หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 502

ถ้าหากเขาสามารถไปถึงขั้นหลุดพ้นก่อนจะไปถึงเกาะไร้นาม เฉินผิงก็จะเต็มเปี่ยมไปด้วยความเชื่อมั่น อย่างไรเสียตาเฒ่ามังกรก็สั่งให้เขาบรรลุถึงพลังขั้นพื้นฐานก่อนวันที่สิบห้ากรกฎาคม ซึ่งเป็นเวลาที่เขาต้องไปที่เกาะไร้นาม ตาเฒ่ามังกรคงคิดไม่ถึงเสียด้วยซ้ำไปว่าพลังภายในของเฉินผิงจะรุดหน้าอย่างรวดเร็วได้ถึงเพียงนี้

“เฉินผิง ทำไมคุณถึงได้ต้องการหินไร้ค่าพวกนี้แทนที่จะเป็นหินรัตนชาติเล่า?” ซ่งเถี่ยเดินเข้าไปในสนามหน้าคฤหาสน์ของเฉินผิงพลางเอ่ยถามอย่างงุนงง

“คุณไม่เข้าใจหรอก เจ้าพวกนี้อาจจะเป็นหินไร้ค่าสำหรับคุณ แต่พวกมันกลับเป็นของล้ำค่าสำหรับผม!” เฉินผิงอธิบายพร้อมยิ้มให้

“ฉันไม่เข้าใจคุณจริงๆ นั่นแหละ!” ซ่งเถี่ยกลอกตาก่อนจะพูดว่า “คุณพ่อของฉันสั่งให้มาบอกคุณว่าเจ้าพวกนี้คือหินทั้งหมดที่พวกเรามีอยู่ในตอนนี้ พวกเราไม่รู้ว่าใต้ดินยังมีอยู่อีกหรือเปล่า แต่พวกเราก็ได้ขนย้ายเครื่องมือเอาไปไว้ที่นั่นแล้วและสามารถขุดได้ทันที! ถ้าหากขุดลงไปแล้วเจออะไรเพิ่มเติม คุณพ่อของฉันจะสั่งให้คนเอามาส่งให้คุณเอง”

“อืม ผมเข้าใจแล้วล่ะ ผมต้องฝึกอีกสองสาม ดังนั้นคุณอย่าได้มารบกวนผมจะดีกว่า!” เฉินผิงเตือนซ่งเถี่ย

“ก็ได้” ซ่งเถี่ยรู้สึกผิดหวัง แต่ก็หันหลังแล้วเดินจากไป

เฉินผิงรู้ว่าซ่งจู่เต๋อคิดจะทำอะไร ซ่งจู่เต๋อมักจะสั่งให้ซ่งเถี่ยมาส่งข่าวและส่งอาหารให้เขาอยู่เสมอ เห็นได้ชัดเขาว่าพยายามสร้างความสัมพันธ์ระหว่างเขากับซ่งเถี่ย! แต่ในเมื่อเฉินผิงมีซูอวี่ฉีในใจอยู่แล้ว เขาก็จะไม่ทรยศหักหลังเธอแน่นอน

หลังจากซ่งเถี่ยกลับไปแล้ว เฉินผิงก็นั่งขัดสมาธิลงตรงนั้น เมื่อมองดูศิลาวิญญาณที่อยู่ตรงหน้า เขาก็รู้สึกได้ถึงคลื่นพลังที่ถาโถมเข้ามาใส่ เขาจึงเริ่มการฝึกทันที

เฉินผิงกลืนกินพลังวิญญาณอย่างบ้าคลั่งราวกับว่าเขากำลังหิวโหยอย่างไรอย่างนั้น ทุกอณูรูขุมขนบนร่างกายของขยายออกขณะที่พวกมันซึมซับพลัง ในขณะเดียวกันภายในจุดชีพจรตันเถียน จิตตวิสุทธิก็เพิ่งจะบรรลุถึงขั้นสูงสุด หลังจากที่ได้สะสมพลังและฝึกฝนมาอย่างต่อเนื่อง

หนึ่งวัน สองวันและสามวันผ่านไป...

ศิลาวิญญาณกองนั้นลดลงอย่างรวดเร็ว เฉินผิงหลับตาแล้วตัดขาดจากโลกภายนอก เขาลืมเลือนแม้แต่เรื่องเวลา!

ขณะที่เฉินผิงกำลังฝึกอยู่นั้น ซูอวี่ฉีที่ติดแหง็กอยู่ในคฤหาสน์ในเสิ่งเฉิงก็รู้สึกเบื่อหน่ายสุดๆ ไปเลย

ถึงแม้ว่ากู่หลิงเอ๋อร์จะพูดเช่นนี้ ทว่ากลับพวงแก้มแดงก่ำ

“ฮ่าฮ่า! ยังจะบอกว่าไม่ชอบเขาอีก! เธอหน้าแดงไปหมดแล้วนะ ถ้าเธอชอบเขา ฉันก็จะยกเขาให้เธอ” ซูอวี่ฉีระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

เมื่อเห็นซูอวี่ฉีกล่าวเช่นนี้ กู่หลิงเอ๋อร์กลับมีสีหน้าเย็นชา “อวี่ฉี ต่อไปเธออย่าได้เอาเรื่องแบบนั้นมาล้อเล่นอีกเลย เธอควรจะรู้จักชื่นชมแฟนหนุ่มอย่างเฉินผิงเข้าไว้นะ จริงๆ แล้วผู้หญิงทุกคนก็ชื่นชมคนมีพรสวรรค์อย่างเขากันทั้งนั้น ฉันเองก็อยากจะหาแฟนให้ได้อย่างเขาเหมือนกัน แต่น่าเสียดายที่ฉันโชคไม่ดีเท่ากับเธอ ดังนั้นเธอควรจะทะนุถนอมสิ่งที่เธอมีอยู่ในตอนนี้แล้วเลิกพูดไร้สาระได้แล้ว!”

รอยยิ้มบนใบหน้าของซูอวี่ฉีเองก็หายไปเช่นกัน เธอจับมือของกู่หลิงเอ๋อร์แล้วปลอบโยนว่า “อย่าห่วงไปเลยนะ หลิงเอ๋อร์ ฉันเชื่อว่าเธอต้องได้เจอแฟนหนุ่มที่เธอชอบเหมือนกัน บางทีอาจจะดีกว่าเฉินผิงเสียด้วยซ้ำไป!”

กู่หลิงเอ๋อร์หัวเราะ “เธอไม่ต้องปลอบใจฉันหรอก หัวใจของฉันแหลกสลายไปแล้ว”

ขณะที่กู่หลิงเอ๋อร์พูดก็เหลือบมองออกไปนอกหน้าต่าง หัวใจของเธอแหลกสลายเพราะฉินเฟิงไปแล้ว