หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 497

เฉินผิงยังคงสงบนิ่งในขณะที่เห็นพลังที่ปรมาจารย์ของตระกูลเฟิงปล่อยออกมาอย่างมหาศาล ด้วยกำปั้นทั้งสองที่ยื่นออกมา พลังที่ปล่อยออกมาก็ดูเหมือนจะทวีคูณขึ้นอย่างรุนแรง จนมันได้ปกคลุมไปรอบๆ ตัวของเฉินผิงทั้งหมด ราวกับว่าต้องการจะทำลายล้างเฉินผิงให้แหลกเป็นจุนตรงนั้น

“อ่อนแอเกินไป…” เฉินผิงส่ายหน้าอย่างผิดหวัง

เพียงแค่ไม่กี่วินาทีต่อมา เพียงแค่เขาตบเท้าขวาเบาๆ เท่านั้น เฉินผิงก็เปลี่ยนตัวเองให้เป็นจุดศูนย์กลางการปะทุของพลังงานทั้งหมดที่ผุดออกมาจากทุกทิศทุกทางรอบตัวเขาราวกับดอกเห็ด ปรมาจารย์ท่านนั้นสีหน้าสลดลงเมื่อเห็นตัวเองกำลังถูกจู่โจมอย่างหนักหน่วงด้วยพายุพลังงานที่มหาศาลนั้น

ปรมาจารย์แห่งตระกูลเฟิงพยามเต็มที่ที่จะหลบหลีก แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว ร่างของเขาลอยขึ้นไปในอากาศ เหมือนกับว่าวที่ขาดจากลมที่พัดแรง จากนั้นเขาก็ร่วงลงสู่พื้น ไร้ซึ่งการขยับเขยื้อนใดๆ ทั้งสิ้น!

ยังไม่ทันที่จะได้แลกเปลี่ยนพลังการต่อสู้เลยแม้สักครั้ง อาวุธของท่านปรมาจารย์แห่งตระกูลเฟิงก็ดันถูกทำลายลงอย่างง่ายได้เสียอย่างนั้น สิ่งที่เกิดขึ้นทำให้เถ้าแก่เฟิงอารมณ์เสียเป็นอย่างมาก เขายังหันไปทำหน้านิ่วคิ้วขมวดใส่อาจารย์หม่าอีกด้วย

“สุดยอด ช่างเก่งฉกาจไร้ที่ติจริงๆ…”

เมื่อเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ซ่งจู่เต๋อก็ชื่นชมเขาด้วยความรู้สึกปิติยินดีเป็นอย่างยิ่ง เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่า เฉินผิงจะมีความสามารถมากมายถึงเพียงนี้

“ทำไมคุณถึงเก็บซ่อนนักสู้ที่มีฝีมือเกินต้านคนนี้เอาไว้ ทั้งๆที่เขาก็อยู่ใกล้ตัวคุณมาโดยตลอด?” หลิวเฉิงหยินเอ่ยถาม

เขารู้สึกอับอายที่ไม่รู้จะตอบคำถามนี้อย่างำร เพราะเขาเองก็ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่า เฉินผิงจะเป็นจอมยุทธ์ที่มากฝีมือถึงเพียงนี้

“ตอนนี้พ่อเชื่อได้หรือยังคะว่า เฉินผิงเป็นคนที่ช่วยชีวิตหนูเอาไว้? เขาเอามือจับลูกกระสุนปืนที่ถูกยิงออกมาเมื่อคืนนี้ ไม่อย่างนั้นหนูคงจะโดนยิงไปแล้ว!”

เมื่อเทสซ่าเล่าให้เขาฟังเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ซ่งจู่เต๋อก็รู้สึกตกใจและหวาดกลัวเป็นอย่างมาก เธอจะไม่โดนลูกกระสุนนั่นยิงไปแล้วเหรอ หากเฉินผิงไม่ได้อยู่ข้างๆ เธอในตอนนั้น?

“สวรรค์ยิ้มให้พวกเราตระกูลซ่งแล้ว ถึงได้ประธานพรให้เฉินผิงมาอยู่ที่นี่กับเรา ฮ่า ฮ่า ฮ่า…” ซ่งจู่เต๋อหัวเราะอย่างพึงพอใจ

คนที่มีความสามารถที่จะจับกระสุนด้วยมือเปล่าได้นั้น น่าจะถูกส่งให้ไปร่วมการแข่งขันประชันความเป็นอมตะ แล้วใครล่ะจะสู้เขาได้?

“ว่ายังไงนะ? นี่นายก็มีความเชี่ยวชาญทั้งเรื่องศิลปะการต่อสู้และพลังลึกลับเหมือนกันเหรอ?” อาจารย์หม่าถามด้วยความประหลาดใจ

“อย่าให้คำพูดโง่ๆ ของมันทำให้คุณไขว้เขวสิคุณหม่า คนที่ไร้ประสบการณ์แบบนั้นจะมีความรู้มากมายเช่นนั้นได้อย่างไรกัน?” เถ้าแก่เฟิงเตือนเขาจากด้านข้าง

ดูเหมือนอาจารย์หม่าจะเชื่อในสิ่งที่เขาพูด เขายื่นมือทั้งสองมาข้างหน้า จากนั้นก็แกว่งไกวสายหมอกชั้นต่อชั้นขึ้นมา จนมันได้ปกคลุมร่างของเฉินผิงจนหมด!

ในขณะที่กลุ่มหมอกนั้นกำลังกระจายและก่อตัวหนาขึ้นเรื่อยๆ ไม่นานมันก็ปกคลุมทั้งร่างของเฉินผิงและปรมาจารย์ จนคนอื่นๆ ไม่สามารถมองเห็นพวกเขาได้เลย

“ดูไม่ค่อยดีเลย…”

เมื่อเห็นเช่นนั้นแล้ว ซ่งจู่เต๋อก็ถอยหลังออกมาเพราะเขารู้ดีว่า อาจารย์หม่านั้นมีความสามารถเรื่องการใช้เวทมนตร์มากเพียงใด แล้วเฉินผิงจะต่อสู้กับคู่ต่อสู้ที่เขามองไม่เห็นได้อย่างไรกันเล่า?