หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 471

“แน่นอน ถ้าตระกูลหยินทำให้มันใช้งานได้ พวกเขาคงไม่ถูกกำจัด” ไป๋เสี่ยวซานพูดอย่างเย็นชา

“แล้วเราควรจะทำยังไง?” ไป๋จ้านถอนหายใจยาว

ทุกคนคิดหนัก ถ้าเฉินผิงเป็นผู้บำเพ็ญเพียรเราจะสู้เขาได้หรือเปล่า?

“ไป๋จ่านถัง ไปที่เสิ่นเฉิงในเจียงเป่ยเดี๋ยวนี้ ส่งสมุนไพรจากตำหนักยาไปให้เขา บอกเขาว่าตระกูลไป๋ยินดีที่จะจัดเตรียมสมุนไพรให้เขาในระยะยาวและจะช่วยเขาเรื่องการบำเพ็ญฌาน จำไว้ด้วยว่าให้นอบน้อมกับเขา! ถ้ากล้าทำให้เขาไม่พอใจแกจะเสียใจแน่!”

ไป๋เสี่ยวซานตัดสินใจได้ในท้ายที่สุด ถ้าเฉินผิงเป็นผู้บำเพ็ญเพียร ตระกูลไป๋ต้องรีบคว้าโอกาสนี้ไว้ ถ้าเรามีผู้บำเพ็ญเพียรหนุนหลัง ไม่มีตระกูลไหนในจิงตูจะกล้าหือกับเรา!

“เข้าใจแล้วครับ ท่านปู่!” ไป๋จ่านถังไม่ใช่คนโง่ เขารู้ว่าไป๋เสี่ยวซานตั้งใจจะทำอะไร เขาเป็นคนเจ้าแผนการที่แอบซ่อนไม้ตายเอาไว้ เป็นเหตุผลว่าทำไมตระกูลไป๋ถึงรอดจากงานชุมนุมศิลปะการต่อสู้มาได้

ด้วยเหตุนั้น ไป๋จ่านถังจึงเร่งรีบไปที่เจียงเป่ย ในระหว่างนั้นที่คฤหาสน์ตระกูลฉินในจิงตู ฉินเฟิงกำลังโมโหจนทำลายข้าวของ

“คุณฉินครับ คุณท่านกำลังฝึกเดี่ยวนะครับ ถ้าไม่มีคำสั่งจากท่าน ห้ามไม่ให้ใครเรียกใช้สี่เพชรพยัคฆ์

พ่อบ้านบอกฉินเฟิงด้วยสายตาจนปัญญา

“มีคนตระกูลฉินถูกฆ่าตายมากมาย ฉันถูกเหยียดหยาม เราจะปล่อยให้เรื่องนี้ผ่านไปได้ยังไง? ฉันจะพาสี่เพชรพยัคฆ์ ไปกับฉันวันนี้ ถ้าพ่อจะถามหาคนผิดทีหลัง ฉันเต็มใจรับไว้เอง!”

เมื่อฉินเฟิงพูดจบ เขาก็วิ่งไปที่ลานโล่งที่ล้อมรอบด้วยแท่งเหล็ก พ่อบ้านรีบหยุดเขาไว้

“คุณฉินครับ ถ้าคุณปล่อยสี่เพชรพยัคฆ์ ตอนนี้ ถ้าเกิดพวกเขาคลุ้มคลั่งขึ้นมาล่ะ? มันคงจะเป็นหายนะของตระกูลฉิน ตอนนี้มีเพียงคุณท่านที่ควบคุมจิตใจของพวกเขาได้!” พ่อบ้านขอร้องอ้อนวอน

“อย่ามาขวางทางฉัน ฉันเอายาระงับประสาทมาจากห้องของพ่อแล้ว ทุกอย่างจะราบรื่นหลังจากสี่เพชรพยัคฆ์กินยาเข้าไป”

ฉินเฟิงไม่ได้นึกขอบคุณกู่หลิงเอ๋อร์ที่ช่วยชีวิตเขาไว้ เขากลับโทษว่าทุกอย่างเป็นความผิดของตระกูลกู่

“กู่เวิ่นเทียนกล้าดียังไงถึงคิดแก้แค้นตระกูลฉิน? บ้าบิ่นเสียจริงๆ!” ฉินเสี่ยวเทียนมองไปที่ฉินเฟิง“ฉันนึกว่าตระกูลไป๋ก็อยากได้จี้หยกด้วย พวกนั้นมีความเคลื่อนไหวอะไรหรือเปล่า?”

“เปล่าครับ ไป๋จ่านถังเป็นคนที่โผล่หน้ามา แต่เขาตัวสั่นเป็นเจ้าเข้า!” ฉินเฟิงแยกเขี้ยวตอนที่เขาพูดถึงไป๋จ่านถัง

ตอนนั้นเขาแนะนำให้ไป๋จ่านถังสู้กับเฉินผิง แต่เขาไม่คิดเลยว่าจะโดนเฉินผิงหักหลัง

“ไอ้คนเขลาจากตระกูลไป๋!” ฉินเสี่ยวเทียนอดโมโหไม่ได้ “พ่อของแกกำลังฝึกเดี่ยว อย่าไปรบกวนเขา เอากุญแจไปคืนพ่อบ้านซะ ฉันจะขอให้เยี่ยหลางพาคนของเขาไปกับแกที่เจียงเป่ยอีกครั้ง!”

ฉินเฟิงตาเป็นประกายด้วยความปลาบปลื้มเมื่อได้ยินแบบนั้น “ลุงเสี่ยวเทียนแน่ใจนะครับว่าจะเช่าให้ผม”