หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 494

“ดูเหมือนว่าฉันจะมองนายผิดไป ไหนลองดูอีกทีสิ!” อาจารย์หม่าแสดงพลังทันทีที่เขาพูดจบ

เมื่ออาจารย์กัวเห็นว่า ฝ่ายตรงข้ามนั้นมีความสามารถไม่มากอย่างที่คิดไว้ เขาก็รู้สึกมีความมั่นใจมากขึ้น โดยไม่ลังเลใจ เขากระโดดจากพื้นและพรุ่งตรงเข้าหาคู่ต่อสู้

ทันใดนั้น เขาก็หันไปเห็นอาจารย์หม่ากำลังโบกมือ และจู่ๆ เขาก็ถูกล้อมรอบโดยกลุ่มควัน ที่เหมือนจะดูหนาขึ้นกว่าเดิม

เขารีบถอยกลับ แต่ทันใดนั้นเอง เขาก็ได้ยินเสียงเหมือนลมพัด เขาก้มหัวลงเพื่อที่จะหลบหลีกการถูกจู่โจมอย่างกระทันหัน

“ไอคนเลว นายพูดเองไม่ใช่เหรอว่าจะไม่ใช้เวทมนตร์!” อาจารย์กัวส่งเสียงตะคอก

“ฉันแค่ใช้ความสามารถที่ฉันมี ฉันเลวยังไงเหรอ?” อาจารย์หม่าเปล่งเสียงหัวเราะออกมาด้วยความสะใจ

ดูจากฝีมือ เขารู้แก่ใจดีว่าตัวเองมีพลังที่แข็งแกร่งกว่า ในขณะที่อาจารย์กัวนั้น เปรียบเสมือนไก่หัวขาดที่วิ่งไปมาอย่างไร้จุดมุ่งหมาย

เมื่อได้เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า ซ่งจู่เต๋อก็เริ่มใจคอไม่ค่อยดี เขารู้สึกหวาดกลัวกับความหายนะที่กำลังรออยู่

และเป็นจริงตามที่คิด เมื่อจู่ๆ ร่างของอาจารย์กัวก็ลอยละลิ่วออกมาจากกลุ่มหมอกหนา เลือดทะลักออกจากมุมปาก ร่างของเขาสั่นสะท้านในขณะที่พยามหันหน้าไปมองอาจารย์หม่า

“เชี่ยวชาญทั้งวิชาศิลปะการต่อสู้และการใช้เวทมนตร์… นายเก่งอย่างเหลือเชื่อจริงๆ ฉันยอมแพ้นายแล้ว” อาจารย์กัวบ่นพึมพำพร้อมกับใบหน้าที่ดูซีดเผือก

“นายเองก็เป็นคนที่มีความสามารถเหมือนกัน วันนี้ฉันจะปล่อยนายไป รีบไปซะ” อาจารย์หม่าแกว่งแขนเป็นสัญญาณว่าให้ไป

อาจารย์กัวตอบกลับด้วยการประสานมือเข้าด้วยกันแล้วโค้งคำนับเขา จากนั้นเขาก็สั่งลูกน้องให้ไปพยุงร่างฟ่านเต๋อเปียวออกไปจากที่นี่

“คุณกัว อย่าเพิ่งไป คุณยังไปไหนไม่ได้ ผมจะทำยังไงต่อถ้าคุณไป? แล้วถ้าผมจ่ายเงินคุณเพิ่มล่ะ คุณต้องการอีกเท่าไหร่ บอกผมมา!” ซ่งจู่เต๋อจับแขนของอาจารย์กัวไว้ก่อนจะยื่นข้อเสนอให้เขา

“คุณซ่ง นี่มันไม่เกี่ยวกับเรื่องเงินหรอกนะ ผมไม่ใช่คู่ต่อสู้ที่คู่ควรกับคุณหม่า ผมทำอะไรไม่ได้แล้ว!” อาขารย์กัวผลักมือซ่งจู่เต๋อออก จากนั้นเขาก็เดินจากไปโดยไม่หันหลังกลับมามองอีก

ซ่งจู่เต๋อตกอยู่ในอาการสับสน เขารู้สึกว่าร่างกายไม่มีเรี่ยวแรง ราวกับว่าเขาจะเป็นลมล้มพับลงไปตรงนั้น

จากนั้น เขาก็หันไปหาหลิวเฉิงหยินแล้วพูดว่า “ท่านหลิว เรามาร่วมมือกันเถอะ ฉันมั่นใจว่าเราจะจัดการกับเถ้าแก่เฟิงได้ถ้าเรารวมพลังกัน ถ้าทำได้ เราจะแบ่งสายแร่ของเหมืองเท่าๆ กัน!”

เมื่อได้เห็นความหยิ่งยโสของเถ้าแก่เฟิง หลิวเฉิงหยินก็พยักหน้ารับ “ได้เลย! งั้นเรามาร่วมมือกัน!”

เถ้าแก่เฟิงไม่ได้สนใจกับการตกลงร่วมมือกันของทั้งสองฝ่ายเท่าไรนัก ในเมื่อผู้เชี่ยวชาญที่ซ่งจู่เต๋อพามาด้วยก็หนีกลับไปแล้ว แล้วเขาจะเอาอะไรมาสู้ได้อีก?

“ในเมื่อพวกแกกำลังร้องขอความตาย อย่ามาโทษฉันทีหลังว่าเป็นคนใจร้ายก็แล้วกันนะ!”

เถ้าแก่เฟิงส่งสายตาพิฆาตให้พวกเขา ทันทีที่เขายกแขนขึ้น ผู้เชี่ยวชาญที่เขาพามาด้วยก็เดินหน้าเข้ามาทันที อาจารย์หม่าเพียงแค่กระดิกนิ้วเบาๆ กลุ่มควันสีดำก็พุ่งตรงเข้าไปหาพวกตระกูลหลิวและตระกูลซ่ง “ตามพวกมันไป! แล้วฆ่าทิ้งให้หมด!”

“จู่โจม!” เสียงคำรามของหลิวเฉิงหยินและซ่งจู่เต๋อดังกึกก้อง พวกเขารู้ดีว่ากำลังเผชิญหน้ากับวินาทีแห่งความเป็นความตายอยู่

ทันใดนั้น การต่อสู้อันดุเดือดของทั้งสองฝ่ายก็ดำเนินไป ชายร่างยักษ์ที่ตัวสูงเกือบสองเมตรที่หลิวเฉิงหยินได้พามาด้วยเดินตรงเข้าไปหาอาจารย์หม่า ร่างของเขาสูงใหญ่ราวกับเนินเขาเลยทีเดียว