หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 452

ฉินเฟิงยิ่งกลัวลนลานหนักขึ้น เมื่อเห็นว่าไม่มีใครกล้าขยับเขยื้อนเข้ามา “โอ้ ไป๋จ่านถังช่วยฉันด้วย! ถ้านายช่วยฉัน พวกตระกูลฉินจะยอมก้มหัวให้กับตระกูลไป๋”

เขาร้องอ้อนวอนไป๋จ่านถังเพราะหัวของเขากำลังจมดินลงไปแล้ว หากเฉินผิงบดขยี้มากกว่านี้ หัวของเขาก็คงจะระเบิดออกแน่นอน

สีหน้าท่าทีของไป๋จ่านถังเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่เขาก็ยังคงไม่พูดหรือทำอะไรเลย

“ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครช่วยแกได้แล้ว ฉันจะส่งแกไปลงนรกซะ” เฉินผิงพูดอย่างไม่แยแส

“ไม่ อย่านะ!” ฉินเฟิงร้องตะโกน แล้วจู่ๆเขาก็นึกถึงกู่หลิงเอ๋อร์ขึ้นมาได้ “กู่หลิงเอ๋อร์…กู่หลิงเอ๋อร์! ช่วยผมด้วย ได้โปรดช่วยผมด้วยเถอะ เราเคยเป็นคู่รักที่ต่างก็รักกันมากนะ ได้โปรดช่วยฉันเพื่อเห็นแก่ความรักครั้งนั้น ผมยังคงรักคุณเสมอ ผมเพียงแต่ถอนหมั้นเพราะถูกครอบครัวมัดมือชก บีบให้ผมหมั้นกับหญิงอื่น ได้โปรดเถิด ช่วยผมด้วย…”

กู่หลิงเอ๋อร์สั่นสะท้านไปทั้งตัว น้ำตาเอ่อล้นท่วมตาทั้งสองของเธอ เพราะเธอรักเขาอย่างแท้จริงเมื่อหลายปีก่อนนั้น ในตอนนั้นเธอคิดว่าเขาเป็นรักแท้เพียงหนึ่งเดียวของเธอ และยังเป็นอัศวินผู้เปล่งประกายของเธอด้วย โดยไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าเขาจะกลายเป็นผู้ชายที่ทำร้ายเธอได้อย่างเจ็บปวดที่สุด?

เฉินผิงกลับยิ่งโกรธมากขึ้นกว่าเดิม เมื่อได้ยินเขาพูดถึงเรื่องในอดีตอันเลวร้ายที่เคยเกิดขึ้นกับกู่หลิงเอ๋อร์อีกครั้ง ยิ่งได้ยินสิ่งที่เขาพูดก็ยิ่งทำให้เขาโกรธยิ่งขึ้น

“ไอ้งี่เง่าไร้ค่า ตายซะเถอะ!” เฉินผิงคำราม

“เดี๋ยวก่อน!” กู่หลิงเอ๋อร์ตะโกนห้าม

เฉินพิงหันไปมองเธออย่างแปลกใจ

เธอก้าวเข้าไปหาฉินเฟิงด้วยความโกรธเคือง แล้วจึงหันไปขอร้องเฉินผิงว่า “คุณจะไว้ชีวิตเขาได้ไหม?”

“แต่ว่า..กู่หลิงเอ๋อร์ มันเป็นไอ้สารเลวที่ทำร้ายคุณไม่ใช่หรอ?”

เฉินผิงไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเธอถึงยอมช่วยเขา

“ได้โปรดไว้ชีวิตเขาด้วยเถอะ ในอดีตฉันเคยรักเขามาก และนี่คือวิธีที่ฉันจะปลดปล่อยตัวเองจากเรื่องนั้นได้ เมื่อฉันได้ช่วยชีวิตเขาแล้ว ฉันก็จะได้ไม่ต้องติดค้างหนี้ความสัมพันธ์ใดๆกับเขาอีก”

น้ำตาของกู่หลิงเอ๋อร์ไหลลงอาบสองแก้มของเธอ มันพิสูจน์ให้เห็นว่าเธอเคยรักฉินเฟิงอย่างสุดซึ้ง

เฉินผิงยกเท้าออกแล้วถอนใจอย่างรำคาญ แล้วหันไปเตือนฉินเฟิงว่า “ไปให้พ้น แล้วอย่าโผล่หัวมาให้เห็นอีก เพราะคราวหน้าจะไม่มีใครมาขอร้องแทนแกอีกแล้ว”

