หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 487

ทั้งสามรู้ดีว่าตระกูลของพวกเขาจะต้องเข้าร่วมสงครามนองเลือดเมื่อได้พบกับสายแร่ แต่ก่อนสงครามดังกล่าวจะเริ่มต้น ก็ไม่มีใครอยากจะขัดแย้งกันเองในตอนนี้

“เอาล่ะ ฉันจะไว้ชีวิตแก!” เถ้าแก่เฟิงเย้ยหยันก่อนจะพาคนของเขาขึ้นไปยังเนินเขา

ทันใดนั้น พวกตระกูลหลิวก็เดินออกไปพร้อมกับผู้ติดตาม ทิ้งซ่งจู่เต๋อกับคนของเขาไว้เบื้องหลัง

“อาจารย์กัว สองตระกูลนี้มีอิทธิพลมากแค่ไหนกันเหรอ?” จู่เต๋อกระซิบถามอาจารย์กัว

“ในบรรดาพวกของตระกูลเฟิงมีปรมาจารย์มากกว่าหกคน แต่ว่าผมก็อ่านใจของผู้เฒ่าเคราแพะไม่ออกจริงๆ ส่วนตระกูลหลิวนั้นไม่ต้องกังวลมาก พวกเขามีปรมาจารย์เพียงแค่สามคนเท่านั้น” อาจารย์กัวตอบอย่างมั่นใจ

“ขอบคุณท่านมาก อาจารย์กัว!” ซ่งจู่เต๋อรู้สึกดีขึ้นเมื่อได้ยินคำวิพากษ์ของอาจารย์กัว

ในขณะเดียวกัน เฉินผิงก็หัวเราะออกมาเบาๆ เมื่อได้ยินดังนั้น ถึงแม้อาจารย์กัวจะเป็นผู้เชี่ยวชาญศิลปะการต่อสู้ที่ดีคนหนึ่ง แต่เขาก็อ่านคนไม่เก่งเลย เพราะจากแค่เหลือบมอง เฉินผิงก็บอกได้เลยว่าตระกูลเฟิงมีปรมาจารย์อยู่สิบคน และผู้ที่อาวุโสสูงสุดนั้นอาจจะเป็นปรมาจารย์นักเวทย์

อีกอย่าง พวกตระกูลหลิวนั้นมีปรมาจารย์เก้าคน คนที่แข็งแกร่งที่สุดนั้นสูงกว่าสองเมตร ถึงคนที่สูงและแข็งแกร่งเช่นเขาจะมีสายตาเลื่อนลอยอยู่ตลอด แต่เขาก็แข็งแกร่งพอๆ กับอาจารย์กัว

ตอนนี้อาจเร็วเกินไปที่จะบอกว่าสุดท้ายแล้วใครจะชนะ! แต่ซ่งจู่เต๋อก็มองสถานการณ์นี้ในแง่ดีเกินไป!

หลังจากเดินกันมาสักพัก ซ่งเถี่ยก็เดินมาหาเฉินผิงและกระซิบว่า “เฉินผิง คุณต้องตามฉันมาใกล้ๆ เลยนะตอนที่เราเข้าไปในไพรปีศาจ ถ้าคุณหลงทางล่ะก็ คุณจะหนีรอดออกไปไม่ได้เลย!”

“ไพรปีศาจเหรอ?” เฉินผิงตะลึง

“ป่านั่นน่ากลัวมาก หลายคนเข้าไปในป่านั่นแล้วหาทางออกมาไม่ได้เลย อีกอย่าง ไม่มีใครเจอศพคนที่สูญหายไปด้วย เพราะแบบนี้เราก็เลยเรียกมันว่าไพรปีศาจแหละ แต่ก็ไม่ต้องกังวลมาก คุณจะไม่เป็นไร แค่ตามฉันมาก็พอ ทีมของฉันมีผู้นำทางที่ล่าสัตว์เก่ง แล้วพวกเขาก็เคยเข้ามาในไพรปีศาจนี้เป็นร้อยๆ ครั้งแล้วด้วย!” ซ่งเถี่ยอธิบายกับเฉินผิงเพื่อให้เขาคลายกังวล

“โอเค! ผมเข้าใจแล้ว!” เฉินผิงตอบพร้อมยิ้มจางๆ ให้ซ่งเถี่ย

“ไม่เป็นไรหรอก ตามผมมาแล้วก็อย่ากังวลจนเกินไป” เฉินผิงพยามให้อู่ตงคลายกังวล

อู่ตงพยักหน้าตอบรับและเดินตามเฉินผิงไป ขณะที่กำปืนสัญญาณในมือไว้แน่น

ซ่งเถี่ยอยู่ข้างหน้าห่างไปราวสองสามเมตร เธอมักจะหันหลังมาบ่อยๆ เพื่อตรวจดูเฉินผิงและคนที่เหลือ ด้วยความกังวลว่าจะตามมาไม่ทัน

ทันใดนั้น ผู้ติดตามของตระกูลซ่งก็เข้าไปหาซ่งเถี่ยและกล่าวว่า “คุณหนูซ่งครับ คุณซ่งอยากให้คุณหนูไปอยู่ข้างหน้าแล้วอยู่ใกล้ๆ เขาไว้ครับ”

“ฉันไม่ไป บอกคุณพ่อไปด้วยว่าฉันจะเดินอยู่กับเฉินผิงและคนที่เหลือ!” ซ่งเถี่ยปฏิเสธแล้วบอกให้เขากลับไป

ซ่งเถี่ยเป็นกังวล เพราะเฉินผิงและอู่ตงเป็นคนนอกตระกูล ซ่งจู่เต๋ออาจจะทิ้งพวกเขาได้ถ้าพวกเขาหลงทาง แต่ถ้าเธอเดินอยู่กับพวกเขา ซ่งจู่เต๋อจะไม่เหลือทางเลือกใดนอกจากต้องดูแลทุกคนให้ดี