หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 498

ซ่งเถี่ยเกาะแขนของซ่งจู่เต๋อเอาไว้แน่น เพราะความรู้สึกตึงเครียดที่ก่อตัวขึ้นภายในใจ

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า เลิกหวังอะไรลมๆ แล้งๆ ได้แล้วซ่งจู่เต๋อ ภายใต้แหล่งพลังลึกลับของคุณหม่า เขาเปรียบเสมือนพระเจ้าที่สามารถควบคุมทุกสิ่งทุกอย่างในนั้นให้เป็นไปตามที่เขาต้องการได้ ไม่มีใครเอาชนะเขาได้หรอก!” เถ้าแก่เฟิงหัวเราะจนตัวสั่น

โครม! โครม! โครม!

อย่างรวดเร็ว เสียงต่อสู้อย่างดุเดือดของทั้งสองคนดังออกมาจากกลุ่มหมอก แต่ก็ไม่ไม่ใครรู้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างที่ด้านใน

“ไม่น่าประทับใจเท่าไหร่เลยนะ ฉันคงต้องพูดว่าเวทมนตร์ของนายมันห่วย!”

มีเพียงเสียงของเฉินผิงเท่านั้นที่ดังเล็ดรอดออกมาขณะที่กลุ่มหมอกเริ่มจางลง เงาของทั้งสองคนปรากฏให้เห็นเพียงรวดเดียว ก่อนที่เสียงอีกทึกคึกโครมจะดังขึ้นอีกครั้ง

ในขณะที่เฉินผิงยังคงยืนอยู่ตำแหน่งเดิม ใบหน้าที่แดงก่ำของอาจารย์หม่าก็ปรากฏให้เห็นเป็นรอยแดงของนิ้วมือทั้งห้าที่ประทับอยู่บนนั้นอย่างชัดเจน

ท่านปรมาจารย์กระพริบตาและพยามข่มความเจ็บปวดเอาไว้ ขณะที่จ้องมองมาทางเฉินผิง แววตาของเขาก็เผยให้เห็นความเจ็บแค้นอันแสนสาหัสอย่างชัดเจน

“คุณเป็นอะไรไหมเฉินผิง ?” ซ่งเถี่ยรีบปรี่เข้าไปถาม

“ผมดูเหมือนว่าเป็นอะไรงั้นเหรอ? คุณน่าจะไปถามตาแก่ตรงนั้นมากกว่านะ ฟันของเขาน่าจะไม่เหลือแม้แต่ซี่เดียวแล้วตอนนี้!” เฉินผิงพูดพร้อมกับหัวเราะคิกคัก

เมื่อเห็นสีหน้าของอาจารย์หม่าในตอนนั้น เถ้าแก่เฟิงก็เอ่ยถามเขาด้วยความเป็นห่วง “คุณเป็นอะไรไป คุณหม่า?”

“ผม…”

ทันทีที่ท่านปรมาจารย์อ้าปาก ฟันของเขาก็ร่วงออกมาจนไม่เหลือสักซี่

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า…”

ซ่งเถี่ยกลั้นหัวเราะเอาไว้ไม่อยู่เมื่อเธอได้เห็นภาพนั้น แม้แต่ซ่งจู่เต๋อกับหลิวเฉิงหยินก็ยังหัวเราะไปกับเธอเช่นกัน

เถ้าแก่เฟิงก็ยังรู้สึกเช่นเดียวกันกับพวกเขา เมื่อเห็นอาจารย์หม่าเป็นเช่นนั้น แต่เขาพยามอย่างมากที่จะอดกลั้นมันเอาไว้

ดวงตาของอาจารย์หม่าลุกโชน “ฉันจะฆ่าแกเดี๋ยวนี้เลย ไอเด็กเลว!”

“ฮืม ความตายอันแสนทรมานจากพิษร้ายกำลังจะมาเยือนแกในไม่ช้านี้แล้ว และนั่นคงจะช่วยลดความโอหังของแกลงได้บ้าง!” อาจารย์หม่าพูดเยาะเย้ยอย่างไม่ใยดี และเมื่อเขาก้าวไปข้างหน้า พลังมหาศาลที่ออกมาจากตัวเขาก็พุ่งเข้าหาเฉินผิงอีกครั้ง

“ตายจากพิษร้ายงั้นเหรอ? มันไม่ใกล้เคียงเลยด้วยซ้ำ!”

พร้อมกันนั้น เฉินผิงก็ปลดปล่อยพลังอันน่าเกรงขามออกมาระลอกแล้วระลอกเล่า ทรายและก้อนหินหมุนรวมกันเป็นเกลียวและเกิดการปะทะกันอย่างรุนแรง ใจกลางเกลียวพายุที่ยุ่งเหยิงนั้น ก้อนหินก้อนใหญ่อีกมากมายก็ชนปะทะกันจนแตกละเอียดเป็นชิ้นเล็กๆ

อาจารย์หม่าเกิดความรู้สึกสับสน เขาไม่คาดคิดว่าหลังจากโดนหมอกพิษของเขาเข้าไปแล้ว เฉินผิงยังคงสามารถรวบรวมพลังที่ดูน่าอัศจรรย์ใจเช่นนี้ได้

อย่างไรก็ตาม อาจารย์หม่าจะไม่ยอมปล่อยให้เขาได้แสดงพลังอะไรทั้งนั้น เขารู้ดีว่าพิษในตัวของเฉินผิงกำลังจะออกฤทธิ์ในไม่ช้านี้ คงไม่มีเวลาไหนที่ดีที่สุดที่จะเอาชีวิตของเฉินผิงได้ดีเท่าตอนนี้อีกแล้ว

หลังจากที่เขายกแขนขึ้น ฝ่ามือมหึมาก็ปล่อยพลังออกมา ส่งผลให้เกิดพายุเพลิงที่รุนแรง!

“ล้องลิ้มรสฝ่ามืออัคคีของฉันหน่อยเป็นไร ไอเด็กเมื่อวานซืน!”

ฝ่ามือมหึมาลอยลงมาหาเฉินผิง จากนั้นคลื่นความร้อนอันทรงพลังจากพายุไฟก็แผ่ออกมาเป็นระลอก ส่งผลให้ผู้ชมที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่รอบๆ ถอยหนีออกไปไกล