หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 478

“โยนปืนนั่นทิ้งไปซะ ถ้าใครบางคนอยากจะฆ่านายจริงๆ ปืนนั่นไม่ทำให้เกิดประโยชน์หรอกนะ เผลอๆ นายจะตายเร็วขึ้นเพราะมันด้วยซ้ำ” เฉินผิงพูดขึ้นทันทีที่เขาเห็นอู่ตงเอาปืนเก็บใส่ในกระเป๋าของเขา

อู่ตงโยนปืนทิ้งไปอย่างไม่มีทางเลือก และขับรถกลับไปที่โรงแรม

เฉินผิงอุ้มซ่งเถี่ยเข้ามาในห้องและวางเธอลงบนเตียง

อู่ตงอดไม่ได้ที่จะชื่นชมเรียวขาที่สวยงามของเธอ มันช่างน่าเย้ายวนมาก!

“คุณเฉินขอให้สนุกนะครับ ผมขอตัวออกไปก่อน”

อู่ตงรู้ดีว่าเขาไม่อาจได้ลิ้มลองสัมผัสถ้าเฉินผิงยังอยู่ตรงนี้

“สนุกอะไร?” เฉินผิงถามด้วยความงุนงง

อู่ตงชี้ไปที่ซ่งเถี่ย และพูดอย่างตะกุกตะกัก “คะ คุณ ไม่ได้ช่วยเธอเพราะว่าคุณต้องการที่จะ...”

ในตอนนั้นเฉินผิงเข้าใจได้ในทันทีว่า อู่ตงคิดว่าเขาช่วยเธอเพราะต้องการจะหลับนอนกับเธอ

“อะไรดลใจให้นายคิดแบบนั้น? ไปเอาน้ำมาขวดหนึ่งสิ!”

เฉินผิงมองไปที่อู่ตงที่กำลังนิ่งเงียบและพุดอะไรไม่ออก

ไม่นานนักอู่ตงก็กลับมาพร้อมน้ำเย็นขวดหนึ่ง เฉินผิงเทน้ำทั้งหมดนั่นลงไปในคอของซ่งเถี่ย

ซ่งเถี่ยค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา

“อ้า!”

ซ่งเถี่ยลุกขึ้นนั่งและพบว่าตัวเองอยู่ในโรงแรม เมื่อเธอเห็นเฉินผิงและอู่ตงใบหน้าของเธอก็พลันซีดเซียว

“พวกแกเป็นใครกัน? พวกแกพยามจะทำอะไรฉัน? ฉันจะบอกอะไรให้นะ พวกแกไม่มีวันได้ในสิ่งที่ต้องการหรอกนะ ถ้าพ่อของฉันรู้เรื่องนี้เข้า เขาต้องฆ่าแกทั้งคู่แน่นอน” ซ่งเถี่ยขู่พวกเขาพร้อมสายตาที่จ้องมองอย่างโกรธเกรี้ยว

“คุณหนูซ่งนี่เป็นเรื่องเข้าใจผิด พวกเรา...”

อู่ตงต้องการจะคลี่คลายสถานการณ์ แต่กลับถูกขัดจังหวะโดยซ่งเถี่ย

เมื่อเฉินผิงได้เห็นซ่งเถี่ยวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว เขายิ้มและบอกกับอู่ตง ว่า “วันนี้เราพักกันเร็วหน่อยนะ พรุ่งนี้เราจะขึ้นเขากัน”

อู่ตงพยักหน้าตอบและเดินกลับไปที่ห้องของเขา

ในขณะเดียวกัน ผู้คนมากมายรุมล้อมอยู่ที่เกิดเหตุ ท่ามกลางฝูงชนนั้นมีชายวัยกลางคนกำลังจ้องมองไปยังรถเบนท์ลี่ย์ ที่เสียหายด้วยสีหน้าที่เศร้าสลด

ชายคนนี้ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากซ่งจู่เต๋อพ่อของซ่งเถี่ย เมื่อเขามาถึงที่เกิดเหตุพร้อมกับสมุนของเขา ซ่งเถี่ยก็หายตัวไปเสียแล้ว

“คุณซ่ง, คุณหนูซ่งหายตัวไปครับ บอดี้การ์ดทั้งสี่ของเธอก็ตายหมดครับ ไม่มีแม้ร่องรอยของกระสุนสักนัดเลยครับ!” พ่อบ้านกัวพ่อบ้านของตระกูลเดินเข้ามารายงานซ่งจู่เต๋อ

ซ่งจู่เต๋อชี้ไปที่บาดแผลตรงบริเวณลำคอที่ถูกตัดโดยฝีมือของเฉินผิง แล้วถามขึ้นว่า “พอจะรู้บ้างมั้ย ว่านี่เป็นฝีมือของใครกัน?”

พ่อบ้านกัวส่ายหัว “ไม่ทราบครับ แต่ผมมั่นใจว่าคนพวกนี้คือคนที่ขับรถพุ่งชนรถของคุณหนูซ่งครับ อีกทั้งมีดของพวกเขาก็ตรงกับบาดแผลของบอดี้การ์ดทั้งสี่คนครับ”

ซ่งจู่เต๋อหรี่ตาลงพร้อมด้วยรังสีอาฆาตที่แผ่ออกมาจากดวงตาของเขา “ถ้าอย่างนั้นก็หมายความว่า ลูกสาวของฉันถูกคนอื่นลักพาตัวไปสินะ”