หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 483

“พวกคนที่คิดจะเข้ามาลักพาตัวลูกสาวฉัน พวกมันตายหมดแล้ว แม้ว่าตอนนี้จะยังไม่รู้ว่าใครเป็นผู้บงการ แต่ฉันเชื่อเหลือเกินว่าจะต้องเป็นพวกตระกูลเฟิงและหลิวที่ส่งพวกมันมา” ซ่งจู่เต๋อกล่าว

“คุณซ่งไม่ต้องเป็นห่วง เราจะให้ความช่วยเหลือคุณเอง ทั้งสองตระกูลนั่นจะต้องชดใช้ ฉันจะให้พวกมันได้ลิ้มลองพลังหมัดเหล็กของฉัน และแก้แค้นให้กับ คุณซ่ง!” ฟ่านเต๋อเปียวสะบัดหมัดของเขาและมองไปที่ซ่งเถี่ยอย่างมุ่งมั่น

“ฮ่า ฮ่า ฉันคงจะต้องรบกวนคุณและอาจารย์กัวแล้วล่ะ แต่ทว่า ฉันได้ยินข่าวมาว่าพวกตระกูลหลิว ได้ว่าจ้างปรมาจารย์นักสู้เอาไว้หลายคน ดังนั้นพวกเราคงต้องระวังตัวให้มากขึ้น ฉันได้ใช้เส้นสายนิดหน่อยในการจัดหาสิ่งของพวกนี้มา” ซ่งจู่เต๋อใช้นิ้วมือของเขาทำท่าเป็นรูปปืน

กัวยิ้มและพูดว่า “คุณซ่งสำหรับพวกเราแล้วปืนมีพิษสงน้อยกว่ามีดหลายเท่านัก อีกทั้งปืนกลายเป็นสิ่งที่ไร้ประโยชน์เมื่อต้องปะทะกับปรมาจารย์พวกนั้น พวกมันให้เพียงแค่ความรู้สึกปลอดภัยปลอมๆ เท่านั้นเอง!”

“อาจารย์กัวมีใครที่ไหนไม่กลัวปืนด้วยอย่างนั้นเหรอ?” ซ่งจู่เต๋อยากที่จะเชื่อว่าจะมีคนเช่นนั้นอยู่จริง

“คุณซ่งถ้าหากว่าคุณไม่เชื่อล่ะก็ เชิญคุณลองใช้ปืนที่ว่ายิงมาที่ผมดูได้เลย!” กัวท้าทายอย่างเยือกเย็น

“ฉันจะทำแบบนั้นได้อย่างไรกัน? ฉันไม่กล้าจะใช้ปืนยิงคุณหรอกอาจารย์กัว!” ซ่งจู่เต๋อส่ายหัวทันที

“คุณซ่งคุณควรลองสักหน่อยสิ อาจารย์ของผมไม่กลัวปืนหรอกนะ เขาสามารถเคลื่อนไหวได้ไวกว่าลูกปืนเสียอีก” ฟ่านเต๋อเปียวพูดขึ้น

“อาจารย์กัว...” ลึกๆ แล้วซ่งจู่เต๋อเองก็รู้สึกสงสัยเช่นกัน เขาเริ่มรู้สึกอยากที่จะลองดู

“เอาเลย ฉันเองก็ควรจะแสดงความสามารถให้คุณได้เห็นสักหน่อย ฉันเองก็รู้สึกไม่สบายใจนักที่ได้รับเงินค่าจ้างจำนวนมากมายจากคุณ” กัวตอบ

เมื่อพูดจบเขาก็ลุกจากที่นั่ง และขยับไปยืนอยู่ด้านข้าง

ซ่งจู่เต๋อสั่งให้คนรับใช้นำปืนออกมาให้เขา เขาปลดเซฟมันแล้วเล็งไปที่กัว จากนั้นก็พูดว่า “ผมจะยิงแล้วนะ!”

“มาเลย เล็งมาตรงที่อกด้านขวาของฉันเลย!” กัวทุบไปที่อกของเขา

ลูกกระสุนนั่นเร็วเกินกว่าที่ใครจะมองเห็น แต่เฉินผิงกลับมองเห็นมันในทันที เขายื่นมือออกไปและคว้าจับกระสุนนั่นเอาไว้ในมือ

ซ่งเถี่ยตกใจอยู่ข้างๆ เฉินผิงเธอตกใจที่เห็นกระสุนอยู่ในอุ้งมือของเฉินผิง อย่างไรก็ตาม เฉินผิงกลับไม่ได้แสดงท่าทีอะไร เขาเพียงแค่เก็บมันลงในกระเป๋าเงียบๆ ทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ขณะเดียวกันนั้นเอง ทุกคนที่กำลังปรบมือให้กับกัว ซ่งจู่เต๋อพูดอย่างมีความสุขว่า “อาจารย์กัวมีคุณอยู่ที่นี่ด้วย ผมเชื่อเหลือเกินว่า ไม่มีใครหน้าไหนกล้าจะมาหยุดยั้งตระกูลซ่งsในวันพรุ่งนี้ ฮ่า ฮ่า ฮ่า...”

จากนั้นงานเลี้ยงก็เริ่มขึ้น ซ่งจู่เต๋อยังคงดื่มฉลองให้กับกัว โดยที่ไม่สนใจเฉินผิงและอู่ตง ในทางกลับกันซ่งเถี่ยก็พยามที่จะชวนเฉินผิงคุยและคอยตักอาหารให้เขา เธอปฏิบัติต่อเขาราวกับว่าเป็นเพื่อนเก่าที่สนิทสนมกันมานาน

“พ่อคะ หนูอยากจะขอไปเหมืองกับพ่อด้วยในวันพรุ่งนี้” ซ่งเถี่ยเอ่ยขออนุญาตกับซ่งจู่เต๋อ

“ลูกอย่ามาทำตัวไร้สาระไปหน่อยเลย นี่ไม่ใช่การไปเที่ยวนะ แต่เป็นการเดินทางที่เต็มไปด้วยอันตราย ลูกอยู่ที่บ้านจะดีกว่านะ!” ซ่งจู่เต๋อต่อว่าซ่งเถี่ย