หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 385

“นาย...นายทำลายค่ายกลอินหลิงของฉัน?”

ปรมาจารย์ปู๋ฮั่วถามด้วยใบหน้าตื่นตกใจ

“วิชาค่ายกลเส็งเคร็งนี้ ยังต้องทำลายอีกหรือไง? ถ้าหากคุณมีความสามารถแค่นี้และยังอยากรับผมเป็นศิษย์ คงน่าขันแล้ว!”

เฉินผิงหัวเราะในลำคอเสียงเย็นด้วยใบหน้าเหยียดหยาม!

“เจ้าหนุ่ม อย่าเหิมเกริมให้มันมาก!”

ปรมาจารย์ปู๋ฮั่วถูกเฉินผิงทำให้โกรธเข้าแล้วจริงๆ!

เพียงแค่เห็นเขาล้วงเครื่องดินเผาสีดำออกมาจำนวนมาก จากนั้นนำมาวางไว้เบื้องหน้า มีทั้งหมดห้าชิ้นแต่ละชิ้นมีกระดาษสีเหลืองผนึกเอาไว้อยู่!

เมื่อเห็นปรมาจารย์ปู๋ฮั่วล้วงเครื่องดินเผาเหล่านี้ออกมาแล้ว ดวงตาของเฉินผิงของสว่างวาบขึ้น เขาเดาได้ว่าภายในมีอะไรอยู่!

ดูแล้วปรมาจารย์ปู๋ฮั่วมีอะไรให้สนุกด้วย ของพวกนี้ล้วนเป็นของที่สามารถช่วยเฉินผิงในการฝึกปราณ!

ในตอนนี้ปรมาจารย์ปู๋ฮั่วหยิบยันต์ออกมาแผ่นหนึ่งคีบเอาไว้ระหว่างนิ้ว แผ่นยันต์ถูกแผดเผาอยู่ในมือ!

“เหล่ามารนับหมื่นที่กัดกินหัวใจ โปรดเปิด...”

แผ่นยันต์ที่อยู่ในมือของปรมาจารย์ปู๋ฮั่วถูกเผาจนสลายไป เห็นเพียงยันต์บนเครื่องดินเผาสีดำก็ถูกเผาขึ้นตามไปด้วย และตามไปด้วยเสียงร้องห่มร้องไห้ด้วยความแค้นดังไปทั่วทั้งสนาม!

ทั้งหมดนี้ทำให้ผู้คนที่อยู่ด้านล่างสังเวียนตกใจจนเริ่มทะยอยคู้ตัวเข้าหากัน แต่ละคนมีเหงื่อเย็นซึมออกมา ซูอวี่ฉีตกใจจนหน้าซีดและถูกชื่อเฟิ่งรวบเข้ามากอดเอาไว้ในอก

เพียงชั่วพริบตาทั่วทั้งสนามเริ่มมืดขึ้น และมีวิญญาณลอยออกมากรีดกรายจากเครื่องดินเผาทั้งห้านั้น มองดูแล้วน่ากลัวเป็นอย่างมาก!

คนที่ไม่เคยเห็นภาพแบบนี้มาก่อนต่างตกใจจนเหมือนคนครึ่งเป็นครึ่งตาย แม้กระทั่งมีบางคนที่ตกใจจนสลบไป!

หลินเทียนหู่จ้องเขม็งไปยังเหล่าวิญญาณพวกนั้น ใจของเขาไม่ได้รู้สึกกลัว อย่างไรเสียก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาเจอ!

วิญญาณล้อมอยู่รอบปรมาจารย์ปู๋ฮั่ว ส่วนปรมาจารย์ปู๋ฮั่วมองมาทางเฉินผิง และพบว่าใบหน้าของเฉินผิงราบเรียบไม่แสดงให้เห็นถึงความกลัวเลยสักนิด จนเขาอดไม่ได้ที่จะย่นคิ้วขึ้น “นายไม่กลัวเลยสักนิดหรือ?”

ปรมาจารย์ปู๋ฮั่วถึงกับบื้อใบ้ไป สีหน้าของเขาแปรเปลี่ยนเป็นน่าเกลียดอย่างที่สุด นี่เป็นไม้ตายสุดท้ายของเขาอีกทั้งวิญญาณพวกนี้เขาก็ลอบเลี้ยงเอาไว้ ที่หุบเขาเสวียนเยว่มีกฏไว้ว่าไม่อนุญาตให้เลี้ยงของพวกนี้ เลี้ยงพวกของวิเศษยังพอได้!

แต่คนที่อยู่ด้านล่างสังเวียนเห็นเฉินผิงกินวิญญาณพวกนั้นไปจนหมด บางคนก็ทนดูต่อไปไม่ไหวจนเริ่มอาเจียนออกมา

หลังจากที่ซูอวี่ฉีเห็นฉากนี้ใจของเธอก็ปั่นป่วนและอาเจียนออกมา เธอรู้สึกว่าขยะแขยงมาก เกรงว่าหลังจากนี้แล้วซูอวี่ฉีจะเก็บมันไว้ในใจ ถ้าหากหลังจากนี้เฉินผิงอยากจะเข้าใกล้เธอคงจะยากแล้ว!

“วิ่ง...”

ปรมาจารย์ปู๋ฮั่วร้องออกมาจากนั้นร่างของเขาก็ทะยานไปทางด้านหลังและรีบวิ่งออกไปทางด้านนอก!

คำพูดของปรมาจจารย์ปู๋ฮั่วพูดให้ตระกูลเจี่ยงฟัง ไม่ใช่เพราะเขาหวังดีเตือนตระกูลเจี่ยง แต่เพราะเขาหวังว่าตระกูลเจี่ยงหนีไปแล้วเฉินผิงจะไล่ตามตระกูลเจี่ยงแล้วเขาก็จะสามารถหนีไปได้

แต่ใครจะรู้ว่าเฉินผิงไม่ได้สนใจตระกูลเจี่ยงเลยสักนิดแต่กลับตามเขาไป!

เจี่ยงเจิ้งจงเห็นปรมาจารย์ปู๋ฮั่วที่ถูกจัดการจนหนีไป เขาก็รีบพาคนตระกูลเจี่ยงหนี แม้กระทั่งศพของเจี่ยงเหวินเจี๋ยก็ไม่เอาแล้ว!