หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 496

“อ๊าย” ซ่งเถี่ยที่กำลังตัวสั่นด้วยความตื่นตระหนกกรีดร้องออกมา “ช่วยด้วย เฉินผิง ช่วยฉันที…”

ในเวลานี้ เฉินผิงเป็นเพียงคนเดียวที่เธอจะร้องขอความช่วยเหลือได้ เพราะเธอรู้ถึงความแข็งแกร่งของเขา!

“ปล่อยเธอเดี๋ยวนี้!” เฉินผิงพูดด้วยท่าทีที่นิ่งสงบ

“นายไม่ได้อยู่ในจุดที่จะทำตัวเป็นฮีโร่นะ นายยังเอาตัวเองไม่รอด เห็นด้วยกับฉันไหม ไอเด็กน้อย?” เถ้าแก่เฟิงพูดจาถากถางขณะที่กำลังจ้องหน้าเฉินผิง

เฉินผิงไม่สนใจในสิ่งที่เขาพูด แต่เขากลับหันหน้าไปหาซ่งจู่เต๋อ “ยกเหมืองของคุณให้ผมครึ่งหนึ่ง แล้วผมจะช่วยลูกสาวคุณ พร้อมกับกำจัดพวกตระกูลเฟิงให้สิ้นซากด้วย!”

คำพูดที่ฟังดูสบายๆ แต่หยิ่งผยองของเขานั้นทำให้รู้สึกราวว่า การกำจัดพวกตระกูลเฟิงเป็นเรื่องที่ง่ายดายเสียเหลือเกิน

ซ่งจู่เต๋อรู้สึกอึ้งและตามเขาไม่ทัน

“รู้ตัวไหมว่ากำลังพูดอะไรอยู่ ไอเด็กเมื่อวานซืน? กำจัดตระกูลเฟิงเหรอ? ไม่กลัวว่าจะต้องกลืนน้ำลายตัวเองหรือยังไง?” เถ้าแก่เฟิงพูดกับเฉินผิงด้วยความรู้สึกไม่พอใจ

เขาไม่เชื่อว่าเฉินผิงจะมีความสารมรถพอที่จะทำตามในสิ่งที่เขาพูดได้ ถึงอย่างไรเขาก็ยังมีอาจารย์หม่าอยู่ เขาจึงไม่รู้สึกกลัวใครหน้าไหนทั้งนั้น

“คุณตัดสินใจได้หรือยังล่ะคุณซ่ง?” เฉินผิงยังพูดต่อ

ซ่งจู่เต๋อมีสีหน้าที่ไม่ค่อยจะสู้ดีนัก เขารู้สึกเหมือนกำลังกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

ถ้าเขาทำตามข้อเสนอของเฉินผิง แต่หากท้ายที่สุดแล้วเฉินผิงไม่สามารถทำตามคำพูดของตัวเองได้ แต่กลับถูกฆ่าตายโดยอาจารย์หม่า ตระกูลซ่งทั้งตระกูลคงไม่พ้นจะต้องถูกกำจัดจนหมดสิ้นเป็นแน่

แต่ถ้าหากเขาปฏิเสธ ซ่งจู่เต๋อเองก็คงจะรับไม่ได้ที่จะต้องทนเห็นซ่งเถี่ยถูกคนอย่างเถ้าแก่เฟิงทำให้แปดเปื้อน

“นอกจากผมแล้ว คุณยังจะเหลือทางเลือกอื่นอยู่อีกเหรอ?” เฉินผิงพูดพร้อมกับยิ้มกริ่มเมื่อเขาเห็นซ่งจู่เต๋อกำลังลังเลใจ

“เร็วสิคะพ่อ… ตอบตกลงเขาเถอะนะคะ…” ซ่งเถี่ยคร่ำครวญ ถึงแม้เธอจะเข้าใจว่าเหตุใดพ่อของเธอถึงลังเลใจ แต่เธอเคยเห็นเฉินผิงจับกระสุนที่ลอยอยู่กลางอากาศด้วยมือเปล่ามากับตาของเธอเอง มันไม่ใช่สิ่งที่คนทั่วไปจะทำได้เลย!

“คุณเฉินมีความสามารถมากกว่าที่คุณเห็น คุณซ่ง!” อู่ตงแนะนำ ตอนนี้เขาจะไม่ยอมปล่อยให้มีสิ่งไหนมาทำให้เขารู้สึกไขว้เขวได้อีกแล้ว

“ตอนนี้ลูกสาวของคุณปลอดภัยดีแล้ว เดี๋ยวผมคงจะต้องไปจัดการกับเถ้าแก่เฟิงเป็นรายต่อไป แต่อย่าลืมที่คุณให้สัญญาไว้กับผมก็แล้วกัน” เฉินผิงกล่าว

“ไม่หรอก ผมไม่มีทางลืมแน่นอน!” ซ่งจู่เต๋อรีบพยักหน้ารับในทันที

เฉินผิงหันกลับไปมองเถ้าแก่เฟิงพร้อมกับรอยยิ้ม “อย่าเสียเวลากันอีกเลย รีบเข้ามาแล้วปล่อยทุกอย่างที่พวกนายมีออกมาให้เต็มที่เลย!”

จากนั้น พลังอันน่าเกรงขามก็เปล่งแสงออกมาจากรอบๆ ตัวของเฉินผิง!

“แกรนหาที่เองนะ!”

ปรมาจารย์ที่วิชาแกร่งกล้าที่สุดในกลุ่มของตระกูลเฟิงก็ตรงปรี่เข้ามาหาเขาด้วยความโกรธแค้น

ด้วยท่วงท่าที่รวดเร็วราวกับฟ้าผ่า ท่านปรมาจารย์ได้ส่งเสียงที่ดังกระหึ่มออกมาจากฝ่ามือของเขา มันเป็นเสียงของพลังที่เขาส่งออกไปในอากาศ

พลังที่น่าเกรงขามนี้พุ่งตรงไปที่เฉินผิง ส่งผลให้เกิดพายุฝุ่นฟุ้งกระจายขึ้นมาจากพื้น แต่กระนั้น เฉินผิงก็ยังยืนเอามือไขว้หลังของเขาไว้ขณะที่มองไปยังปรมาจารย์ท่านนั้นอย่างสงวนท่าที