หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 386

แต่เมื่อผู้ชมตระกูลเจี่ยงกำลังคิดที่จะขยับตัวก็กลับถูกอู่ลิ่วอีนำคนมาล้อมผู้ชมฝั่งตระกูลเจี่ยงไว้หมด!

“เจี่ยงเจิ้งจง พวกนายห้ามคิดจะไปไหนเลย!”

อู่ลิ่วอีพูดกับเจี่ยงเจิ้งจง

“อู่ลิ่วอี นายจะทำอะไร ตระกูลเจี่ยงของฉันกับตระกูลอู่ของนายไม่มีบุญคุณความแค้นต่อกัน นายมารั้งฉันไว้ทำไม”

เจียงเจิ้งจ้งถามอู่ลิ่วอีอย่างกระหืดกระหอบ

“เจี่ยงเจิ้งจง นายฆ่าซุนเย่าปัง ตอนนี้คิดจะหนี มันจะง่ายแบบนั้นเหรอ!”

อู่ลิ่วอีถามด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยร้อยยิ้มเย็นชา

“นาย...” เจี่ยงเจิ้งจงชี้นิ้วไปที่อู่ลิ่วอี เขาโมโหจนแทบบ้า แต่ตอนนี้เขาไม่มีอำนาจอะไรและไม่สามารถถือสาอู่ลิ่วอีได้!

“เจียงเจิ้งจง วันนี้เป็นวันตายของนาย...”

ชื่อเฟิ่งลากร่างที่บาดเจ็บของตัวเองและพาคนของสำนักชื่อเฟิ่งออกมาล้อมคนของตระกูลเจี่ยงเอาไว้

“คุณท่าน หนีไป ผมจะให้คนยื้อพวกเขาไว้...”

พ่อบ้านผู้เฒ่าหลิวพูดกับเจี่ยงเจิ้งจง

“ผู้เฒ่าหลิว ดูแลตัวเองด้วย!”

เจี่ยงเจิ้งจงกำชับกับผู้เฒ่าหลิวผู้ที่เป็นพ่อบ้าน

ผู้เฒ่าหลิวพยักหน้า จากนั้นระเบิดเสียงออกมาว่า “ฆ่า...”

ทันใดนั้นเองคนของตระกูลเจี่ยงก็ฆ่าคนฝ่าวงล้อมออกไป ยอดฝีมือในตระกูลเจี่ยงสองคนคอยคุ้มครองเจี่ยงเจิ้งจงให้ฝ่าออกไปด้านนอก!

“สำนักชื่อเฟิ่งรับคำสั่ง คนของตระกูลเจี่ยงแม้แต่คนเดียวก็ห้ามให้หลุดออกไปได้สักคน ฆ่าให้หมด...”

แม้ว่าชื่อเฟิ่งจะบาดเจ็บ แต่ว่าเสียงของเธอยังคงเฉียบคม!

“รับทราบ...”

และในตอนนี้เองเฉินผิงก็กลับมาแล้ว ในมือของเขามีปรมาจารย์ปู๋ฮั่ว ปรมาจารย์ปู๋ฮั่วในตอนนี้นั้นไม่มีท่าทีสง่างามเหมือนเดิมอีกแล้วดูราวกับเป็นสุนัขไร้บ้าน เขาก้มหน้าที่เต็มไปด้วยความกวาดกลัว!

เมื่อเห็นบนพื้นเต็มไปด้วยซากศพ เฉินผิงก็เดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้นแล้ว เขาโยนปรมาจารย์ปู๋ฮั่วไปที่เท้าของเจี่ยงเจิ้งจง!

เห็นท่าทางแบบนั้นของปรมาจารย์ปู๋ฮั่วแล้วเจี่ยงเจิ้งจงก็รู้ว่าวันนี้ตัวเองคงยากที่จะหนีได้ แม้แต่หลักพึ่งพาที่ใหญ่ที่สุดอย่างปรมาจารย์ปู๋ฮั่วก็เป็นแบบนี้แล้ว จุดจบของเขาไม่ต้องบอกก็รู้!

“ยังจะหนีอยู่ไหม”

เฉินผิงมองไปยังปรมาจารย์ปู๋ฮั่วที่สะบัดศีรษะอย่างเอาเป็นเอาตายแล้วถาม

“ไม่ ไม่หนีแล้ว เพียงแค่ปรมาจารย์เฉินปล่อยผมไป ผมยินดีติดตามปรมาจารย์เฉินไปทุกที่ แล้วก็จะยกโสมพันปีให้คุณด้วย!”

ปรมาจารย์ปู๋ฮั่วรีบสายหน้าแล้วพูดออกมา

“ด้วยความสามารถแค่นี้ของนาย คิดจะติดตามฉัน?” เฉินผิงคำรามในลำคอเสียงเย็นและมองไปยังปรมาจารย์ปู๋ฮั่วพร้อมถามว่า “ฉันฆ่านายแล้ว โสมพันปีนั่นก็ย่อมต้องเป็นของฉัน ทำไมฉันต้องปล่อยนายไปด้วย อีกอย่างเดียรัจฉานวิชาของนายทำร้ายคนมาเท่าไรแล้ว!”

เฉินผิงพูดไปพร้อมกับยกมือขึ้นไปด้วยเพื่อเตรียมที่จะสะบัดเพื่อลงมือ!