หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 486

“พวกคุณเคยมีเรื่องกันมาก่อนเหรอ?” ซ่งเถี่ยถามพลางมองมาทางเฉินผิง

“จะว่างั้นก็ได้” เฉินผิงตอบอย่างสงบนิ่ง เห็นได้ชัดว่าเขาไม่สนใจเรื่องที่เถ้าแก่เฟิงข่มขู่สักนิด

“ไอ้เด็กเวร! ถ้าพวกแกคุกเข่าขอโทษ บางทีฉันก็อาจจะยอมไว้ชีวิตพวกแกก็ได้ พวกแกกล้าดียังไงถึงได้มาที่เมืองเฟิงหลังจากล่วงเกินฉันแล้ว?” เถ้าแก่เฟิงยิ้มเยาะ

“เมืองเฟิงไม่ได้เป็นของตระกูลพวกแกเสียหน่อย! ฉันอยากจะมาเมื่อไหร่ก็ได้ทั้งนั้น!” เฉินผิงเถียงข้างๆ คูๆ

ในขณะเดียวกัน ทุกคนต่างรู้สึกตกตะลึงกับท่าทางของเฉินผิงยามที่เขาคุยกับเถ้าแก่เฟิง

ควรทราบว่าตระกูลเฟิ่ง ซ่งและหลิวเป็นตระกูลที่ทรงอิทธิพลมากที่สุดในเมืองเฟิง ไม่มีใครกล้าพูดกับพวกเขาด้วยท่าทีหยาบคายเช่นนั้น

เถ้าแก่เฟิงตกตะลึงไปชั่วขณะแล้วพลันเดือดดาลขึ้นมาทันที อย่างไรเสียเขาก็รู้สึกเสียหน้าที่ถูกเด็กหนุ่มผู้หนึ่งสวนกลับต่อหน้าทั้งสามตระกูล

หลังจากนั้นสักพัก เถ้าแก่เฟิงก็ถลึงตามองเฉินผิงพลางกล่าวว่า “วันนี้ฉันจะทำให้แกได้รู้ว่าเมืองเฟิงใช่เมืองของฉันหรือเปล่าเอง! ฆ่ามัน! ฆ่ามันเดี๋ยวนี้!”

ชั่วอึดใจต่อมา ลูกน้องทั้งสองคนของเถ้าแก่เฟิงก็พุ่งเข้าเหวี่ยงหมัดหนักๆ ใส่เฉินผิง

น่าแปลกที่เฉินผิงเอาแต่ยืนนิ่งไม่ขยับตัวแม้สักชุ่น ราวกับว่าเขามองไม่เห็นพวกนั้นแต่อย่างใด

ซ่งเถี่ยรู้สึกกระวนกระวายใจจึงรีบพุ่งเข้าไปปกป้องเฉินผิงเอาไว้ “คุณฆ่าเขาไม่ได้นะ!”

“แม่หนูน้อย เธอทำอะไรอยู่น่ะ?”

ซ่งจู่เต๋อขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่าบุตรสาวของเขารีบพุ่งเข้าไปปกป้องเฉินผิงโดยไม่สนใจอันตรายเลยสักนิด

“พ่อคะ เฉินผิงเคยช่วยชีวิตหนูมาก่อน ฉะนั้นหนูย่อมไม่อาจทนเห็นเขาตายได้ ยิ่งไปกว่านั้นหากเรื่องนี้เกิดแพร่งพรายออกไปล่ะก็ ชื่อเสียงของตระกูลเราคงได้ย่อยยับเป็นแน่!” ซ่งเถี่ยอธิบายให้ซ่งจู่เต๋อฟังอย่างร้อนรนกระวนกระวาย

“ฉันไม่เป็นไรหรอก อย่างไรเสียคุณก็ยอดเยี่ยมที่สุด!” ซ่งเถี่ยส่ายหน้าพลางเอ่ยตอบ

ฟ่านเต๋อเปียวหน้าแดงก่ำหลังจากซ่งเอ่ยชื่นชม เขาตบหน้าอกให้สัญญาอย่างกระตือรือร้นว่า “คุณหนูซ่ง ตราบใดที่มีผมอยู่จะไม่มีใครมาทำร้ายคุณได้เป็นอันขาด ผมจะฆ่าใครก็ตามที่กล้ามาลองดี”

ขณะที่ฟ่านเต๋อเปียวกล่าว เขาก็ไม่ลืมที่จะส่งสายตายั่วยุไปหาเถ้าแก่เฟิงด้วย

เถ้าแก่เฟิงรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาติดหมัดจึงตะโกนใส่ซ่งจู่เต๋อว่า “ซ่งจู่เต๋อ นี่มันอะไรกันเนี่ย? มันมีความเกี่ยวข้องกับตระกูลของคุณด้วยงั้นเหรอ?”

“เถ้าแก่เฟิง คุณเฉินช่วยชีวิตลูกสาวผมเอาไว้ ถือว่าเห็นแก่ผมก็แล้วกัน ช่วยปล่อยผ่านไปสักครั้งด้วยเถอะ นอกจากนั้นก็อย่าลืมว่าพวกเราแห่กันมาที่นี่ก็เพื่อขึ้นไปบนยอดเขา!” ซ่งจู่เต๋อเตือนสติเถ้าแก่เฟิง

“บัดซบเอ๊ย คนของฉันตายไปตั้งสองคน คุณกล้าดียังไงมาบอกให้ผมปล่อยผ่าน?” เถ้าแก่เฟิงกล่าวพลางกัดฟันแน่น

“พอสีกทีเถอะน่า! เสียเวลามามากแล้ว แต่พวกเรายังไม่เจอทางเข้าเหมืองเส้นเลือดเลยนะ ถ้าหากพวกเราหาไม่เจอแล้วอยู่ในภูเขาต่อไปก็คงอันตรายมากทีเดียว ยิ่งไปกว่านั้นพวกเราก็ไม่แน่ใจว่าพวกเราจะมีสักกี่คนที่จะออกจากภูเขาได้อย่างปลอดภัย ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ทำไมตอนนี้พวกเราต้องเอาแต่ทะเลาะกันอยู่ด้วยเล่า? ถ้าหากหลังจากลงเขาไปแล้วเจ้าหนุ่มยังมีชีวิตอยู่ คุณค่อยหาโอกาสแก้แค้นก็ได้นี่นา!” หลิวเฉิงอินลุกขึ้นแล้วพยามคลี่คลายสถานการณ์