หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 492

หลิวเฉิงหยินรู้ดีว่าตระกูลหลิวนั้นอ่อนแอที่สุดในบรรดาคนทั้งสามตระกูล จากสถานการณ์ที่ดูเหมือนจะยุ่งเหยิงในตอนนี้ เขาเล็งเห็นว่า ทั้งสามตระกูลอาจจะลงเอยด้วยการสู้รบปรบมือกัน และอีกอย่าง มันอาจจะไม่มีกระแสแร่อยู่ด้านในนั้นจริงก็เป็นได้

“ได้เลย ฉันเห็นด้วย!” ซ่งจู่เต๋อพยักหน้าเพราะเข้ารู้สึกไม่ต่างกัน

เมื่อได้เห็นท่าทีของทุกคน เถ้าแก่เฟิงก็ทำได้แค่เพียงเล่นไปตามเกมส์เท่านั้น “งั้นก็ได้ พวกเรามาช่วยกันขุดหลุมนี้ด้วยกัน!”

หลังจากพูดจบ เขาก็หันไปหาลูกน้องและออกคำสั่ง “ไปเอาระเบิดมาระเบิดทางเข้านี้”

ขณะนั้น เฉินผิงกำลังยืนดูลาดเลาอยู่บนยอดเขา เมื่อได้ยินคำสั่งของเถ้าแกเฟิง เขาก็รีบปรี่เข้ามาพร้อมกับพูดว่า “คุณจะทำแบบนั้นไม่ได้นะ! ยอดเขาอาจจะทรุดตัวลงมาหากคุณระเบิดทางเข้าแบบนั้น!”

เขาสามารถเดาได้ว่าด้านใต้ของยอดเขานี้มีความกลวง การระเบิดที่รุนแรงจะทำให้ดินด้านในพลังทลาย และส่งผลให้ยอดเขาถล่มลงมา

เถ้าแก่เฟิงจ้องมองมาที่ชายหนุ่มก่อนจะตะคอกเสียงดัง “นายจะไปรู้เรื่องอะไร? พวกเราทำงานในเหมืองมานาน และเราก็ใช้วิธีนี้มาตลอด ถอยออกไปไกลๆ! ฉันจะกลับมาจัดการกับนายตอนที่เราลงเขาแล้ว!”

ไม่มีใครใส่ใจในคำพูดของเฉินผิงแม้แต่คนเดียว และในเวลาเพียงไม่นาน ระเบิดก็ถูกนำมาติดตั้งบริเวณนั้น

และอีกไม่กี่วินาทีต่อมา เสียงระเบิดก็ดังกึกก้องไปทั่วทั้งบริเวณ หลุมที่มีขนาดกว้างไม่ถึงเมตรตอนนี้ได้กลายเป็นหลุมขนาดมหึมา!

ด้านในของหลุมนั้นยังคงเต็มไปด้วยความมืดมิด แต่เสียงของหินที่กระทบกันยังคงดังกึกก้องไม่หยุด

“นั่นคงจะเป็นแค่เสียงก้อนกรวดที่ร่วงลงมาหลังจากการระเบิด รีบเข้าไปดูข้างในกันที่กว่า” เถ้าแก่เฟิงแนะนำ

ทันใดนั้นเอง แรงสั่นสะเทือนที่คล้ายกับแผ่นดินไหวก็เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องขณะที่พวกเขากำลังจะก้าวเข้าไปข้างใน มันทำให้ทุกคนรู้สึกตื่นตระหนกเป็นอย่างมากจนต้องถอยครูดออกมา

หลังจากนั้น ทุกคนก็สังเกตเห็นรอยแยกบนพื้นที่พวกเขายืนอยู่ มันไม่เพียงแค่แตกออกเรื่อยๆเท่านั้น แต่รอยแยกยังมีขนาดกว้างขึ้นอีกด้วย

“อ๊า!”

ขณะที่ติดอยู่ในหลุมมหีมานั้น กลุ่มคนเหล่านั้นก็ได้เห็นแท่งหินมากมายโผล่ขึ้นมาจากพื้น มันมสีสันเจิดจ้าและเปล่งประกาย โดยที่ใครๆ ก็สามารถมองเห็นได้โดยไม่ต้องพึ่งเครื่องมือหรืออุปกรณ์ใดๆ ทั้งสิ้น

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า! พวกเรากำลังจะรวยกันแล้ว ที่นี่คือสายแร่ของเหมืองที่เต็มไปด้วยหินอัญมณีมากมายจริงๆ ด้วย! ช่างน่าเหลือเชื่อ!” เมื่อได้เห็นหินอัญมณีที่รายล้อมพวกเจา เถ้าแก่เฟิงก็หัวเราะออกมาราวกับคนเสียสติ

หลิวเฉิงหยินและซ่งจู่เต๋อเองก็รู้สึกดีอกดีใจเป็นอย่างมาก สถานที่แห่งนี้มีมูลค่ามากกว่าภูเขาทองคำเสียอีก

ในขณะที่ทุกคนกำลังตกตะลึงกับการปรากฏขึ้นของหินอัญมณีเหล่านั้น เฉินผิงกลับรู้สึกสนใจก้อนหินธรรมดาๆ ก้อนหนึ่งที่มีขนาดเท่ากับกำปั้นและมีลักษณะคล้ายกับหินกรวด

พลังแห่งจิตวิญญาณส่องแสงเจิดจ้าออกมาจากหินก้อนนั้นและปกคลุมไปทั่วบริเวณ ด้วยเหตุที่เขาไม่เคยเจอกับประสบการณ์เช่นนี้มาก่อน เฉินผิงอ้าแขวนของเขาออก เพื่อที่จะรับพลังอันศักสิทธิ์นั้นเข้าสู่ร่างกายของเขา

“หลิวเฉิงหยิน ซ่งจู่เต๋อ ฉันเป็นคนค้นพบทางเข้านี้ ถ้าจะให้พูดตามตรง ฉันต้องได้ขุดเหมือนก่อน แต่ในเมื่อพวกนายก็อยู่ที่นี่ด้วย ฉันจะอนุญาตให้พวกนายได้แบ่งครึ่งเหมืองที่ฉันครอบครองในเขาเหิงชานนี้” เถ้าแก่ดฟิงพูดกับหลิวเฉิงหยินและซ่งจู่เต๋อ