ฉินเฟิงถอนใจยาวอย่างโล่งอกก่อนที่จะลุกขึ้นแล้วรีบหนีไป โดยไม่หันหลังกลับมามองกู่หลิงเอ๋อร์ด้วยซ้ำ

หลังจากที่ฉินเฟิงหนีไปแล้ว เฉินผิงก็เลื่อนสายตามาจ้องมองไป๋จ่านถัง “นี่พวกแกกำลังรอให้ฉันหมดแรงก่อนที่จะเข้าโจมตีสินะ ในเมื่อพร้อมแล้วก็เชิญเข้ามาได้เลย”

หัวใจของไป๋จ่านถังเต้นรัวไม่เป็นส่ำ รับรู้ได้ถึงความไม่เป็นมิตรจากสายตาของเฉินผิงที่จ้องหน้าเขาอยู่ แล้วฝืนยิ้ม “ก็อย่างที่ฉันพูดไว้ก่อนหน้านี้นั่นแหละ ว่าทุกอย่างเป็นเพียงความเข้าใจผิด ในเมื่อไม่ได้ทำอะไรผิดต่อคุณแล้ว ฉันจะโจมตีทำไม”

“นายจะไม่ไล่ตามแย่งจี้หยกอีกแล้วใช่มั๊ย? จะไม่เรียกร้องอะไรอีกแล้ว? รวมทั้งไม่ต้องการคัมภีร์ที่ฉันมีด้วยใช่มั๊ย?”

ไป๋จ่านถังขมวดคิ้ว ที่จริงแล้วเขาไม่รู้เคยรู้เลยว่าฉันผิงรู้เรื่องที่พวกเขาตามหาจี้หยกได้อย่างไร

หรือเป็นเพราะว่า…หรือว่าเฉินผิงก็คือชายลึกลับที่คอยปกป้องหยินซู่ซู่?

สมมุติฐานนี้ช่วยไขปริศนาให้ไป๋จ่านถังได้ทันที ด้วยพลังอันแข็งแกร่งของเฉินผิงทำให้เขาสามารถคอยพิทักษ์หยินซู่ซู่ที่อยู่ใต้จมูกของเราได้อย่างแน่นอน

“ตอนนี้นายก็ครอบครองจี้หยกนั่นโดยชอบธรรมแล้ว แล้วทำไมฉันถึงจะคิดไปขโมยมันได้ล่ะ? และสำหรับคัมภีร์นั่นฉันก็ได้แต่กลับไปมือเปล่าอย่างผิดหวังที่นายปฏิเสธจะแบ่งปันเคล็ดลับนั่นกับฉัน ซึ่งฉันก็คงจะไม่ใช้วิธีป่าเถื่อนเพื่อบีบบังคับนายหรอกนะ” ไป๋จ่านถังเสแสร้งขณะที่ฝืนยิ้ม

เฉินผิงกล่าวเย้ยหยันอย่างรังเกียจเมื่อเมื่อมองดูใบหน้างี่เง่าของไป๋จ่านถัง “นายอาจจะเจ้าเล่ห์เหนือชั้น แต่ฉันไม่ใช่ จำใส่กะโหลกไว้นะว่า วังสมุนไพร จะต้องส่งมอบยาทั้งหมดที่ครอบครองไว้ให้กับ เสิ่งเฉิงมิฉะนั้นฉันจะถล่มมันให้ราบคาบ”

หลังจากพูดเสร็จ เฉินผิงก็ไม่ได้สนใจสีหน้าบูดบึ้งของไป๋จ่านถังแต่น้อย เขาหันกลับไปหาซูอวี่ฉีแล้วพาเธอกลับออกไป

กู่หลิงเอ๋อร์ อู่ซี และคนอื่นๆก็ตามออกมาติดๆ รวมถึงผู้ชมด้วยเช่นกัน เพราะทุกสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นหนักหนาเกินกว่าจะรับไหว

“คุณชายไป๋ครับ แล้วพวกเราจะทำอย่างไรกันดี?” ซุนซือเหมี่ยวเอ่ยถาม

“ปล่อยพวกมันไปสักสองสามวันก่อน ฉันต้องปรึกษาเรื่องนี้กับครอบครัวก่อน” ไป๋จ่านถังตอบก่อนที่จะพาพวกลูกน้องออกไปด้วยเช่นกัน