หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 433

“โอ้ มันไม่มีอะไรหรอก เห็นอู่ซีบอกว่าคุณเป็นปรมาจารย์ ฉันเลยคิดว่าน่าจะเรียนรู้อะไรได้บ้างจากคุณ”

ฮั่วซานทำหน้าบูดบึ้ง

เขารู้สึกทนไม่ได้ที่เห็นอาการเสแสร้งแกล้งทำจากสีหน้าของเฉินผิง

“ฮั่วซาน คุณเฉิน คือ...”

“นายมันไม่คู่ควร” เฉินผิงวางส้อมลงขณะที่แสดงความเห็น

จากนั้นเขาก็หยุดทานอาหาร หันหลังแล้วเดินขึ้นบันไดไป

“นายพูดถึงอะไรกัน?” ฮั่วซานตะโกนถาม เขากำลังจะเดินตามเฉินผิงไป แต่อู่ซีกลับเข้ามารั้งไว้

ไม่นานนักอู่ซีรีบกลับมาที่ห้องเพื่อมาขอโทษแก่เฉินผิง “ผมต้องขอโทษด้วยจริงๆ ฮั่วซานเขาแค่เป็นพวกอารมณ์ร้อนน่ะ หวังว่าคุณจะไม่ถือสาหรอกนะ”

ทันใดนั้น ฮั่วซานก็พุ่งตัวเข้ามาในห้องพร้อมกับเกาไป๋เชิ้ง

“ฉันขอท้าให้นายพูดคำนั้นอีกทีซิ!” ฮั่วซานตะโกนออกมาด้วยความโกรธ

“ฮั่วซาน ฮั่วซาน” ด้วยความกังวล อู่ซีจึงพยายามห้ามเขาไว้

เขากลัวว่าจะเกิดการต่อสู้กันระหว่างพวกเขาทั้งสอง

“ไม่ต้องมาห้ามฉัน อู่ซีวันนี้ฉันต้องสั่งสอนมันให้สักหน่อยแล้ว!”

ความโกรธของฮั่วซานได้แผดเผาความสง่างามของเขาไปเสียแล้ว มันพร้อมที่จะปะทุออกมาทุกเมื่อ

“ฮั่วซาน คุณเฉินเขาคือคนที่ฆ่าเจี่ยงเจิ้งจงเชียวนะ! นายไม่ใช่คู่ประมือของเขาอย่างแน่นอน”

เมื่อเข้าตาจนอู่ซีจึงพูดแบบนั้นออกไปโดยหวังให้ฮั่วซานหยุดการกระทำที่ไร้สาระเช่นนี้

เป็นไปตามที่คาด ความเงียบบังเกิดหลังจากคำพูดคำนั้น ฮั่วซานสงบสติลงและมองดูเฉินผิงอย่างสงสัย

เกาไป๋เชิ้งกลับทำลายความเงียบนั่นลง “ไม่แปลกใจเลยทำไมคุณจึงหยิ่งผยองนัก คุณคิดว่าตัวเองไร้เทียมทานแล้วสินะหลังจากที่เอาชนะเจี่ยงเจิ้งจงได้? นั่นทำให้คุณมีสิทธิ์ที่จะไม่ให้เกียรติผู้อื่นอย่างนั้นเหรอ? อย่าทะนงตัวนักเลย คุณไม่เคยได้ยินคำกล่าวที่ว่า ยิ่งฝึกยุทธมากขึ้นเท่าไหร่ ยิ่งต้องมีความนอบน้อมถ่อมตนมากขึ้นเท่านั้น เหรอ?”

“ถึงแม้ว่าเจี่ยงเจิ้งจงจะตายด้วยน้ำมือของเขา ฉันเองก็อยากขอเสี่ยงลองสู้กับเขาดูสักตั้ง มาดูกันว่าฉันจะเป็นคู่ต่อสู้ที่เหมาะสมมั้ย?”

เขาตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นจนพูดไม่ออก แม้แต่เกาไป๋เชิ้งก็เช่นกัน

“ฝ่ามือนี้ถือว่าเป็นบทเรียนเท่านั้น เจอกันครั้งหน้าฉันจะไม่ออมมือให้แล้วนะ” เฉินผิงพูดอย่างเย็นชา

“อ๊าก! ฉันจะฆ่าแก!” ฮั่วซานโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เขาไม่เคยเสียหน้าขนาดนี้มาก่อนตลอดชีวิตของเขา

เขาเหวี่ยงกำปั้นเข้าใส่เฉินผิงอีกครั้งอย่างไม่ปราณี โดยหมายที่จะแลกชีวิต

เมื่อเห็นเช่นนั้น อู่ซีจึงตั้งใจที่จะเข้าไปขวาง แต่มันสายเกินไปเสียแล้ว หมัดของฮั่วซานห่างจากเฉินผิงเพียงแค่หนึ่งนิ้วเท่านั้น

“นายพูดมากเกินไปแล้ว!”

เฉินผิงจู่โจมกลับไปอีกครั้งด้วยสีหน้าที่เย็นชา

กรอบ เสียงหักนั่นดังขึ้นอย่างชัดเจน

ทันใดนั้น ไหล่ของฮั่วซานก็บิดเบี้ยวและหักลง เฉินผิงจับเขากดจนคุกเข่าลงกับพื้น