หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 489

เฉินผิงไม่ได้คิดว่าซ่งเถี่ยจะทำเช่นนั้น เขาอึ้งไปชั่วขณะหนึ่ง แม้เธอจะอยู่ใกล้เขาจนได้กลิ่นกายเธอ แต่เฉินผิงก็ต้องสงบจิตใจเอาไว้

“ผมจะจับมือคุณไว้นะ แล้วคุณแค่หลับตาเดินตามผมมาก็พอ ได้ยินเสียงอะไรก็ไม่ต้องลืมตามดูนะ โอเคไหม?” เฉินผิงแนะนำ

ซ่งเถี่ยตัดสินใจแล้วว่าจะไว้ใจชายคนนี้ เธอจึงพยักหน้าตอบรับและหลับตาเอาไว้ตามที่เขาบอก

“คุณเฉิน คุณรู้มั้ยว่ามันเกิดอะไรขึ้น? ทำไมอยู่ๆ ก็มีหมอกหนาแบบนี้?” อู่ตงถามด้วยความสงสัย

“นี่ไม่ใช่หมอกหรอก หลับตาไว้ก่อน ถ้าผมบอกให้ลืมตาก็ค่อยลืมตา ไม่ว่าจะได้ยินอะไรก็อย่าขยับเด็ดขาด เข้าใจไหม?”

อู่ตงรู้ว่าไม่เหลือทางไหนให้เลือกนอกจากต้องฟังเฉินผิงเท่านั้น เขาจึงทำตามที่เฉินผิงบอก

“โฮก!”

คนในกลุ่มยิ่งกลัวมากขึ้นเมื่อได้ยินเสียงสัตว์ร้ายใกล้เข้ามาอีก และสัตว์ที่ว่าก็น่าจะมากันเป็นฝูงด้วย

“อ้า!” เกือบทุกคนในกลุ่มสะดุ้งโหยงเมื่อได้ยินเสียงใครคนนึงกรีดร้องอยู่ไม่ไกลนัก

ไม่นานนัก ทุกคนก็ได้ยินเสียงกรีดร้องขึ้นอีก และยังได้ยินเสียงคนสบถขณะกำลังวิ่งหนี

ด้วยความหวาดกลัว ซ่งจู่เต๋อหลบอยู่หลังอาจารย์กัวเพียงเพื่อทำให้เขารู้สึกปลอดภัย ส่วนอาจารย์กัวนั้นยืนเตรียมพร้อมเพื่อเผชิญหน้ากับอันตรายที่กำลังจะเกิด

ขณะนั้นเอง เฉินผิงก็ปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าซ่งจู่เต๋อพร้อมกับจับมือของซ่งเถี่ยเอาไว้ แม้จะมีหมอกหนา แต่ซ่งจู่เต๋อก็ดูราวกับไม่มีปัญหาในการมองสำรวจรอบกาย

“คุณซ่ง ได้โปรดออกคำสั่งให้ทุกคนยืนอยู่กับที่และหลับตาลงด้วยครับ ไม่ว่าจะได้ยินอะไร ให้ยืนอยู่นิ่งๆ และหลับตาเอาไว้ตลอดเวลา” เฉินผิงแนะนำขึ้นมาอีกครั้ง

เฉินผิงส่ายหัวอย่างเสียไม่ได้เมื่อทั้งสองได้ปฏิเสธที่จะเชื่อใจเขา ไอ้ที่เรียกกันว่าสัตว์ร้ายนี่มันก็เป็นแค่ภาพลวงตา เป้าหมายของพวกมันคือทำให้เราหวาดกลัวและสับสนเท่านั้นเอง

โฮก! ทันใดนั้น เสือที่มีลายหลากสีพาดผ่านลำตัวก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าเฉินผิงและทุกคน มันแยกเขี้ยวใส่พวกเขา

ซ่งจู่เต๋อกลัวจนขวัญหนีดีฝ่อเมื่อได้เห็นเสือตัวนั้น เขารีบร้องเรียกอาจารย์กัว ขณะที่ซ่งเถี่ยเกาะแขนเขาไว้แน่นพร้อมกับดวงตาที่ปิดสนิท “อาจารย์กัว!”

อาจารย์กัวเห็นเสือตัวนั้นแล้วเช่นกัน เขาจึงตะโกนใส่มันเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ

แต่การตะโกนใส่มันดูเหมือนไม่ได้ทำให้เจ้าสัตว์ร้ายนั้นหันไปสนใจเขา มันยังคงคำรามใส่ซ่งจู่เต๋อและคนอื่นๆ ต่อไป ราวกับว่ามันไม่เห็นและไม่ได้ยินอาจารย์กัว

“นี่แกกล้าดียังไงที่ไม่สนใจฉัน ไอ้สัตว์ร้ายสกปรก!” อาจารย์กัวรู้สึกอับอายและเริ่มหัวเสียเมื่อเห็นว่าเสือตัวนั้นไม่ได้สนใจเขาเลย เขารีบวิ่งไปข้างหน้าและเงื้อมือขึ้นชกมัน

อาจารย์กัวต้องประหลาดใจเมื่อเขาเห็นว่า กำปั้นของเขาเหวี่ยงผ่านเป้าหมายไปราวกับว่ามันทำจากอากาศ