หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 501

“ได้โปรดไว้ชีวิตฉันด้วย! ฉันยินดีเป็นวัวเป็นม้าให้แกก็ได้!”

น้ำตารินไหลจากดวงตาของเถ้าแก่เฟิงอี้ขณะที่เขาคุกเข่าอยู่ตรงหน้าเฉินผิง เถ้าแก่เฟิงจากเมืองเฟิงกำลังคุกเข่าอยู่ตรงหน้าเฉินผิงราวกับคนขี้ขลาดตาขาว!

เมื่อซ่งเถี่ยได้เห็นภาพเหตุการณ์นี้เข้า เธอก็อดที่จะรู้สึกเศร้าใจมิได้

เธอไม่เข้าใจเลยว่าทำไมคนพวกนี้ถึงได้ยอมเอาชีวิตเป็นเดิมพันเพียงเพื่อผลประโยชน์ส่วนตน ทั้งที่สุดท้ายพวกเขากลับต้องลงเอยด้วยความล่มสลายของตระกูล

“ถ้าตอนนี้ผมเป็นคนที่กำลังคุกเข่าอยู่ตรงหน้าคุณ แล้วคุณจะปล่อยผมไปไหมล่ะ?” เฉินผิงเอ่ยถามอย่างสงบนิ่ง

เถ้าแก่เฟิงตกตะลึงไปชั่วขณะ พลางค่อยๆ เงยหน้ามองเฉินผิงแล้วค่อยๆ ส่ายหน้า

หากเปลี่ยนเป็นเฉินผิงที่กำลังคุกเข่าวิงวอนขอความเมตตาแทน เถ้าแก่เฟิงก็คงไม่ปล่อยเขาไปแน่

เฉินผิงยิ้มเย็นชาแล้วทุบหัวเถ้าแก่เฟิงเพียงครั้งเดียวก็แน่นิ่งไป

เมื่อสมาชิกคนอื่นๆ ของตระกูลเฟิงเห็นเช่นนั้นต่างก็หลบหนีไปด้วยความหวาดกลัว แต่เฉินผิงจะปล่อยให้พวกเขาหนีไปได้อย่างไรกันเล่า

เขาขยับตัวอย่างรวดเร็วเสียจนเงาร่างของตนเองกลายเป็นเงาวูบไหว ทันใดนั้นเสียงกรีดร้องแห่งความเจ็บปวดก็ดังก้องไปทั่ว

ภายในชั่วเวลาเพียงไม่กี่นาที ทุกคนในตระกูลเฟิงก็ตายตกอยู่กับพื้น

เมื่อได้เห็นท่าทางโหดเหี้ยมของเฉินผิงแล้ว ซ่งจู่เต๋อก็ถึงกับกลืนน้ำลายแล้วลอบยินดีที่เมื่อวานนี้ตนมิได้ล่วงเกินเฉินผิงมากเกินไป มิฉะนั้นตระกูลซ่งคงได้ตามตระกูลเฟิงไปเป็นแน่

“ซ่งจู่เต๋อ ผมจะทำตามที่ได้ให้สัญญากับคุณเอาไว้ ผมหวังว่าคุณเองก็คงจะไม่กลับคำพูดเช่นกัน!” ขณะที่เฉินผิงพูดอยู่นั้น เขาก็โน้มตัวลงไปหยิบศิลาวิญญาณแล้วยื่นให้แก่ซ่งจู่เต๋อ “รีบสั่งให้คนของคุณเอาหินพวกนี้ส่งกลับไปที่เมืองเฟิงเถอะ!”

“เข้าใจแล้ว!” ซ่งจู่เต๋อไม่กล้าถามอะไรอีก เขาแค่ทำตามคำสั่งของเฉินผิงก็พอแล้ว

“อู่ตง คุณจัดการเหมืองแร่ของตระกูลเฟิงก็แล้วกัน อย่างไรเสียนายก็ถนัดเรื่องนั้นเหมือนกัน” เฉินผิงสั่งพลางเหลือบมองอู่ตง

“ได้ครับ คุณเฉิน!” อู่ตงผงกศีรษะ

หลิวเฉิงอินที่อยู่อีกทางหนึ่งเนื้อตัวสั่นเทาอยู่ตลอดเวลา ตอนนี้หากเฉินผิงถามเรื่องเหมืองแร่ของตระกูลหลิว เขาก็คงไม่กล้าปฏิเสธ

“เป็นไปได้ยังไงกัน? อาจารย์หม่าเป็นถึง...”

“การที่คุณคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้ก็เพราะพลังของคุณมันอ่อนด้อยเกินไป คุณเฉินฆ่าอาจารย์หม่าได้อย่างง่ายดายด้วยการจู่โจมเพียงครั้งเดียว ถ้าหากคุณไม่มีความสามารถจริงๆ ก็อย่าได้ทำให้ตนเองต้องอับอายขายหน้าเลย”

หลังจากกล่าวเช่นนั้นแล้ว ซ่งจู่เต๋อก็รีบเดินเข้าไปหาเฉินผิง “ช้าก่อนครับ คุณเฉิน...”

เมื่อเห็นซ่งจู่เต๋อและด้านหลังของอีกฝ่ายแล้ว อาจารย์กัวก็รู้สึกอับอายยิ่งนัก แต่เขาก็ยังตามคนอื่นๆ ลงเขาไป

เมื่อกลับมาถึงเมืองเฟิง ซ่งจู่เต๋อก็เชิญเฉินผิงมาพักที่บ้านของตน เขาย่อมไม่ปล่อยให้เฉินผิงพักอยู่ในโรงแรมเป็นแน่

เฉินผิงไม่ปฏิเสธแต่อย่างใดแล้วขอให้ซ่งจู่เต๋อช่วยหาคฤหาสน์ให้เขาสักหลังหนึ่ง เพราะเฉินผิงไม่อยากถูกรบกวนตอนที่เขาคิดจะบำเพ็ญฌาน

หลังจากแน่ใจว่าเฉินผิงมีที่พักแล้ว ซ่งจู่เต๋อไม่รอช้า เขารีบสั่งคนของตนเองให้ลำเลียงหินที่เฉินผิงต้องการลงมาจากเขาทันที

วันรุ่งขึ้นก็มีศิลาวิญญาณกองโตอยู่ในสนามหน้าคฤหาสน์ เมื่อเห็นศิลาวิญญาณพวกนี้แล้ว เฉินผิงก็ยกยิ้มมุมปาก บางทีฉันอาจจะไปถึงขั้นหลุดพ้นโดยอาศัยศิลาวิญญาณพวกนี้ก็ได้!