หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 484

“ฉันไปแล้วนะ ไม่ต้องห่วงไปหรอกนะ เฉินผิงจะปกป้องฉันเอง” ซ่งเถี่ยกล่าว

ตอนนี้เธอเชื่อมั่นในความสามารถของเฉินผิง

ซ่งจู่เต๋ออ้าปากคิดจะพูดอะไรสักอย่าง แต่อาจารย์กัวกลับชิงเอ่ยตัดหน้าขึ้นมาว่า “คุณซ่ง สองคนนี้จะไปกับพวกเราด้วยเหรอ?”

“ใช่แล้ว” ซ่งจู่เต๋อผงกศีรษะ

“คุณซ่ง มิใช่ว่าคุณกำลังจะพาพวกเขาไปตายงั้นหรอกเหรอ? ผมไม่มีพลังมากพอที่จะมาปกป้องคนนอกหรอกนะ” อาจารย์กัวกล่าวอย่างเย็นชา

ซ่งจู่เต๋อพลันเอ่ยขึ้นมาด้วยความลำบากใจว่า “อาจารย์กัว พวกเขายืนกรานที่จะไปเอง ยิ่งไปกว่านั้นผมก็บอกพวกเขาแล้วว่าพวกเราจะไม่รับผิดชอบเรื่องความปลอดภัยของพวกเขาด้วย ฉะนั้นพวกเราจึงไม่ต้องใส่ใจเรื่องความปลอดภัยของพวกเขาเลย”

“งั้นก็ได้” หลังจากนั้นอาจารย์กัวไม่พูดอะไรอีก

แต่ฟ่านเต๋อเปียวกลับลุกขึ้นพลางกล่าวว่า “คุณซ่ง ให้คุณหนูซ่งไปด้วยเถอะ ผมจะเป็นคนคุ้มครองเธอจนแน่ใจได้ว่าไม่มีใครสามารถทำร้ายเธอได้เอง ผมเกรงว่าเจ้าหนุ่มสองคนนี้อาจจะปกป้องไม่แม้แต่ตนเองเสียด้วยซ้ำไป ดังนั้นพวกเราจึงไม่อาจวางใจให้พวกเขาเป็นคนคุ้มครองเธอได้”

ฟ่านเต๋อเปียวมองเฉินผิงด้วยสายตาดูแคลน การที่ซ่งเถี่ยถึงกับเสิร์ฟอาหารแล้วพูดคุยกับเฉินผิงอยู่ตลอดอาหารมื้อค่ำ ทำให้ฟ่านเต๋อเปียวรู้สึกโกรธขึ้นมาแล้ว

“ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ผมก็น่าจะวางใจมอบเธอให้คุณดูแลได้แล้ว” ซ่งจู่เต๋อผงกศีรษะ

หลังอาหารมื้อค่ำ อาจารย์กัวกับคนของเขาก็มาล้อมซ่งเถี่ยเอาไว้เพื่อถ่ายรูปและขอลายเซ็นต์ แม้แต่อู่ตงก็ก็เข้ามาขอถ่ายรูปกับซ่งเถี่ยด้วย

แต่เฉินผิงกลับลอบเดินไปยังศาลาพักผ่อนที่อยู่ใกล้ๆ เขานั่งตรงนั้นพลางฟังเสียงนกร้องและมองดูดาว ช่างให้ความรู้สึกเงียบสงบดีจริงๆ

ขณะที่เฉินผิงดื่มด่ำอยู่กับสภาพแวดล้อมอันแสนสงบสุขอยู่นั้น ซ่งเถี่ยก็เข้ามาถามเขาว่า “คุณแน่ใจว่าไม่อยากถ่ายรูปหรือขอลายเซ็นต์ของฉันสักหน่อยเหรอ?”

“ไม่ล่ะ ผมไม่สนใจ” เฉินผิงตอบโดยไม่ลังเล

“คุณ...” ซ่งเถี่ยไม่คาดคิดว่าเฉินผิงไม่ไว้หน้ากันเลยสักนิด เธอรู้สึกประหลาดใจมากเสียจนพูดไม่ออกแล้ว

“ไอ้เด็กบ้า! กล้าดียังไงถึงมาพูดกับคุณหนูซ่งแบบนั้น? ยิ่งไปกว่านั้นแกไม่ลุกขึ้นทักทายเธอได้ยังไงกัน?” ฟ่านเต๋อเปียวตะคอกใส่

แต่ไม่ว่าฟ่านเต๋อเปียวจะกระชากแรงสักแค่ไหน เฉินผิงก็ยังคงนิ่งราวกับขุนเขาลูกหนึ่ง ไม่ขยับเขยื้อนแม้สักชุ่น

“ไสหัวไปซะ!” เฉินผิงออกคำสั่งเสียงเย็น ทันใดนั้นฟ่านเต๋อเปียวก็สัมผัสได้ถึงคลื่นพลังอันมหาศาลที่กำลังถั่งโถมเข้าใส่จนทำให้เขาลอยกระเด็นกลับไป

“ปะ... เป็นไปได้ยังไงกัน?” ฟ่านเต๋อเปียวมองเฉินผิงด้วยความตกตะลึง เขาไม่อยากเชื่อสิ่งที่เกิดขึ้นเลย

เขาคิดจะพุ่งเข้าจู่โจมเฉินผิงอีกครั้ง แต่เฉินผิงก็ลุกขึ้นแล้วเดินจากไป

“เฮ้ อย่าหนีนะ! ฉันยังอยากคุยกับคุณอยู่เลย!” ซ่งเถี่ยไล่ตามเขามา

เฉินผิงไม่สนใจเธอแล้วกลับห้องที่จัดมาให้เขา

ในขณะเดียวกันฟ่านเต๋อเปียวก็เดินเข้ามาหาซ่งเถี่ยด้วยสีหน้าคล้ำเครียด “คุณหนูซ่ง วันนี้ผมรู้สึกไม่ค่อยสบาย มิฉะนั้นไอ้เด็กบ้านั่นก็คงไม่มีโอกาสที่จะสู้ผมได้หรอก!”

ซ่งเถี่ยไม่สนใจเขาแล้วหันหลังกลับห้องตัวเองไป