หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 491

“อาจารย์หม่า ที่นี่มีทองเยอะไหม?” เถ้าแก่เฟิงหันมามองอาจารย์หม่าก่อนเอ่ยคำถาม

เขาพยักหน้าอย่างไม่ลังเล “ที่นี่ไม่ทรุดโทรมเกินไปอย่างแน่นอนครับ ทางเข้าสู่สายแร่ของเหมืองนี้น่าจะอยู่ทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือ ลองส่งคนไปสำรวจทางทิศนั้นดูสิครับ!”

“ได้เลย!” เถ้าแก่เฟิงรู้สึกดีใจมากทันทีที่รู้ที่ตั้งของเหมือง และการจะค้นหาทางเข้าสู่สายแร่ของเหมืองให้เจอนั้น ก็เป็นรื่องของเวลาเพียงเท่านั้น ดูเหมือนว่าพื้นที่ทั่วทั้งเขาเหิงชานน่าจะกลายเป็นเหมืองในไม่ช้านี้!

ในขณะที่เขากำลังรู้สึกตื่นเต้นกับความคิดของตัวเองอยู่นั้น เขาก็เห็นคนกลุ่มหนึ่งเดินออกมาจากป่า และหนึ่งในกลุ่มคนเหล่านั้นก็เป็นใครไปไม่ได้นอกจากซ่งจู่เต๋อ!

เมื่อเขาเห็นว่าซ่งจู่เต๋อสามารถนำคนของเขาออกมาจากป่าได้ โดยที่ไม่ได้รับอันตรายใดๆ เลย รอยยิ้มที่อยู่บนใบหน้าของเถ้าแก่เฟิงก็หายไปในทันที

“พ พวกนายออกมากันได้ยังไง?” เถ้าแก่เฟิงถามด้วยสีหน้าที่งุนงง

ในขณะเดียวกัน อาจารย์หม่าก็ขมวดคิ้วแล้วถามขึ้นว่า “มีคนเดินออกมาจากที่นั่นเหรอ?”

“ใช่ พวกตระกูลซ่งน่ะ! พวกเขาไม่ติดกับดักของเรา! ทุกคนรอดออกมาได้!” เก้าแก่เฟิงตอบ

“เป็นไปได้อย่างไร?” อาจารย์หม่าขมวดคิ้วอย่างเคร่งเครียด

“อาจารย์หม่า นายคิดว่าเวทมนตร์ภาพลวงตาของนายเพียงพอจะทำให้พวกเราติดกับงั้นเหรอ? ช่างไร้เดียงสาจริงๆ” ซ่งจู่เต๋อหัวเราะเสียงดัง

“นายพูดเรื่องอะไรซ่งจู่เต๋อ? เวทมนตร์ภาพลวงตาอะไรกัน? ฉันไม่เข้าใจ!” เถ้าแก่เฟิงทำเป็นไม่เข้าใจคำพูดพวกนั้น

“จงเสแสร้งต่อไปเถอะ วันที่นายจะเสแร้งไม่ได้อีกต่อไปใกล้จะมาถึงแล้ว!” ซ่งจู่เต๋อจ้องหน้าอิสซาย่า ก่อนที่จะหันไปหาลูกน้องของเขาและออกคำสั่ง

“กระจายคำสั่งออกไป รีบหาทางเข้าสู่สายแร่ให้เจอ เดี๋ยวนี้!”

โดยไม่รีรออะไร พวกตระกูลซ่งก็เริ่มค้นหาทางเข้าเช่นกัน แต่เนื่องจากพื้นที่ของเขาแห่งนี้มีบริเวณที่กว้างใหญ่ไพศาล การค้นหาทางเข้าสู่สายแร่จึงไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

เมื่อเห็นว่าพวกตระกูลซ่งพากันค้นหาทางเข้าแบบสุ่มสี่สุ่มห้าด้วยท่าทีที่ดูเงอะงะ เถ้าแก่เฟิงก็แอบยิ้มกริ่ม เรารู้ทิศทางที่ชัดเจนแล้ว การค้นหาของพวกเราจะต้องราบรื่นและรวดเร็วกว่าอย่างแน่นอน!

อีกด้านนึง เฉินผิงก็กำลังดีใจที่ได้เดินทางมาถึงบนยอดเขาในที่สุด เขาสัมผัสได้ถึงพลังงานแห่งจิตวิญญาณที่ผุดขึ้นมาจากพื้นดินในบริเวณนั้น พลังช่างมหาศาลเหลือเกิน ราวกับว่ามันกำลังจะระเบิดออกมา

น่าจะมีหินศักดิ์สิทธิ์มากมายใต้บริเวณพื้นที่แห่งนี้

“เราเจอมันแล้ว! เราเจอมันแล้ว!” หนึ่งในกลุ่มของพวกตระกูลเฟิงร้องโหวกเหวกโวยวาย

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ทุกคนก็กรูไปยังที่มาของเสียง สิ่งที่พวกเขาเห็นก็คือ หนึ่งในทีมงานกำลังยืนถือพลั่วอยู่หน้าปากหลุมเล็กๆ ที่น่าจะมีขนาดจุดศูนย์กลางไม่ถึงหนึ่งเมตร

ด้วยความที่ด้านในโพรงนั้นมืดมาก จึงไม่มีใครมองเห็นว่าสิ่งที่อยู่ด้านในคืออะไรกันแน่ แต่จากประสบการณ์ พวกเขาอาจจะหาสายแร่เจอหากขุดหลุมนั้นให้ลึกลงไปอีก

การปรากฏขึ้นของทางเข้าที่อาจจะนำไปสู่สายแร่ของเหมือง ได้ก่อให้เกิดความตึงเครียด ราวกับว่าสงครามกำลังจะเกิดขึ้นเมื่อใดก็ได้ในไม่ช้านี้!

“ไม่มีใครรับประกันได้ว่านี่คือทางเข้าไปสู่สายเเร่ของเหมือง เราคงต้องใช้การคาดเดาว่าที่นี่มีพลอยอยู่มากมายจริงหรือไม่ ทำไมเราไม่ร่วมมือกันขุดหลุมนี้ให้ใหญ่ขึ้นเพื่อจะได้เห็นสิ่งที่อยู่ด้านในก่อนจะหาข้อสรุปล่ะ?” หลิวเฉิงหยินเสนอซ่งจู่เต๋อและเถ่าแก่เฟิง