หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 488

เฉินผิงยิ้มออกมา เพราะรู้ว่าซ่งเถี่ยคิดเช่นไร เขาเปลี่ยนความคิดที่มีต่อเธอไปแล้ว

รอบกายพวกเขามืดครึ้มลงไปอีกหลังจากก้าวเข้าไปในไพรปีศาจ เพื่อป้องกันอันตรายที่จะเกิดกับทุกคน ผู้ฝึกพลังขั้นสูงของตระกูลซ่งและเหล่าศิษย์ของอาจารย์กัวต้องคอยอยู่ขนาบข้างพวกเขาไว้ตลอดเวลา

ระหว่างนั้น เถ้าแก่เฟิงที่อยู่ด้านหน้าของกลุ่มก็ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ให้กับชายอาวุโสข้างเขา “เริ่มเลยไหม? อาจารย์หม่า”

อาจารย์หม่าพยักหน้าตอบรับ ก่อนจะยื่นมือไปจับต้นไม้ในบริเวณนั้นและดึงเปลือกไม้ออกมาอย่างแรง

ชายอาวุโสผู้นั้นคุกเข่าลงกับพื้นและหยิบใบไม้ขึ้นมากำหนึ่ง หลังจากนั้นอาจารย์หม่าก็ร่ายมนต์บางอย่างก่อนที่ร่างของเขาจะลุกเป็นไฟ

ด้วยเหตุผลอะไรบางอย่าง ความร้อนของไฟดูเหมือนจะไม่ได้ทำร้ายอาจารย์หม่าเลย เขาเติมเปลือกไม้ที่ดึงมาลงไปในกองไฟนั้น

และต่อมา อาจารย์หม่าก็หยิบผงบางอย่างในกระเป๋าออกมา และโยนลงไปในเปลวเพลิง

ฟุ่บ!

ทันใดนั้น เปลวไฟก็หายไป เหลือแค่เพียงควันหนาสีขาวพวยพุ่งขึ้นมาจากกองขี้เถ้า

หลังจากหยิบกิ่งไม้ขึ้นมาได้กิ่งหนึ่ง อาจารย์หม่าก็กัดนิ้วของเขาและหยดเลือดลงบนกิ่งไม้นั้น จากนั้นเขาก็เริ่มเขียนบางอย่างลงบนพื้น

ไม่นานนัก ภาพวาดเสือก็ปรากฏขึ้นบนพื้น และมันดูราวกับมีชีวิตขึ้นมา

“โฮก!” หลังจากที่คำรามเสียงดังอย่างน่าหวาดกลัว เสือตัวนั้นก็หายวับไป

อาจารย์หม่าเริ่มวาดภาพสัตว์ที่ดุร้ายอีกครั้ง และเหมือนภาพก่อนหน้า สัตว์ที่เขาวาดกลับหายวับไปอย่างน่าอัศจรรย์

เถ้าแก่เฟิงและคนอื่นๆ อ้าปากค้างเมื่อได้เห็นเหตุการณ์ที่ไม่น่าเชื่อเกิดขึ้นต่อหน้า

“เฮ้อ!” ชายอาวุโสขว้างกิ่งไม้ทิ้งไปพร้อมกับถอนหายใจหลังจากวาดเสือเป็นสิบๆ ตัวเรียบร้อยแล้ว “เสร็จแล้ว คนพวกนั้นออกจากป่านี้ไปไม่ได้แล้ว”

เมื่ออาจารย์หม่าลุกขึ้นยืน หน้าผากของเขาก็ชุ่มไปด้วยเหงื่อ

ทันใดนั้น ทั้งกลุ่มก็ได้ยินเสียงคำรามอันดุร้าย และทำให้ทุกคนรู้สึกว่ากำลังตกอยู่ในอันตราย

“อะไรน่ะ? ในป่านี้มีสัตว์ร้ายตั้งแต่เมื่อไรกัน?” นายพรานผู้นำทางเอ่ยขึ้น

พวกเขาเคนเข้ามาในป่านี้บ่อยครั้งจนนับไม่ถ้วน แต่กระนั้นพวกเขาก็ไม่เคยได้เจอสัตว์ร้ายที่จะสามารถคำรามได้เช่นนั้นมาก่อนเลย เสียงนั่นเป็นเสียงเสืออย่างแน่นอน!

“เฉินผิงล่ะ? เฉินผิง!”

มันแย่มากพออยู่แล้วที่หมอกบดบังทัศนวิสัยของซ่งเถี่ย แต่เมื่อได้ยินเสียงคำรามนั้น ซ่งเถี่ยก็ยิ่งตื่นตกใจ และเริ่มร้องเรียกเฉินผิงด้วยสัญชาตญาณของเธอ

ทันใด ซ่งเถี่ยก็รู้สึกว่ามีคนมาจับไหล่ของเธอไว้ เธอจึงหวีดร้องออกมาเหมือนเด็กเล็กๆ

“ไม่เป็นไร นี่ผมเอง” เฉินผิงปลอบโยนซ่งเถี่ย ผู้ที่โผเข้าหาเขาทันทีเพื่อให้รู้สึกปลอดภัยอีกครา

อู่ตงที่เห็นเช่นนั้น ก็เบิกตากว้างจนตาแทบจะถลนออกมาจากเบ้า