หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 477

อู่ตงเห็นเฉินผิงมองไปที่ซ่งเถี่ย เลยกระซิบว่า “คุณเฉินถ้าคุณสนใจในตัวของเธอละก็ ผมจะหาทางติดต่อกับผู้จัดการของเธอให้ ถ้าคุณไม่เต็มใจที่จะจ่ายเงิน ซูเปอร์สตาร์พวกนี้ยินดีที่จะให้คุณไปกับเขา เหมือนกับว่าได้รับการคุ้มกัน”

เฉินผิงจ้องไปที่เขาแล้วพูดขึ้นว่า “หุบปากแล้วกินอาหารของนายไปซะ!”

ไม่นานนักทั้งเฉินผิงและซ่งเถี่ยก็ทานอาหารเสร็จ พวกเขาทั้งคู่ออกจากร้านอาหารในเวลาเดียวกัน

พวกเขามองดูซ่งเถี่ยเข้าไปในรถยี่ห้อเบนท์ลี่ย์ บอดี้การ์ดทั้งสี่ของเธอตรวจสอบพื้นที่อย่างรวดเร็วก่อนจะหุนหันออกไป

เฉินผิงและอู่ตง ก็ขึ้นรถของพวกเขาและขับออกไปเช่นกัน

อู่ตงนั้นขับตามหลังรถเบนท์ลี่ย์นั่น ทำให้เฉินผิงรู้สึกสงสัย “นายกำลังจะทำอะไรน่ะ? นายขับรถตามพวกเขาทำไม?”

อู่ตงรีบแก้ตัวทันที “คุณเฉินอย่าเข้าใจผิดครับ ผมไม่ได้ขับรถตามเธอ แต่โรงแรมที่เราจองเอาไว้อยู่ข้างหน้านั่น”

เมื่อเฉินผิงได้ยินเช่นนั้น เขาจึงเอนตัวลงพิงหลังไว้กับเบาะพร้อมปิดตาลงเพื่อที่จะพักผ่อนสักหน่อย

โครม!

เสียงนั่นดังสนั่น รถของเฉินผิงหยุดลงทันทีเฉินผิงลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจ

“เกิดอะไรขึ้น?”

“คุณเฉินดูนั่นสิครับ”

อู่ตงรู้สึกกลัวจนหน้าซีด เขาชี้นิ้วไปที่ด้านหน้า

เฉินผิงมองเห็นว่ามีรถสีดำคันหนึ่งไม่มีป้ายทะเบียน พุ่งชนไปยังรถเบนท์ลี่ย์ของซ่งเถี่ย มีชายกลุ่มหนึ่งลงมาจากรถสีดำคันนั้น พวกเขามาพร้อมกับอาวุธมีดในมือ

ภายในรถเบนท์ลี่ย์ของซ่งเถี่ย และบอดี้การ์ดของเธอยังคงมึนงงจากการถูกชน เมื่อพวกเขามองเห็นคนพวกนั้นเดินตรงมาหาพร้อมมีดในมือ บอดี้การ์ดคนหนึ่งถีบประตูออกและหยิบปืนของเขาออกมา

โชคร้ายยิ่งนัก ชั่วเวลาที่เขาหยิบปืนขึ้นก็เกิดแสงวูบหนึ่ง ทันใดนั้นแขนของเขาก็ถูกตัดออก เสียงร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดเริ่มดังขึ้น

เฉินผิงก้าวไปด้านหน้าพร้อมด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า

เมื่อพวกเขาเห็นดังนั้น พวกเขายกมีดขึ้นและตั้งท่าเตรียมพร้อมจะโจมตีเข้าใส่เฉินผิง แค่มองเพียงครั้งเดียวก็ดูออกว่าพวกเขาเป็นอาชญากรที่โหดเหี้ยม

เฉินผิงสงบนิ่งและพุ่งเข้าใส่พวกมัน เมื่ออู่ตงเห็นเช่นนั้น เขากลับรู้สึกหวาดหวั่นแต่เขาก็ไม่สามารถจะทำอะไรได้ เขาไม่รู้จักวิธีการต่อสู้

ทันใดนั้นเขาเหลือบไปเห็นปืนที่ตกอยู่ที่พื้น เขาอาจจะไม่รู้วิธีการต่อสู้ แต่เขารู้จักวิธีการยิงปืน!

อู่ตงรีบวิ่งไปหยิบปืนนั่นขึ้นมา ทันทีที่เขาเตรียมที่จะยิงพวกมัน รู้ตัวอีกทีก็ไม่มีใครยืนอยู่ตรงนั้นแล้ว ชายกลุ่มนั้นนอนแน่นิ่งลงกับพื้น แต่ละคนมีรอยบาดแผลลึกที่คอของพวกเขา!

อีกทางด้านหนึ่งเฉินผิงกลับดูไม่เป็นอะไรเลย เขาเปิดประตูและอุ้มซ่งเถี่ยออกมา

เขาอุ้มซ่งเถี่ยมาที่รถของเขา เมื่อเขาเห็นอู่ตง ยืนสับสนอยู่เขาจึงพูดขึ้นว่า “นายมัวทำอะไรอยู่น่ะ? ไปกันได้แล้ว”

“ตกลง!” เก็บปืนใส่ลงในกระเป๋าของเขาแล้วเดินไปขึ้นรถ