หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 493

“นั่นมันฟังดูไร้สาระมากเถ้าแก่เฟิง ทางเข้านี้เกิดจากการระเบิด นายจะมาทึกทักว่าเป็นผลงานของตัวเองได้อย่างไร?” ซ่งจู่เต๋อห้ามใจไม่ไหวที่จะสบถออกมา

หลิวเฉิงหยินเองก็รู้สึกไม่ต่างกัน และเขาแสดงท่าทีที่แข็งกร้าวกว่า “จริงด้วย นายจะเอาผลประโยชน์ไปหมดได้อย่างไร?”

“แล้วนายสองคนต้องการอะไร?” เถ้าแก่เฟิงขมวดคิ้วแล้วมองพวกเขาตาขวาง

ทันใดนั้นเอง จู่ๆ หลิวเฉิงหยินก็เงียบไป เขารู้ตัวดีว่าไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะออกความคิดเห็นใดๆ ได้เลย เพราะเขาถือว่าเป็นคนที่อ่อนแอที่สุดในสามคน

อีกฟากของซ่งจู่เต๋อ เขาเพียงแค่หันหน้าไปมองอาจารย์กัว และทันทีที่อาจารย์กัวพยักหน้ารับ เขาก็ป่าวประกาศออกมาอย่างไม่เกรงกลัว “ในเมื่อเราหาทางเข้าพบแล้ว เรามาดูกันดีกว่าว่าใครควรจะได้เริ่มขุดก่อน โดยตัดสินจากความสามารถของแต่ละคนเป็นไง!”

“งั้นก็ได้ซ่งจู่เต๋อ! นายอย่ามาเสียใจกับสิ่งที่พูดออกมาทีหลังก็แล้วกัน!” เถ้าแก่เฟิงเองก็ไม่พูดจาอ้อมค้อม

หลังจากที่ตกลงกันได้แล้ว เขาก็หันไปทางอาจารย์หม่าก่อนจะโค้งคำนับ “อาจารย์หม่า ผมคงต้องพึ่งคุณแล้วครับ!”

“ไม่มีอะไรต้องห่วง เถ้าแก่เฟิง!”

เปลวเพลิงได้ถูกจุดขึ้นบนมือของอาจารย์หม่า แต่สักพักมันก็ดับลง ส่งผลให้บริเวณนั้นปกคลุมไปด้วยควันไฟที่หนาทึบ

“ยังใช้วิธีเดิมๆ อยู่อีกเหรอ เวทมตร์สร้างภาพลวงตานั้นมันใช้ไม่ได้ผลกับฉันหรอกนะ!”

อาจารย์กัวหายใจแรงด้วยความรู้สึกโกรธ ก่อนจะตะคอกเสียงดัง “ฟ่านเต๋อเปียว ไปสั่งสอนไอแก่นั่นหน่อยสิ!”

“ได้เลยครับ!” หลังจากพูดจบ ฟ่านเต๋อเปียวก็พุ่งเข้าหากลุ่มควันที่ยังหลงเหลืออยู่อย่างไม่ลังเลใจ

เสียงการต่อสู้กันอย่างบ้าระห่ำดังออกมาจากกลางกลุ่มควัน ถึงกระนั้น ไม่มีใครรู้แน่ชัดว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น พวกเขาได้แต่ยืนมองอยู่ด้านนอก

ซ่งจู่เต๋อกำมือของเขาแน่นจนเหงื่อไหลออกมาไม่หยุด

“ไม่ต้องห่วงครับคุณซ่ง ฟ่านเต๋อเปียวได้รับการถ่ายทอดวิชาจากผมมาช้านาน พวกนักเวทย์หลอกลวงไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาหรอกครับ!

เมื่อได้รู้ว่าอาจารย์หม่าเป็นนักเวทย์ อาจารย์กัวก็หายสงสัยกับเหตุการณ์ที่เขาเจอก่อนหน้านั้น

ซ่งจู่เต๋อรู้สึกเสียวสันหลังวาบเมื่อความมั่นใจของเขานั้นได้หายไปจนหมด เขาไม่คาดคิดมาก่อนว่าฝ่ายตรงข้ามจะมีความสามารถที่น่าเหลือเชื่อเพียงนี้ นี่มันหมายความว่า เราจะไม่มีโอกาสเอาชนะได้เลยงั้นเหรอ?

แต่ถึงกระนั้น อาจารย์กัวก็คิดว่า เขาคงไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว ในเมื่อสถานการณ์ออกมาเป็นเช่นนี้ เขาจึงได้แต่พยามรวบรวมสมาธิและกล้ามเนื้อส่วนต่างๆ จากนั้นเขาก็พุ่งตัวไปหาอาจารย์หม่า

“ฉันจะสั่งสอนแกที่บังอาจทำให้ลูกน้องฉันบาดเจ็บ”

เมื่อพูดเช่นนั้นแล้ว เขาก็มุ่งตรงไปยังทิศทางที่อาจารย์หม่ายืนอยู่ แต่ครั้งนี้อาจารย์หม่าไม่ได้ใช้เวทมนตร์ใดๆ ใบหูของเขากลับกระตุกไปมาอย่างต่อเนื่อง และทุกครั้งที่คู่ต่อสู้พุ่งเข้ามาจู่โจม เขาก็สามารถหลบหลีกได้ตลอด

การต่อสู้ของทั้งสองคนตึงเครียดมากขึ้นเรื่อยๆ ก่อให้เกิดลมพายุหมุนที่รุนแรง ส่งผลให้คนที่อยู่รอบๆ ต้องคอยหลบเศษหินที่กระเด็นอยู่รอบๆ ตัวพวกเขา

“คุณทำได้ คุณกัว!” ซ่งจู่เต๋อกำมือแน่น เขากำลังแอบเชียร์อาจารย์กัวอยู่ในใจ เขาเป็นเพียงคนเดียวที่พึ่งพาได้ในตอนนี้ หากเขาแพ้ก็จะส่งผลที่เลวร้ายตามมา

โครม!

หลังจาเกิดเสียงดังขึ้น ร่างเงาทั้งสองร่างก็กระเด็นไปคนละทิศคนละทาง ไม่เพียงแค่อาจารย์กัวที่สามารถถอยหลังออกมาตั้งหลักได้ แต่อาจารย์หม่าก็เช่นเดียวกัน ดูเหมือนว่าจะยังไม่มีใครยอมใคร