หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 481

อย่างไรเสีย เฉินผิงกลับส่ายหัวของเขา “คุณซ่งพวกเราไม่ได้ต้องการสิ่งใดจากคุณ เราหวังเพียงแค่ท่านจะพาพวกเราไปยังเหมืองเส้นเลือดใหม่ของคุณเท่านั้น!”

สีหน้าของซ่งจู่เต๋อขึงขังขึ้นมาในทันที เข้าจ้องเขม็งไปที่เฉินผิง “พวกแกเป็นใคร? ทำไมถึงรู้เรื่องเหมืองเส้นนั้น?”

อู่ตงรีบอธิบายทันทีเมื่อเห็นท่าทางของซ่งจู่เต๋อ “เราแค่ได้ยินมาจากร้านอาหารในเมือง ผู้คนต่างพูดถึงแต่เรื่องนี้กัน”

ซ่งจู่เต๋อค่อยๆ ใจเย็นลงเมื่อได้ยินในสิ่งที่อู่ตงอธิบาย ทันใดนั้นเขากลับตะโกนออกมาด้วยความโกรธ “ให้ตายเหอะ ข่าวรั่วไหลไปอีกแล้วสินะ!”

“อย่าได้เป็นกังวลไป เราไม่ได้ต้องการสิ่งใดจากเหมืองเส้นนั้น พวกเรามีกันแค่สองคน เราไม่สามารถแข่งขันกับคุณหรืออีกสองตระกูลได้หรอก พวกเราเพียงแค่อยากรู้อยากเห็นเท่านั้น” เฉินผิงอธิบาย

หลังจากได้ยินสิ่งที่เฉินผิงพูดซ่งจู่เต๋อตัดสินใจที่จะบอกความจริงและพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “ผมอยากจะขอเตือนคุณไว้นะ มันอันตรายมากถ้าจะเข้าไปในเหมืองเวลานี้ อาจจะเหลือเพียงแค่ตระกูลเดียวเหลือรอดในท้ายที่สุด ถ้าคุณเข้าไปกับพวกเรา นั่นหมายความว่าเราจะไม่สามารถปกป้องคุณได้อีก!”

“ไม่ต้องห่วง เราสามารถดูแลตัวเองได้ สิ่งที่คุณต้องทำมีเพียงแค่พาเราไปที่นั่นเท่านั้น” เฉินผิงตอบ

“ถ้าเช่นนั้น เราจะออกเดินทางในวันรุ่งขึ้น อย่างไรเสียผมไม่อาจจะรับผิดชอบใดๆ ต่อสิ่งใดที่อาจจะเกิดขึ้นกับคุณ แต่เนื่องจากคุณได้ช่วยเหลือลูกสาวของผมเอาไว้ ในคืนนี้ผมได้จัดเตรียมงานเลี้ยงเล็กๆ น้อยๆ เพื่อแสดงความขอบคุณ คุณสามารถอยู่ค้างคืนที่นี่ก็ได้นะ พวกเราจะได้ออกเดินทางกันแต่เช้าตรู่” ซ่งจู่เต๋อกล่าว

เฉินผิงไม่ได้ปฏิเสธคำขอของซ่งจู่เต๋อ เนื่องจากตระกูลซ่งs คุ้นเคยกับภูเขาลูกนี้เป็นอย่างดี มันจึงเป็นการดีที่ได้เดินทางไปพร้อมกับพวกเขา ไม่เพียงเท่านั้นเฉินผิงยังคาดหวังว่าภายในเหมืองนั้นอาจะมีบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับศิลาวิญญาณ

เฉินผิงและอู่ตงนั่งลงอยู่ภายในห้องนั่งเล่นเพียงลำพังโดยที่ไม่มีใครรบกวน ดูเหมือนว่าพวกตระกูลซ่งs ยังไม่ปักใจเชื่อว่าพวกเขาทั้งสองเป็นคนช่วยซ่งเถี่ยเอาไว้ พวกเขาเชื่อว่าเฉินผิงและอู่ตง แค่ผ่านมาเพื่อฉวยโอกาสเท่านั้น

ในขณะเดียวกัน ซ่งเถี่ยที่เปลี่ยนเสื้อผ้าของเธอเรียบร้อยแล้วได้เดินกลับมาที่ห้องนั่งเล่น เธอนั่งลงบนโซฟาที่อยู่ติดกัน เธอมองไปที่เฉินผิงอย่างระมัดระวัง “คุณเป็นคนช่วยฉันหรือเปล่า? ท่าทางคุณดูไม่มีทักษะการต่อสู้เลย”

แม้แต่ซ่งเถี่ยยังยากที่จะเชื่อว่า เฉินผิงเป็นคนที่เข้ามาช่วยเหลือเธอจากการถูกลักพาตัว

“ว้าย...” ซ่งเถี่ยร้องขึ้นพร้อมทั้งตะโกน “ผึ้ง ผึ้ง...”

ซ่งเถี่ย รูสึกหวาดกลัวทันทีที่เห็นมัน

เมื่ออู่ตงเห็นผึ้งตัวนั้น เขารู้ได้ทันทีว่านี่คือโอกาสอันดีที่ให้เธอเห็นด้านดีในตัวของเขา “คุณหนูซ่งไม่ต้องกลัวครับ ผมจะปกป้องคุณเอง!”

ดังนั้นเขาจึงดึงหมอนจากโซฟาเพื่อนำมาตีเจ้าผึ้งตัวนั้น เขามุ่งความสนใจที่จะตีมันเพียงเท่านั้น จนทำให้ทั้งห้องนั่งเล่นนั่นวุ่นวายไปหมด

ในขณะที่ซ่งเถี่ยกำลังขดตัวด้วยสีหน้าที่หวาดกลัวอยู่ที่มุมของโซฟา ครั้งหนึ่งเมื่อยังเป็นเด็กเธอเคยถูกผึ้งต่อย ดังนั้นจึงทำให้เธอกลัวมันเป็นอย่างมาก

อีกทางด้านหนึ่งเฉินผิงยังคงนั่งจิบชาอยู่เงียบๆ อยู่ท่ามกลางความวุ่นวายนั่น เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยด้วยความรู้สึกไม่สบอารมณ์ ทันใดนั้นเขาก็ดีดนิ้วของเขาออกไปเพียงเล็กน้อย ทำให้เจ้าผึ้งตัวนั้นร่วงลงกับพื้นทันที