขึ้นมาไม่น้อยเลย ปัญหาคือสมุนไพรเหล่านี้ยังสามารถหลอมเป็นยาเพิ่มพลังกายได้ ไม่อย่างนั้นมีสาวน้อยสักสองคนมาอยู่เป็นเพื่อนทุกวันเขาคงรับไม่ไหว!

“ปรมาจารย์ปู๋ฮั่ว เจี่ยงเจิ้งจงของสัญญา ต่อหน้าคนจำนวนมากนี้ผมจะโกหกได้อย่างไร อีกทั้งผมเองก็ไม่กล้าโกหกต่อท่านปรมาจารย์ปู๋ฮั่ว!”

เจี่ยงเจิ้งจงพูดอย่างนบนอบ

“นั่นก็จริง!” ปรมาจารย์ปู๋ฮั่วถอดหมวกออกแล้วค่อยเดินไปทางเฉินผิง!

“คนคนนี้เป็นใครกันดูไม่คุ้นหน้าเลย!”

“ไม่รู้จัก คงไม่ใช่ว่าตระกูลเจี่ยงเชิญผู้มีฝีมือที่ไหนมาหรอกนะ ดูท่าทางสง่างามแบบนั้นคงแข็งแกร่งมาก!”

“อยากเป็นอาจารย์ของผม คุณต้องมีความสามารถถึงจะเป็นได้ คุณมีความสามารถหรือเปล่าล่ะ”

เฉินผิงถามอย่างไม่จริงจัง

“ในเมื่อนายถามแบบนี้แล้วงั้นฉันจะให้นายเห็นเองว่าความสามารถที่แท้จริงเป็นอย่างไร!” ปรมาจารย์ปู๋ฮั่วพูดจบ จู่ๆ เขาก็หยิบบางอย่างที่มีลักษณะทรงกลมสีดำทะมึนออกมาจากในอ้อมอกจากนั้นก็โยนลงบนพื้นจนแตกออก!

เพล้ง...

หลังจากเกิดเสียงลูกแก้วแตกทั่วทั้งสนามก็ถูกปกคลุมไปด้วยหมอกควันปกคลุมไปทั่ว อีกทั้งยังเป็นควันสีดำจนมองไม่เห็นคนที่อยู่ตรงหน้าเลยสักนิด!

ทั้งหมดนี้ทำให้คนทั้งสนามตื่นตระหนกขึ้นมา จนกระทั่งมีคนเริ่มวิ่งหนีไปด้านนอก แต่ละคนทั้งผลักทั้งตะโกนด่ากันออกมา!

เพียงแต่ผ่านไปเพียงไม่นานควันสีดำทมิฬนั้นก็สลายหายไปผู้คนก็กลับเข้าสู่ความสงบ!

แต่ว่าเมื่อผู้ชมเงยหน้ามองบนสังเวียนทุกคนต่างตะลึงจนชะงักไป เนื่องจากพวกเขาเห็นสังเวียนได้ทรุดลงมาแล้ว ในตอนนี้กลายมาเป็นเหมือนเดิมทุกอย่าง เฉินผิงกันปรมาจารย์ปู๋ฮั่วนั้นยืนอยู่บนสังเวียนนั้น!