หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 422

เขาพยายามดิ้นรนตะเกียกตะกาย ขณะที่ดวงตาเบิกโพลงด้วยความหวาดหวั่น แต่โชคไม่ดีที่ความพยายามของเขานั้นไร้ผล

“บ้านเฉินผิงอยู่หลังไหน?” ชายชุดถามด้วยเสียงแหบห้าว

“บ้าน…บ้านของคุณเฉินอยู่บนยอดเขานั้น เขา…”

กร๊อบ!

ยังไม่ทันที่ยามคนนั้นจะพูดจบประโยค คอของเขาก็หักและตายทันที

“ไปกันเถอะ!”

พูดจบ ชายชุดดำทั้งสองก็แวบหายไปในพริบตา และกลับปรากฏกายอีกครั้งห่างจากจุดเดิมไปข้างหน้าราวสิบเมตร

ที่บ้าน ซูอวี่ฉีตื่นขึ้นมาพร้อมกับท้องที่ร้องเนื่องจากความหิว เธอจึงเดินไปที่ครัวเพื่อทำอะไรทาน

ระหว่างนั้น ชายชุดดำสองคนก็เข้ามาในบ้าน โดยที่เธอไม่รู้ตัว

ชายชุดดำคนหนึ่งหายใจเข้าลึกก่อนจะกล่าวว่า “เขาแข็งแกร่งอย่างที่เราคาดไว้จริงๆ ภายในบ้านหลังนี้เต็มไปด้วยพลังวิญญาณในทุกตารางนิ้ว”

จากนั้น ทั้งสองก็เข้าไปนั่งอยู่บนโซฟาโดยไม่ได้รู้สึกเกรงกลัวแม้แต่น้อย เมื่อซูอวี่ฉีทำอาหารเสร็จ เธอก็ตื่นตระหนกจนทำจานหล่นจากมือ เพราะเห็นผู้บุกรุกสองคนในห้องนั่งเล่น

ซูอวี่ฉีหน้าซีดเผือด เธอพูดด้วยน้ำเสียงหวาดหวั่นว่า “พวกแกเป็นใคร? เข้ามาที่นี่ได้ยังไง?”

หลังจากมองพินิจพิจารณาซูอวี่ฉีแล้ว แววตาของชายทั้งสองก็เต็มไปด้วยความตื่นเต้น “ฉันไม่คิดเลยว่าผู้หญิงของเฉินผิงจะสวยขนาดนี้!”

“ดูเหมือนว่าเรามาไม่เสียเที่ยวแล้วล่ะ เราไม่ทำร้ายคนสวยอย่างเธอแน่นอน!”

เขาทั้งสองไม่สนใจซูอวี่ฉีเลยขณะที่พูดคุยหยอกล้อกัน พวกเขามองว่าเธอเป็นเหยื่อเท่านั้นเอง

เมื่อได้ยินทั้งสองคุยกันเช่นนั้น ซูอวี่ฉีก็หน้าถอดสี เธอรู้แน่ชัดว่าพวกเขามาเพื่อทำร้ายเฉินผิงแน่นอน

ซูอวี่ฉีพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะควบคุมอารมณ์และถามพวกเขาอีกครั้ง “พวกแกเป็นใคร? รู้ตัวหรือเปล่าว่าบุกรุกนี่มันผิดกฎหมายนะ”

ผู้คุมกันฝ่ายขวามองมือที่สั่นเทาของเขาเองและอุทานออกมาว่า “สุดยอดเครื่องป้องกันอย่างนั้นเหรอ?”

ระหว่างนั้นที่โรงแรมฟู่เหา เฉินผิงรู้สึกได้ถึงแรงสั่นสะท้านในร่างกายเขา และนั่นทำให้แก้วไวน์ในมือเขาหลุดร่วงลงพื้น

“คุณเฉิน เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”

“เฉินผิง คุณเป็นอะไรหรือเปล่า?”

ถึงแม้ว่าทุกคนจะหันมาสนใจเขา แต่เขากลับไม่มีเวลาอธิบายสิ่งใด เขาหายตัวไปจากตรงนั้นภายในชั่วพริบตา และกลับมาปรากฏตัวอีกครั้งที่ริมหน้าต่าง จากนั้นก็กระโดดโรยตัวออกไปด้วยเชือกเพียงเส้นเดียว

ฝูงชนในงานตกตะลึง ทุกคนพุ่งตัวไปที่หน้าต่างเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น บริเวณจัดงานนั้นอยู่บนตึกสูงนับสิบชั้น แต่เฉินผิงกลับกระโดดออกไปโดยไม่ได้ลังเลเลย

เมื่อคนในงานมองลงมาจากหน้าต่าง พวกเขาก็มองเฉินผิงไม่เห็นแล้ว

เป็นอมตะ คุณเฉินจะต้องคือผู้เป็นอมตะแน่นอน!” เวิ่นเทียนอุทานขึ้นมาพร้อมกับทีท่าตื่นตะลึง