หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 434

“ฉันบอกแล้วว่านายไม่คู่ควร แต่นายกลับเลือกที่จะไม่เชื่อคำพูดของฉัน...” เฉินผิงพึมพำขึ้น

สิ่งที่อยู่ตรงหน้าทำให้ทุกคนอ้าปากค้างอย่างประหลาดใจ ปากของฮั่วไหลยุนอ้ากว้างพอที่จะใส่ไข่เข้าไปได้ทั้งใบ

ในทีแรกทุกคนต่างมองว่าเฉินผิงแค่วางมาดเพียงเท่านั้น แค่พยายามทำตัวให้ดูเหนือกว่า ไม่มีใครคาดคิดว่าความสามารถของเฉินผิงจะเป็นของจริง! ความอวดดีของเขาเกิดจากความสามารถที่แท้จริงล้วนๆ

“เฮ้ย แกกล้าดียังไงมาทำร้ายลูกศิษย์ของฉัน? ในเมื่อแกเป็นคนเอาชีวิตของเจี่ยงเจิ้งจงและบอกว่าฮั่วซานไม่คู่ควร ถ้าเช่นนั้น ฉันจะเป็นคู่ต่อสู้ให้แกเอง”

เกาไป๋เชิ้งหน้าซีดลงทันที เมื่อได้ยินเสียงร้องเจ็บปวดของลูกศิษย์

เฉินผิงจ้องมองไปที่เขาอย่างเย็นชาพร้อมพูดประโยคเดิม “คุณก็ไร้ค่าเช่นกัน”

“อะไรนะ? ช่างเย่อหยิ่งและอวดดีอะไรเช่นนี้!”

จิตสังหารในดวงตาของเกาไป๋เชิ้งทวีความรุนแรงยิ่งขึ้น

เมื่อเห็นดังนั้น อู่ซีจึงรีบเข้าไปพยุงให้ฮั่วซานลุกขึ้น เขากล่าวอย่างสมเพช “ได้โปรดคุณเฉินอย่าโกรธเคืองเลย ถือว่าผมขอร้องล่ะ...”

“ถ้าไม่ใช่เพราะคุณขอร้องไว้ เขาคงไม่ได้สูญเสียแค่แขนหรอกนะ” เฉินผิงกล่าว

“ขอบคุณมากครับคุณเฉินขอบคุณ” อู่ซีกล่าวขอบคุณ เขาช่วยประคองพาฮั่วซานกลับไปหา เกาไป๋เชิ้ง

“คุณชายเกาได้โปรด อย่าเพิ่งโกรธไป คุณเฉินคือ...” อู่ซีพยายามอย่างมากเพื่อพูดปลอบอาจารย์ของเขา

“ไปให้พ้น” เกาไป๋เชิ้งตะโกนขึ้น เขาจ้องมองไปที่เฉินผิง และพูดออกมาว่า “แกหักแขนของฮั่วซาน ฉันจะหักขาทั้งสองข้างของแกเป็นการตอบแทน!”

“ด้วยความยินดี”

เฉินผิงมองเข้าไปในดวงตาของเกาไป๋เชิ้งทำให้อีกฝ่ายตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว

“สายตาของเขาที่มองมา ไม่ต่างอะไรกับมองแมลงตัวหนึ่งเท่านั้น ไม่มีอารมณ์หรือความรู้สึกใดๆ ภายในดวงตานั่นเลย”

“เรามาลองดูกัน!” เกาไป๋เชิ้งรับคำ

นัยน์ตาของเกาไป๋เชิ้งเบิกกว้าง เขาแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง

“พลังหมัดของฉันเต็มไปด้วยกำลังที่เทียบเท่าแรงอัดราวหนึ่งพันปอนด์ มันเป็นไปได้อย่างไรกันเฉินผิง กลับสามารถยืนอยู่ได้อย่างไม่สะทกสะท้าน?” ทันใดนั้น เกาไป๋เชิ้งรู้สึกเจ็บแปลบที่หมัดของเขา ราวกับว่ามันกำลังจะถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ

เขาพยายามดิ้นหลุดออกจากฝ่ามือของเฉินผิง แต่กลับพบว่าตัวของเขายืนแข็งทื่ออยู่ที่จุดเดิม

เฉินผิงเพียงแค่ผลักเบาๆ ไปด้านหลัง ถ้าไม่เพราะเฉินผิงและฮั่วซานคอยรั้งเขาไว้แล้ว ป่านนี้เกาไป๋เชิ้ง คงทรุดลงไปกับพื้น

“ผมบอกแล้วว่าคุณไม่ใช่คู่ต่อสู้ของผม คราวนี้ผมจะไว้ชีวิตคุณ คราวหน้าถ้ามาให้ผมเห็นหน้าอีก มั่นใจได้เลยว่าตายอย่างศพไม่สวยแน่นอน” เฉินผิงทิ้งท้าย

ใบหน้าของเกาไป๋เชิ้งมืดหม่น เขาทั้งรู้สึกอับอายและหดหู่ ในที่สุดเขาก็ตระหนักได้ว่า แววตาที่เฉยชาของ เฉินผิง นั้นเป็นเหมือนกระจกสะท้อนตัวตนของเขาที่มีต่อผู้อื่น

เขาถอนหายใจและยอมรับความพ่ายแพ้แต่โดยดี “พวกเราช่างโง่เขลายิ่งนักที่ไม่รู้จักปรมาจารย์ ฉันต้องขออภัยด้วยที่ทำให้คุณต้องขุ่นข้องหมองใจ คุณเฉิน”

วิธีการพูดของ เกาไป๋เชิ้ง เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง เขาโค้งคำนับ เฉินผิง ก่อนที่จะเดินออกไปจากห้อง