หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 384

“สวรรค์ นี่...นี่เป็นฝีมือระดับเทพเจ้าหรือไง คนคนนี้ไม่ใช่ผู้ฝึกยุทธ์แน่!”

“ฉันสัมผัสพลังยุทธจากตัวเขาไม่ได้เลย ท่านผู้เฒ่าคนนี้ต้องเป็นเซียนที่ลงมาบนโลกมนุษย์แน่ๆ!”

“ตระกูลเจี่ยงไปหาเซียนที่ไหนมาช่วยกัน ถ้าฉันมีฉันจะไปหาบ้าง!”

ผู้ชมที่อยู่ด้านล่างต่างอุทานกันออกมาอย่าตกใจ สถานการณ์แบบนี้ยิ่งทำให้พวกเขาจินตนาการกันไปใหญ่!

ได้ยินผู้ชมที่อยู่ด้านล่างอุทานกันอย่างตกใจ ใบหน้าของปรมาจารย์ปู๋ฮั่วก็เต็มไปด้วยความพึงพอใจ!

“เจ้าหนุ่ม ความสามารถนี่สามารถเป็นอาจารย์ให้นายได้ไหม”

ปรมาจารย์ปู๋ฮั่วถามเฉินผิง

เฉินผิงยิ้มเย็น เขาส่ายศีรษะพร้อมพูดว่า “ผมต้องการความสามารถที่แท้จริง ไม่ใช่มาเล่นกล แม้ว่าคุณจะสร้างภาพลวงตาได้ยอดเยี่ยมมากแต่ก็ปิดผมไม่ได้!”

เฉินผิงพูดจบเขาก็สะบัดมือเล็กน้อย เพียงแค่เห็นลำแสงสีทองสว่างวาบเข้ามาในดวงตา ชั่วขณะที่ผู้ชมกระพริบตาและมองไปบนสังเวียนนั่นเองทุกคนต่างบื้อใบ้กันไปหมด!

สังเวียนในตอนนี้กลับมาผุพังอีกครั้ง เฉินผิงกับปรมาจารย์ปู๋ฮั่วยืนอยู่บนพื้นที่เละเทะนั้น!

การเปลี่ยนกลับไปกลับมาแบบนี้ทำให้ทุกคนมึนงงไปแล้ว จนไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่!

อีกทั้งสีหน้าของปรมาจารย์ปู๋ฮั่วในตอนนี้แปรเปลี่ยนเป็นน่าเกลียด ดวงตาของเขาค่อยๆหรี่ขึ้นแล้วพูดว่า “คิดไม่ถึงว่านายเองก็อยู่ในสายวิชาเดียวกัน ในเมื่อเป็นเช่นนี้งั้นฉันจะพานายไปส่งให้ถึงที่เอง!”

ปรมาจารย์ปู๋ฮั่วพูดจบ เขาก็ล้วงหยิบตัวหมากสีดำออกมาแปดตัว จากนั้นก็ขว้างมันออกไปอย่างสะเปะสะปะ แต่กลับไม่มีชิ้นไหนโยนไปทางเฉินผิง

ตัวหมากทั้งแปดตัวร่วงหล่นลงบนพื้น ในพริบตานั้นเองลำแสงแปดสายก็พุ่งขึ้นมา ลำแสงทั้งแปดนี้ปกคลุมเฉินผิงกับปรมาจารย์ปู๋ฮั่วไว้ภายในนั้น!

“ต่อให้พลังเวทย์นายสูงแค่ไหน ภายในค่ายกลอินหลิงนี้นายไม่สามารถใช้มันออกมาได้เลย!”

ปรมาจารย์ปู๋ฮั่วพูดด้วยใบหน้าพึงพอใจ!

“งั้นหรือ” เฉินผิงยิ้มเย็น แต่เขากลับไม่พูดอะไรอีกและมองไปยังปรมาจารย์ปู๋ฮั่ววันนี้ก็เห็นว่าสามารถเป็นวัตถุดิบในการฝึกปราณของเขาได้!

“พับผ่า นี่มันอะไรกัน วิชาซียนหรือไง นี่คือวิชาคาถานี่!”

“ได้!” ปรมาจารย์ปู๋ฮั่วตอบรับเสียงดังจากนั้นเขาจึงหายตัวไปภายในค่ายกลอินหลิง เมื่อร่างของเขาปรากฏขึ้นอีกครั้ง ปรมาจรย์ปู๋ฮั่วได้ปรากฏตัวที่ด้านหลังของเฉินผิงแล้ว!

หนึ่งฝ่ามือซัดลงบนแผ่นหลังของเฉินผิง

เฉินผิงยิ้มเย็น เขาโต้กลับก็สามารถคว้าข้อมือของปรมาจารย์ปู๋ฮั่วไว้ได้

ปรมาจารย์ปู๋ฮั่วตกตะลึง เขาหายตัวไปจนมองไม่เห็นอีกครั้ง

“ในเมื่อคุณรู้จักแต่หนี งั้นผมก็จะทำลายค่ายกลของคุณดูสิว่าคุณจะหนีอย่างไร!”

เฉินผิงพูดจบก็ใช้มือคว้าไปที่ลำแสงนั้นในชั่วพริบตา เห็นเพียงแค่ลำแสงนั้นถูกดูดซับเข้าไปในร่างกายของเฉินผิง

ลำแสงทั้งแปดสายทั้งหมดถูกเฉินผิงดูดซับไปจนไม่เหลือ แม้กระทั่งตัวหมากบนพื้นก็ถูกเฉินผิงบดจนเละเป็นผุยผง!

ร่างของปรมาจารย์ปู๋ฮั่วปรากฏออกมาในทันที จากนั้นเขาก็มองเฉินผิงด้วยความกลัว